Η πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσει κανείς όχι μόνο την αδυναμία του σύγχρονου ελληνικού κράτους να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά φυσικές καταστροφές μεγάλης έκτασης, αλλά και την ανωριμότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Την αδυναμία φυσικά δεν την εξισορροπεί η ηρωική προσπάθεια των πυροσβεστών ούτε ο εθελοντισμός των κατοίκων των περιοχών που επλήγησαν. Και βεβαίως δεν αποτελούν άλλοθι οι ελλείψεις σε μέσα, όπου και να τις αποδώσει κανείς. Στην οικονομική κρίση ή στην απουσία κάθε προγραμματικής πρόβλεψης. Αυτά είναι περίπου δεδομένα.
Συνέβαιναν, συνέβησαν και θα συμβαίνουν όσο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας έχει ως έμβλημα το «βλέποντας και κάνοντας» και σταθερό οδηγό το «φταίνε για όλα οι προηγούμενοι».
Ως εκ τούτου, ήταν περίπου αναμενόμενο ότι από τον κανόνα δεν θα ξέφευγε ούτε η παρούσα κυβέρνηση. Ως και το άθλιο επιχείρημα ότι δεν έχουμε αεροπλάνα δασοπυροβεσης επειδή ΝΔ και ΠαΣοΚ χρωστούν 400 ή 500 εκατ. ευρώ σε δάνεια χρησιμοποίησε –λες και αν τα δύο κόμματα πλήρωναν τα δάνεια αυτά στις τράπεζες, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ θα μπορούσε να τα πάρει από αυτές και να αγοράσει Canadair! Ή αν, ας πούμε, τα καταργούσαν διά νόμου, αυτό αυτομάτως θα έκανε τη χώρα επαρκέστερη σε μέσα και ανθρώπινο δυναμικό.
Στον χορό των ακροτήτων φυσικά μετείχε και η αξιωματική αντιπολίτευση –θα άφηνε την ευκαιρία να παρέλθει ανεκμετάλλευτη; Κατά τα στελέχη της ΝΔ λοιπόν η χώρα θα αγόραζε περισσότερα Canadair αν η κυβέρνηση δεν προσλάμβανε τόσους συμβασιούχους!
Με δυο λόγια, δηλαδή, όπως γίνεται φανερό, η ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι ευθέως ανάλογη του τι άφησε πίσω της η πυρκαγιά: στάχτες…
Νομίζω ότι η αισώπεια ρήση «των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε» είναι πιο επίκαιρη από ποτέ σε αυτή τη συγκυρία. Και πιο διδακτική θα πρόσθετα. Για την ποιότητα ενός πολιτικού προσωπικού, το οποίο συντονίζει το βήμα του κάθε φορά με την καταστροφή, αντί με την πρόοδο και την ελπίδα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
