Γενέθλια πάντα!

Πριν από δύο δεκαετίες είχα ανεβάσει ένα κείμενο στο Διαδίκτυο (ναι, υπήρχε και το 1997 Διαδίκτυο, μόνο που τότε το ονόμαζαν μόνον Ιντερνέτ).

Το αντιγράφω από εκεί:

ΕΠΤΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ:

1. Δεν βλέπω κανέναν λόγο να πανηγυρίζω επειδή γερνάω. Εχω πει ότι ίσως μετά τα 80 θα άξιζε κανείς να τα αναφέρει, ως άθλο επιβίωσης.

2. Θεωρώ την ημερομηνία της γέννησής μου «απόρρητο προσωπικό δεδομένο». Και ας με υποχρεώνουν διάφοροι γραφειοκράτες να την αναγράφω. (Π.χ. σήμερα στον ΑΜΚΑ.)

3. Η επέτειος των γενεθλίων μου είναι ατομική υπόθεση. Την ονομαστική μου γιορτή τη μοιράζομαι με χιλιάδες άλλους Νίκους –αλλά στα γενέθλιά μου δεν ξέρω με ποιους συμπίπτω (και ούτε με ενδιαφέρει).

4. Θεωρώ άκρως βαρετή την ανταλλαγή ευχών και ευχαριστιών (συνήθως τυπικών και τυποποιημένων). Αυτό ισχύει για όλες τις γιορτές.

5. Τα γενέθλιά μου ενδιαφέρουν τους αστρολόγους –ένας λόγος παραπάνω να μην ενδιαφέρουν εμένα.

6. Το μόνο που κάνω στα γενέθλιά μου είναι ένας προσωπικός απολογισμός της χρονιάς που πέρασε. Οχι, δεν τον κάνω την Πρωτοχρονιά. Οπως πολλές εταιρείες κλείνουν ισολογισμό με βάση την ημερομηνία ίδρυσης, έτσι κι εγώ σουμάρω από γενέθλια σε γενέθλια. Και πάλι απόρρητο προσωπικό δεδομένο, ο απολογισμός.

7. Τέλος, δεν μου γουστάρει το άσμα «Happy Birthday to you» και παθαίνω αλλεργικό σοκ με την ελληνική του εκδοχή («Να ζήσεις, Νικάκη…»). Ασε που οι πνεύμονές μου δεν επαρκούν πια να σβήσουν δάση κεριών.

Αν νομίζετε πως έγραψα αυτό το κείμενο επειδή έχω συντόμως γενέθλια, έχετε δίκιο. Αλλά (για όλους τους λόγους που αναφέρω παραπάνω) ΔΕΝ εορτάζω.

Αυτά το 1997.

Είκοσι χρόνια μετά δικαιούμαι να αναθεωρήσω. Αλλωστε στην παράγραφο 1 αναφέρεται το όριο των 80 –το οποίον έχω ήδη (δυστυχώς) ξεπεράσει.

Το κείμενο των «7 λόγων» τώρα μου φαίνεται εγωιστικό και μισάνθρωπο (όπως ένιωθα τότε και εγώ). Τα γενέθλια δεν τα εορτάζει κανείς για τον εαυτό του και μόνο. Τα γιορτάζει για τους δικούς του και τους φίλους του. Χαίρεται που είναι ακόμα μαζί τους. Και (ελπίζω να) χαίρονται κι αυτοί.

Το συνειδητοποίησα αυτό τιμώντας τα γενέθλια ενός στενού φίλου που –αλίμονο! –είχε προγραμματισμένο το Μεγάλο Ταξίδι. Και το γνώριζε.

Ηταν η τελευταία φορά που ήπιαμε μαζί.

Ολη η ζωή ανάμεσα στις δύο φράσεις του Θαλή: «Ούπω καιρός… Ουκέτι καιρός». (Ακόμα δεν είναι καιρός… Δεν είναι πια καιρός).

Γιορτάζετε λοιπόν πάντα τα γενέθλια, αγαπητοί αναγνώστες. Γιατί οι φίλοι είναι λίγοι, και οι χρόνοι επίσης.

Και κανείς μας δεν ξέρει ποια επέτειός του θα είναι η τελευταία…