Σκορποχώρι

Την περασμένη Τρίτη το ασύντακτο κοινοβουλευτικό στράτευμα της Κεντροαριστεράς έσωσε την κυβέρνηση από ένα μεγάλο στραπάτσο.

Αλλοι ψήφισαν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλοι είπαν «παρών». Και άλλοι δεν πήγαν καν να ψηφίσουν. Είκοσι έξι άνθρωποι κατάφεραν να κάνουν τρία διαφορετικά πράγματα!

Ενώ αν είχαν συνταχθεί με την αντιπολίτευση, η κυβέρνηση θα είχε χάσει την ψηφοφορία με 15-20 ψήφους διαφορά και η συνέχεια θα είχε (τουλάχιστον) γούστο.

Το ερώτημα όμως δεν είναι τι συνέβη. Αλλά γιατί συνέβη. Γιατί το έκαναν.

Αν η στήριξη στην κυβέρνηση ήταν μια καθαρή και συνειδητή επιλογή, κανένα πρόβλημα. Πολιτικοί είναι, πολιτικές επιλογές κάνουν και κρίνονται πολιτικά για αυτές.

Αν το έκαναν χωρίς να το καταλάβουν ή επειδή νόμιζαν ότι συμβαίνει κάτι άλλο, τότε δεν υπάρχει ζήτημα πολιτικής επιλογής. Αλλά πολιτικής νοημοσύνης.

Η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να είναι (μόνο) προσωπική –αν και πολύ φοβούμαι ότι τα προσωπικά κίνητρα αφθονούν…

Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι απλώς μια εκφορά ευαισθησιών από το βήμα της Βουλής. Αλλά ότι κάθε κοινοβουλευτική πράξη καταλήγει σε ένα αριθμητικό αποτέλεσμα. Το οποίο εκ των πραγμάτων είτε θα στηρίζει είτε θα απορρίπτει την εκάστοτε κυβέρνηση.

Από δημοκρατική άποψη και το ένα και το άλλο είναι εξίσου θεμιτά. Ο καθένας δικαιούται κατά τη συνείδησή του να επιλέξει το ένα ή το άλλο. Αλλά τρίτο πράγμα δεν υπάρχει.

Δεν γίνεται δηλαδή να ξημεροβραδιάζεται η πάσης φύσεως Κεντροαριστερά καταγγέλλοντας «τη χειρότερη κυβέρνηση του τόπου», να της σούρνει τα μύρια όσα, να της χρεώνει τον ήλιο και τη βροχή, αλλά στα δύσκολα να ψηφίζει μαζί της.

Αυτά δεν συμβαδίζουν, όχι μόνο επειδή πολιτική α λα καρτ δεν υπάρχει, αλλά και για λόγους στοιχειώδους εντιμότητας.

Διότι αν διαπιστώνεις (όπως ο ίδιος λες, δηλώνεις και φωνάζεις…) ότι το πρόβλημα της χώρας είναι η κυβέρνηση της χώρας, τότε αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωσή σου να κάνεις ό,τι μπορείς για να φύγει η κυβέρνηση της χώρας.

Διαφορετικά είτε δεν πιστεύεις όσα λες και απλώς κοροϊδεύεις την κοινωνία για μικροπολιτικούς λόγους.

Είτε γίνεσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος που (κατά τα άλλα) ο ίδιος διαπιστώνεις.

Εκτός και αν είσαι απλώς σκορποχώρι, πράγμα που είναι τελικά και το πιθανότερο.