Οι απαντήσεις του Μητσοτάκη

Μετά τον Τσίπρα, ήλθε η ώρα να δώσει απαντήσεις και ο Μητσοτάκης. Κυρίως εκείνες που δεν έχει δώσει έως τώρα και με δεδομένο ότι η χώρα βρίσκεται σε οιονεί προεκλογική περίοδο.

Καταρχήν, τα καλά. Στους είκοσι μήνες της αρχηγίας του κατάφερε δύο σημαντικά πράγματα:

Αφενός πέτυχε μια ανατροπή πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα. Ολα τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων καταγράφουν ούριο άνεμο για τη ΝΔ και (σε συνδυασμό με τη βαριά φθορά των κυβερνητικών δυνάμεων) της υπόσχονται μια περιφανή νίκη στις επόμενες εκλογές.

Αφετέρου πέτυχε αυτή την ανατροπή με μια μετριοπαθή συνολικά αντιπολίτευση, χωρίς υπερβολές, υποσχέσεις, δεσμεύσεις και ταξίματα. Επίτευγμα επίσης πρωτοφανές στη χώρα μας.

Αν λοιπόν ο Μητσοτάκης κερδίσει τις εκλογές, το βέβαιο είναι ότι θα έχει τα χέρια του ελεύθερα. Και επειδή αυτό φαντάζει σήμερα το πιθανότερο σενάριο, ο πρόεδρος της ΝΔ χρωστάει μερικές απαντήσεις.

Πρώτον, πώς θα κυβερνήσει; Η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη ναρκοθετήσει την πορεία του.

Αν, ας πούμε, κερδίσει τις εκλογές μέσα στο 2018, θα πρέπει από τον πρώτο του προϋπολογισμό να κόψει συντάξεις και να μειώσει το αφορολόγητο –έχει συμφωνηθεί να εφαρμοστούν από 1ης Ιανουαρίου 2019.

Ταυτοχρόνως υποχρεώνεται να κυνηγά πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον 3,5% έως το 2023.

Τι θα κάνει λοιπόν ο νέος πρωθυπουργός; Θα αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο; Θα προσπαθήσει να το αλλάξει; Και αν δεν το αλλάξει, πώς θα μπορέσει να αποκτήσει δημοσιονομικό χώρο για να αναπνεύσουν οι πολίτες;

Δεύτερον, με ποιους θα κυβερνήσει; Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, το ερώτημα θα προκύψει εκ των πραγμάτων και οι απαντήσεις είναι περίπου δεδομένες.

Τα πράγματα ίσως αποδειχτούν δυσκολότερα σε περίπτωση μιας (πολύ πιθανής) αυτοδυναμίας αφού ούτως ή άλλως η σημερινή ΝΔ δεν φαίνεται να διαθέτει το πολιτικό προσωπικό που έχει ανάγκη η χώρα.

Είναι κοινό μυστικό ότι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα οι πραγματικοί υποστηρικτές του Μητσοτάκη και των επιλογών του δύσκολα ξεπερνούν τους 25-30, ενώ οι υπόλοιποι σκοτώνουν την ώρα τους σιωπώντας (για την κυβέρνηση) και γκρινιάζοντας (για το κόμμα τους).

Ασφαλώς οι εκλογές θα βγάλουν μια καινούργια Κοινοβουλευτική Ομάδα. Σίγουρα μεγαλύτερη, πιθανώς νεότερη, μάλλον πιο άφθαρτη και πιο συμβατή με τον αρχηγό της. Απομένει να δούμε αν θα αποδειχτεί και ικανότερη πολιτικά.

Από εκεί και πέρα τι θα κάνει ο Μητσοτάκης; Θα περιοριστεί σε αυτούς; Θα προσπαθήσει να ανοιχτεί στην κοινωνία; Ισως και σε άλλους πολιτικούς χώρους;

Διότι όλοι στην αντιπολίτευση υπόσχονται «μια κυβέρνηση αξίων ανθρώπων» και τελικά καταλήγουν με μια «κυβέρνηση της Β’ Αθηνών».

Τρίτον, με ποιον τρόπο θα κυβερνήσει; Διότι τα παραδοσιακά κόμματα και (μεταξύ μας) κυρίως η ΝΔ έχουν την τάση να κυβερνούν λιγότερο ως πολιτικοί οργανισμοί και περισσότερο ως συνεταιρισμοί προυχόντων.

Θα το ανατρέψει αυτό ο Μητσοτάκης ή θα εμπλακεί σε έναν κυκεώνα συμβιβασμών, διευθετήσεων και υποχωρήσεων;

Εως τώρα έδωσε δείγματα και προς τη μία και προς την άλλη κατεύθυνση. Προσπάθησε να αποφύγει τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις –λογικό… Εδειξε αποφασιστικότητα όταν χρειάστηκε να συγκρουστεί.

Αλλά, την ίδια στιγμή, δεν φαίνεται να έχει συγκροτήσει ηγετική ομάδα. Πήρε το παιχνίδι πάνω του, με ένα στενό επιτελείο, και στην αντιπολίτευση του βγήκε.

Στην κυβέρνηση όμως δεν φτάνει. Κανένας πρωθυπουργός δεν μπόρεσε ποτέ να κυβερνήσει μόνος. Και ακόμη δεν ξέρουμε ποιοι θα αποτελέσουν αυτή την ηγετική ομάδα για να καταλάβουμε με ποιον τρόπο σκοπεύουν να κυβερνήσουν.

Οι απαντήσεις σε αυτά τα τρία ερωτήματα αποτελούν τη βάση για να απαντηθεί το κεντρικό ερώτημα που τίθεται σε κάθε πρωθυπουργό και σε κάθε κυβέρνηση: πόσο θα κυβερνήσει;

Αλλά όσο ο Μητσοτάκης δεν απαντά στα τρία πρώτα ερωτήματα, αποκλείεται να απαντήσω εγώ στο τέταρτο.