Η εκδίκηση της πραγματικότητας

Είναι εντυπωσιακοί οι δρόμοι που διαλέγει η πραγματικότητα όταν θέλει να εκδικηθεί. Ούτε μία εβδομάδα δεν πέρασε από τον Μακρόν ή τη ΔΕΘ και η κυβέρνηση βρίσκεται πάλι με την πλάτη στον τοίχο.

«Events, my dear boy, events!». Τα άτιμα τα γεγονότα, δηλαδή, απαντούσε ο Χάρολντ Μακμίλαν στον νεαρό δημοσιογράφο που τον ρωτούσε κάποτε ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μιας κυβέρνησης.

Ακόμη περισσότερο, της κυβέρνησης που επιμένει να κατασκευάζει μια υποκειμενική και εικονική πραγματικότητα στην οποία εγκαθίσταται αντιδικώντας με όποιον δεν τη συμμερίζεται.

Οταν λοιπόν η κατασκευή αυτή δεν διαθέτει ούτε εσωτερική συνοχή, τα γεγονότα τη βρίσκουν κατευθείαν στο κεφάλι.

Παράδειγμα; Ο Πρωθυπουργός μιλάει για μια σύγκρουση Δεξιάς – Αριστεράς και εγκαλεί όσους δεν συντάσσονται με την Αριστερά εναντίον της Δεξιάς.

Και στην ίδια συνέντευξη Τύπου, ο ίδιος Πρωθυπουργός κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι αντιπολιτεύεται μια Αριστερά που δεν υπάρχει πια, αφού δηλώνει λάτρης των επιχειρήσεων, των επενδύσεων και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Τελικά τι είναι αυτός ο πρωθυπουργός; Αριστερός που διώκει τη Δεξιά; Ή broker που κάνει μπίζνες; Αλλά και Βελουχιώτης και Πόλσον μαζί, δεν βγάζει νόημα.

Ως εκ τούτου, η παρδαλή παράσταση αισιοδοξίας που ανέβασε η κυβέρνηση κατέρρευσε σε λίγα εικοσιτετράωρα, όχι μόνο από τα γεγονότα αλλά και από τις αντιφάσεις της –η αντιπολίτευση δεν χρειάστηκε να κουνήσει ούτε δαχτυλάκι.

Διότι η ασυναρτησία αποτελεί πλέον τυπικό χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Και μάλιστα γενέθλιο χαρακτηριστικό, ξεκινώντας από την επιλογή του Καμμένου ως συγκυβερνήτη. Μεταξύ μας, ούτε ο Καμμένος μπορεί να πιστεύει ότι εκπροσωπεί την «πατριωτική Κεντροδεξιά», όπως του ανέθεσε δημοσίως ο Πρωθυπουργός.

Το επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα είναι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι θέλουν, ούτε πού πάνε, ούτε με ποιους είναι και ποιους δεν είναι.

Βρίζουν τον υποψήφιο Μακρόν, γλείφουν τον πρόεδρο Μακρόν. Τη μια μέρα διώχνουν το ΔΝΤ, την άλλη το παρακαλούν. Πουλούν μαγκιά στην Eldorado, κατεβάζουν τα βρακιά μόλις τους τρίξουν τα δόντια.

Καταγγέλλουν τη Μέρκελ, παινεύουν τη Μέρκελ. Δεν βγάζεις άκρη!

Μια ομάδα ανερμάτιστων ανθρώπων των οποίων μοναδικό έρμα αποδεικνύονται η μανία ελέγχου και η δίψα εξουσίας. Το πάθος μιας προσωπικής δικαίωσης.

Και γι’ αυτό τελικά η πραγματικότητα τους εκδικείται. Σκληρά. Διαρκώς. Επίμονα.

Οταν δεν τους βγάζει τη γλώσσα.