Πρωθύστερος πρόλογος

Το κείμενο αυτό θα έπρεπε κανονικά να ήταν το πρώτο της νέας σειράς. Προτίμησα όμως να αρχίσω με ένα «δείγμα δουλειάς», επικαλούμενος τον Συγγρό και τον Αμπού, παρά να αρχίσω με προλόγους. Και τώρα θα δανειστώ έναν διάσημο ξένο:

«Ηταν οι καλύτεροι καιροί –ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν τα χρόνια της σοφίας –ήταν τα χρόνια της ανοησίας, ήταν η εποχή της πίστης –ήταν η εποχή της απιστίας, ήταν οι μέρες του φωτός –ήταν οι μέρες του σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας –ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε μπροστά μας τα πάντα –δεν είχαμε μπροστά μας τίποτα, πηγαίναμε όλοι κατ’ ευθείαν στο Παράδεισο –πηγαίναμε όλοι ίσια προς την άλλη κατεύθυνση».

Ετσι αρχίζει ο Κάρολος Ντίκενς το μυθιστόρημά του «Ιστορία δύο πόλεων». Αναφέρεται στη Γαλλική Επανάσταση –αλλά θα μπορούσε να μιλάει για τη σημερινή, την Τεχνολογική.

Η στήλη αυτή είναι παιδί της. Τα blogs είναι μια κατάκτησή της. Περίπου μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι έχουν γίνει εκδότες –του εαυτού τους. Οποιοσδήποτε έχει έναν υπολογιστή, μια ταμπλέτα, ακόμα και ένα κινητό με σύνδεση στο Διαδίκτυο μπορεί να στήσει (τζάμπα) ένα «ιστολόγιο». (Η ελληνική επίσημη απόδοση.)

Μισό δισεκατομμύριο από δαύτα υπάρχουν σήμερα στην υφήλιο. Αλλα τα διαβάζουν τρεις άνθρωποι, άλλα εξελίσσονται σε mega-media (όπως το Huffington Post της συμπατριώτισσάς μας Αριάννας Στασινοπούλου-Huffington).

Το πρώτο μου blog το ανάρτησα στις 2 Ιανουαρίου 2006 (υπάρχει ακόμα στο Διαδίκτυο). Πριν από αυτό έγραφα ήδη δικτυακά «Επίκαιρα» στις σελίδες μου (ndimou.gr), και πριν και από αυτά, χρονογραφήματα και σχολιαστικές στήλες σε περιοδικά και εφημερίδες (και στο «Βήμα») από το 1979.

Σε αυτό το πρώτο blog έγραφα: «Οπως ο Monsieur Jourdain στην κωμωδία του Μολιέρου «Ο Αρχοντοχωριάτης» μιλούσε χρόνια πρόζα και δεν το ήξερε, έτσι και εγώ έγραφα χρόνια blogs, χωρίς να το ξέρω».

Το όνομα είναι σύντμηση των λέξεων web log (δικτυακό ημερολόγιο). Πρόκειται για ένα ημερολόγιο που δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο και συνήθως παρέχει τη δυνατότητα σχολιασμού.

Μισό δισεκατομμύριο! Τα θέματά τους είναι ποικίλα: από λογοτεχνικές και ενίοτε ποιητικές καταγραφές, μέχρι μόδα, αθλητικά, πολιτική, μαγειρική, και κάθε είδους χόμπι. Μερικά είναι κι αυτά χόμπι –άλλα όμως κερδίζουν χρήματα, διότι, εφόσον έχουν μεγάλο κοινό, η εταιρεία που τα φιλοξενεί βάζει διαφημίσεις, δίνοντας ποσοστά στον δημιουργό τους.

Στα 11 χρόνια του το δικό μου ιστολόγιο μάζεψε 2.478.600 αναγνώσεις (pageviews 18.9.2017, Google) και χιλιάδες σχόλια. Αυτά τα τελευταία ήταν το πρόβλημα. Αν τα αφήσεις εντελώς ελεύθερα, εκτίθεσαι σε κάθε χυδαιολογία. Αν κάνεις προληπτικό έλεγχο, πρέπει να απέχεις από κάθε άλλη απασχόληση. Εισπράττεις και το όνειδος της λογοκρισίας.

Και τι γυρεύει τώρα στο «Βήμα»;

Απλώς να συνεχίσει με νέο ένδυμα την παλαιά τέχνη του χρονογραφήματος. Που κάποτε αποτελούσε τη νησίδα της λογοτεχνίας μέσα σε κάθε εφημερίδα. Μέχρι που πολιτικοποιήθηκε κι αυτό κι έπαψε να είναι «η καθημερινή ιστορία της ζωής και η φιλοσοφία της… η ιστορία της ζωής και του δευτερολέπτου» όπως το είχε ορίσει ο Παύλος Νιρβάνας.

(Ψηφιακό χρονογράφημα από το Internet… Και πού να ήξερε ο Ντίκενς ότι το κείμενό του το βρήκα με το κινητό μου…)