Αμφιβολίες και αγωνίες για την Κεντροαριστερά

Μακάρι ο κεντρώος χώρος να ενωθεί ως η κρίσιμη μάζα που θα γείρει την πλάστιγγα προς μια γνήσια ευρωπαϊκή πορεία, έξω από τους εθνικορθοδοξοσταλινικούς αταβισμούς που ερήμωσαν τη χώρα. Κεντρικός του στόχος σήμερα θα έπρεπε να είναι η επαναβεβαίωση των φιλελεύθερων αξιών. Η θεσμική κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων υπερτερεί κάθε κομματικής ή κυβερνητικής σκοπιμότητας. Η αποτελεσματική κοινωνική προστασία μπορεί να χρηματοδοτηθεί μόνο από τη δίκαιη φορολόγηση της έντιμης επιχειρηματικότητας. Η παιδεία είναι καλλιέργεια της αδέσμευτης κριτικής σκέψης των ατόμων και όχι εμφύτευση σε παθητικές συνειδήσεις κυρίαρχων ιδεολογιών. Αυτές οι αρχές ποινικοποιήθηκαν από των εσμό των πολιτικών και πολιτικολογούντων της συμφοράς που κυβέρνησαν και κυβερνούν.

Ο πολιτικός φιλελευθερισμός δημιούργησε τη νεότερη Ελλάδα. Υποστύλωσε τον αγώνα του ’21 και του προσέδωσε την πανευρωπαϊκή του διάσταση συμβάλλοντας καταλυτικά στην ευόδωσή του. Ηταν επίσης η ιδεολογική προμετωπίδα του αναγεννητικού εγχειρήματος του Ελ. Βενιζέλου. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (μαρξιστική επί δεκαετίες) ήταν το πάντρεμα των κοινωνικών αιτημάτων του σοσιαλισμού με τις φιλελεύθερες αρχές, την πολυκομματική δημοκρατία και την κοινωνικά υπεύθυνη ελεύθερη οικονομία.

Ο λενινοσταλινισμός πολέμησε λυσσαλέα τη σοσιαλδημοκρατία. Στην Ιταλία, πριν και μετά την άνοδο στην εξουσία του φασισμού, οι κομμουνιστές όριζαν τους σοσιαλδημοκράτες ως τον κύριο εχθρό. Ομοίως και στη Γερμανία μέχρι το 1933. Η συμφωνία Χίτλερ – Στάλιν το 1939 έλυσε τα χέρια των ναζί για την κατάκτηση της Ευρώπης από τον αρκτικό κύκλο μέχρι την Κρήτη. Τα ναζιστικά τανκς που κατέκτησαν τη Γαλλία το 1940 και την Ελλάδα το 1941 έκαιγαν σοβιετικό πετρέλαιο. 4.000 γερμανοί κομμουνιστές πολιτικοί εξόριστοι στη Σοβιετική Ενωση παραδόθηκαν στον Χίτλερ και εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου. Τον Νοέμβριο του 1940 στο Βερολίνο ο Μολότοφ διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ τη μοιρασιά του κόσμου σε ναζιστικές και σταλινικές σφαίρες επιρροής. Ο Χίτλερ είχε φυσικά ήδη αποφασίσει την επίθεση κατά της ΣΕ, αλλά ο Στάλιν (παρότι το είχε πληροφορηθεί) αρνιόταν να το πιστέψει. Οι σοβιετικές αποστολές πετρελαίου, σπανίων μετάλλων και τροφίμων στη Γερμανία συνεχίζονταν κανονικά μέχρι λίγες ημέρες πριν από τη ναζιστική εισβολή. Ο σοβιετικός λαός πολέμησε κατόπιν με φριχτές θυσίες για την απελευθέρωση της πατρίδας του και την ήττα του ναζισμού στην Ευρώπη και κάθε ελεύθερος άνθρωπος του οφείλει ευγνωμοσύνη. Στον σοβιετικό λαό – όχι στον Στάλιν.

Αυτά σχετικά με το ερώτημα του σεβαστού και αγαπημένου Μίκη (που κάποτε, αν ενθυμούμαι καλώς, ήταν σημαιοφόρος της ανανεωτικής, αντισταλινικής Αριστεράς) «πού θα βρισκόταν σήμερα ο κόσμος χωρίς τον Στάλιν;». Απάντηση: ούτε ο φασισμός ούτε ο ναζισμός θα είχαν επικρατήσει, ο σοβιετικός λαός δεν θα είχε υποστεί το δολοφονικό όργιο της Γεζοβστσίνα και ο σοβιετικός στρατός, ξεκοιλιασμένος από τις σταλινικές εκκαθαρίσεις, δεν θα είχε συντριβεί το καλοκαίρι του 1941 με αμέτρητα θύματα στις τάξεις του και ανάμεσα στους αμάχους.

Εχουν επίγνωση οι δικοί μας σοσιαλδημοκράτες για τις παραπάνω ιστορικές αλήθειες που είναι κοινός τόπος πλέον από δεκαετίες στην Ευρώπη, περιλαμβανομένης και της Αριστεράς; Πιστεύουν ότι το πρόβλημα σήμερα στην Ελλάδα είναι κάποιος σατανικός «νεοφιλελευθερισμός» που ποτέ δεν υπήρξε;

Εχω αμφιβολίες και αγωνίες. Οι υποψηφιότητες Καμίνη και Θεοδωράκη έδωσαν πνοή στο εγχείρημα της ενότητας. Οι δύο αυτοί έχουν αυτή τη στιγμή την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι όντως επιθυμούν την υπέρβαση των αγκυλώσεων του εθνολαϊκισμού. Μαζί με την ηλεκτρονική ψηφοφορία (που όπως θυμόμαστε στα πανεπιστήμια έσπασε το θράσος των «ριζοσπαστών» της γροθιάς και της μαγκούρας) θα προσελκύσουν στις διαδικασίες πολλούς που διαφορετικά θα απείχαν.

Θα υπερφαλαγγίσουν όμως παγιωμένους μηχανισμούς και ψυχαναγκαστικές κομματικές ταυτίσεις; Ή το εμφυλιοπολεμικό «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» του κ. Λαλιώτη, εν διατεταγμένη βεβαίως υπηρεσία, εξακολουθεί να ηδονίζει σημαντικές «κεντροαριστερές» μάζες; Η «Κεντροαριστερά των ονείρων» όλων αυτών περιλαμβάνει άραγε τους κ.κ. Πολάκη, Κυρίτση, Κοτζιά, τις κυρίες Αυλωνίτου και Γιαννακάκη; Τα ερωτήματα απευθύνονται κυρίως στην κυρία Γεννηματά, την επικρατέστερη λογικά των υποψηφίων –αν και δεν υποτιμώ την κριτική της προς την κυβέρνηση σε επί μέρους θέματα. Πάντως, η εκλογή της θα σημάνει παλινόρθωση του παλαιοπασοκισμού, με τον Γ. Παπανδρέου να προσβλέπει στην ανάκτηση του πατρογονικού του.

Ακόμα κι αν εκλεγεί ένας εκ των ανανεωτών υποψηφίων θα τον κυνηγάει το πρωθύστερο του εγχειρήματος. Ποιο θα είναι το κόμμα του, άραγε, και ποιοι οι οπαδοί του; Μέχρι τις εκλογές θα εξακολουθούν να υπάρχουν όλα τα μετέχοντα κόμματα. Οι χαμένοι θα πειθαρχήσουν στην ηγεσία του νικητή; Ηδη ακούγονται αμφισβητήσεις της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας! Ενας υπερτροφικός «αρχηγός» που, παραμονές εκλογών, δεν εδίστασε να βανδαλίσει το κόμμα που τον ανέδειξε πρωθυπουργό επιδιώκοντας μια θλιβερή προσωπική εκδίκηση θα καταδεχτεί άραγε να ακολουθήσει τον Καμίνη ή τον Θεοδωράκη; Και ένας αρχηγίσκος κόμματος-σφραγίδα που ψήφισε την απλή αναλογική επειδή είναι από τα γεννοφάσκια του τόσο περιπαθώς «αριστερός», όπως μας είπε, αδιαφορώντας στο όνομα του «ιδανικού» του για τη γενική διάλυση της χώρας, θα συγκατατεθεί στη ρήξη με τον συριζέικο εθνοσταλινισμό που παίρνει τέτοιες «προοδευτικές» πρωτοβουλίες (και τώρα θέλει να τις ενσωματώσει κιόλας στο Σύνταγμα); Υπάρχουν και οι σημαίνουσες παρουσίες Βενιζέλου και Διαμαντοπούλου, που είναι εκτός εγχειρήματος, και άρα εκ των πραγμάτων το υπονομεύουν.

Τέλος: μετά από τόσο καιρό παλινωδιών, προσωπικών διενέξεων, λογοδιάρροιας και αναποφασιστικότητας, υπάρχει άραγε ακόμα ο ανέστιος κόσμος της Κεντροαριστεράς που περιμένει τον αρχηγό του, ή τα ιμάτιά της έχουν ήδη διαμοιραστεί;