Ο Μοσκοβιτσί και οι μεταμορφώσεις του

Μια Δευτέρα του Ιουνίου του 1997 ένας άγνωστος νεαρός με πρόωρη φαλάκρα μπήκε στην αίθουσα του γεύματος των υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τότε των «15».

Κατέλαβε τη θέση πίσω από την ταμπελίτσα της Γαλλίας και κοιτούσε γύρω του στη μικρή αίθουσα, όπου προσέρχονταν ένας, ένας διάφορα «τέρατα» της ευρωπαϊκής πολιτικής εκείνης της εποχής, ο Ντελόρ, ο Γκένσερ, ο Χάου, ο Βαν ντερ Μπροτκ, ο Γένσεν, ο Σολάνα και άλλοι λιγότερο γνωστοί, ανάμεσα στους οποίους και ο υπογράφων.

Το διπλωματικό κουτσομπολιό κινητοποιήθηκε αμέσως και σε λίγα λεπτά ξέραμε ότι ο άγνωστος νεαρός λεγόταν Μοσκοβιτσί και ήταν ο νέος υφυπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων που είχε επινοήσει ο τότε σοσιαλιστής πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν, ο οποίος ήταν σε πλήρη κατάρρευση.

Μέχρι το βράδυ μερικά από τα ερωτήματά μου είχαν λυθεί. Είχα στα χέρια μου ένα βιογραφικό του. Ηξερα ότι είχε σπουδάσει φιλοσοφία και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, όπου είχε γνωρίσει τον Ντομινίκ Στρος-Καν και είχε γίνει στενός φίλος και οπαδός του.

Ενώ ήταν φοιτητής, είχε ενταχθεί σε μια τροτσκιστική ομάδα που λεγόταν Επαναστατική Κομμουνιστική Ενωση την οποία εγκατέλειψε για να πάει με τους Σοσιαλιστές. Μου έμεναν όμως αρκετές ερωτήσεις. Γιατί ένας γάλλος υπουργός:

–Λεγόταν Μοσκοβιτσί, δηλαδή στα ρουμανικά κάποιος που ήρθε από τη Μόσχα.

–Ποιες ήταν οι ρίζες του μίσους που είχε εναντίον της Ελλάδας, όπως φαινόταν από εκείνη τη συζήτηση εκείνου του απογεύματος στο Συμβούλιο (στις ενδοκοινοτικές συζητήσεις υποστηρίζεις μία άποψη ή ένα αίτημα και αν το θέμα σού είναι αδιάφορο απλώς σωπαίνεις. Αν η προεδρία και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σού λύνουν το θέμα με την πρότασή τους, τότε εσύ δεν μιλάς καθόλου).

Θα θυμίσω πως εκείνη την εποχή το Ισραήλ παρά φύσιν είχε συνάψει στενότατη συνεργασία με την Τουρκία.

Ενώ εμισείτο βαθύτατα από τον τουρκικό λαό και εν πάση περιπτώσει, αν το επιχείρημα των Ισραηλινών ότι είναι μια δημοκρατία περιστοιχισμένη από τυραννικά καθεστώτα έχει καμιά αξία τότε αυτή η υποστήριξη δεν μπορεί να προέρχεται από την Τουρκία, που κάθε άλλο από δημοκρατικές δάφνες μπορεί να διεκδικήσει.

Τις επόμενες ημέρες ο Μοσκοβιτσί συνέχισε να καταστρέφει συστηματικά την ποιότητα των σχέσεων που είχαν διαμορφωθεί μεταξύ Ελλάδος και Γαλλίας, ακόμα και όταν οι κυβερνήσεις ήταν διαφορετικής ιδεολογίας και πολιτικού προσανατολισμού.

Αποκαλύφθηκε βέβαια ότι ο πατέρας του ήταν Ρουμανοεβραίος και το όνομά του σήμαινε απλώς κάποιος που έρχεται από τη Μόσχα. Εξάλλου και η μητέρα του Μαρί Μπρόμπεργκ ήταν εβραία ψυχαναλύτρια.

Δεν ήμουν ποτέ αφελής. Ηξερα ότι το «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» ήταν υπερβολικό και ότι η Γαλλία ήταν μια μεγάλη χώρα που είχε πολλά και ποικίλα συμφέροντα στην περιοχή μας και ότι μόνο μερικά από αυτά εξυπηρετούνταν καλύτερα αν η Ελλάδα νόμιζε ότι η Γαλλία συμπορευόταν μαζί της.

Ηξερα επίσης ότι οι απανταχού Εβραίοι υποστήριζαν με λύσσα το κράτος του Ισραήλ, ιδιαίτερα σε χώρες όπου η κοινότητά τους είχε ισχυρή επιρροή στον Τύπο, στην πολιτική ζωή και στο διπλωματικό σώμα.

Ο Μοσκοβιτσί, λοιπόν, κατά την πρόχειρα διαμορφωμένη αντίληψή μου, υποστήριζε τότε τη συμμαχία Τουρκίας – Ισραήλ και έτσι η Ελλάδα είχε αποκτήσει έναν ακόμη ταλαντούχο και φλύαρο εχθρό κυρίως γύρω από το βασικό θέμα της εξωτερικής της πολιτικής, που ήταν η είσοδος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, χωρίς να έχει λυθεί αναγκαστικά το πρόβλημα της κατοχής και της ύπαρξης τουρκικών στρατευμάτων επάνω στο νησί.

Τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει τώρα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν μπορεί να διεκδικήσει πια την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως αποδείχθηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Φαίνεται ότι οι γάλλοι Εβραίοι έχουν μεταφέρει τις δραστηριότητές τους αλλού (ο γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις εκλογές, που ηττήθηκε δυστυχώς παταγωδώς, ήταν ελληνικής καταγωγής, ο Λέσβιος Καμπαδέλλης).

Τέλος και το σημαντικότερο από όλα, έχουν αλλάξει τα γεωστρατηγικά δεδομένα της περιοχής μας. Η Τουρκία έχει έρθει σε σύγκρουση με τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κράτη και φαίνεται ότι προς το παρόν έχει εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή της προοπτική.

Ασταθής απορροφάται όλο και περισσότερο από το κουρδικό πρόβλημα και στρέφεται προς την Ασία. Αλλά και η Κύπρος είναι πια πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκή Ενωσης χάρη σε μια πολιτική για την οποία αισθάνομαι, πιστεύω, δικαιολογημένη υπερηφάνεια.

Τα γράφω αυτά όχι για να μνησικακήσω ή να ζητήσω κανενός είδους λογαριασμό. Ισως ο Πιερ Μοσκοβιτσί να είναι ειλικρινής φίλος της Ελλάδας και η υποστήριξή του προς την κυβέρνηση Τσίπρα να είναι ειλικρινής.

Θέλω απλώς να θυμίσω ότι θέσεις στρατηγικής σημασίας για το μέλλον της Κοινότητας δεν παραχωρούνται επιπόλαια από τα κράτη-μέλη.

Προϋποθέτουν μακροχρόνιο και βαθύ παζάρι και αυτός που θα κερδίσει την υποστήριξή μας πρέπει να είναι σε θέση να εξαναγκάσει την κυβέρνηση της χώρας καταγωγής του, ώστε να κάνει όλα όσα χρειάζονται για να υπάρξει θετική έκβαση.

Και ο Τύπος καλό θα ήταν να πάψει να ενθουσιάζεται κάθε φορά που ο κύριος Μοσκοβιτσί επιδεικνύει τις νέες του θετικές διαθέσεις απέναντι στην οικονομική ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Δεν είμαστε οικόσιτα σκυλιά Βεσσαραβίας.