Κάν’ το όπως ο Ερντογάν

Φορτωμένος με δάφνες από τον «θρίαμβό» του κατά των Τούρκων (το πόσο ψεύτικος και βλαπτικός για τον Ελληνισμό ήταν αυτός δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε), ο εξοχότατος υπουργός μας επί των Εξωτερικών επέστρεψε στην αγαπημένη του πατρίδα αποφασισμένος να εφαρμόσει τις μεθόδους του νεοσουλτάνου Ερντογάν και στην επίλυση φλέγοντων εσωτερικών ζητημάτων, όπως λ.χ. του τύπου που αρνείται να γίνει υποζύγιο και υποπόδιο της εφήμερης κυβερνητικής εξουσίας.

Η δίκη της Τζουμχουριέτ άρχισε τις προάλλες προκαλώντας την αγανάκτηση της δημοκρατικής κοινής γνώμης διεθνώς. Ο δικαστικός όμως διωγμός της Athens Review of Books από τον κ. Κοτζιά διαρκεί πάνω από πέντε χρόνια και πρόσφατα τελεσιδίκησε με μια απόφαση του Αρείου Πάγου που επικυρώνει την απόφαση του Εφετείου η οποία διαστρέφει όχι μόνο το φυσικό αίσθημα δικαίου αλλά και αυτήν την κοινή λογική. Και είναι βαθιά αποκαρδιωτικό ότι οι Μαρία και Μανώλης Βασιλάκης, υπεύθυνοι του περιοδικού, υπέστησαν τον κατατρεγμό αυτό με ελάχιστη πολιτική και δημοσιογραφική συμπαράσταση. Σε μια υπόθεση που δεν είναι διόλου προσωπική αλλά άπτεται του πυρήνα των δικαιωμάτων που ορίζουν μια φιλελεύθερη συνταγματική δημοκρατία, δηλαδή το δικαίωμα του λόγου, της έκφρασης και της κριτικής.

Ο κ. Κοτζιάς θεώρησε συκοφαντία την άποψη που εξέφρασε ένας επιστολογράφος της ARB ότι τις δεκαετίες ’70-’80 ο νυν υπουργός υπήρξε πρωτοπαλίκαρο του σταλινισμού. Οποιος έχει στοιχειώδη γνώση της ελληνικής πολιτικής ζωής και κόκκο νοημοσύνης (όπως κατά τεκμήριο οι δικαστές που αποφασίζουν για δημόσιες υποθέσεις) γνωρίζει ότι αυτό είναι γεγονός ατράνταχτο, όπως το 2+2=4.

Ο κ. Υπουργός, όπως γνωρίζουν απαξάπαντες, υπήρξε θεωρητικός καθοδηγητής του ΚΚΕ: δικαίωμά του και κατόρθωμά του. Η ιδεολογία του κόμματος αυτού ήταν και είναι ξεκάθαρα σταλινική και κανένα μέλος του δεν θα θεωρούσε συκοφαντία, αλλά αντίθετα τίτλο τιμής, να του αναγνωρισθεί κάτι τέτοιο. Ο κ. Κοτζιάς συνέγραψε βιβλία που υποστήριζαν το καθεστώς Γιαρουζέλσκι, μια στρατιωτική δικτατορία μέσα στην κομματική δικτατορία, στην Πολωνία.

Μαζί με επιφανείς ιδεολογικούς εκφραστές του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας, που ήταν και συνεργάτες της Στάζι, συνέγραψε περισπούδαστα πονήματα που κατακεραύνωναν την αστική δημοκρατία. Ο κ. Κοτζιάς τα παραδέχθηκε όλα αυτά σε συνέντευξή του στο Spiegel. Αν αυτό δεν είναι υποστήριξη του σταλινισμού, τι είναι; Ο κ. Κοτζιάς μπορεί να άλλαξε έκτοτε απόψεις, όπως δικαιούται. Αλλά τότε ήταν αυτό που ήταν, δηλαδή ένας καθαρόαιμος και αδιάλλακτος σταλινικός. Και δεν μπορεί σήμερα με μία καθαρά σταλινική μεθοδολογία να διαγράφει τα γεγονότα που δεν τον συμφέρουν, όπως έξυναν τότε τη μορφή του Τρότσκι από τις παλιές φωτογραφίες.

Παραβλέποντας όλα αυτά τα σκληρά αντικειμενικά γεγονότα, που ο ίδιος ο υπουργός παραδέχεται, τα δικαστήρια συμπέραναν ότι ο κ. Κοτζιάς υπήρξε όντως «εκ των ιδρυτών του ΚΚΕ» (αν είναι δυνατόν…) αλλά αυτό δεν αποδεικνύει ότι ήταν υποστηρικτής των σταλινικών καθεστώτων που το σταλινικό ΚΚΕ υποστήριζε! Πρόκειται για ένα νομικό έκτρωμα που κακοποιεί το στοιχειώδες αίσθημα της πραγματικότητας, το δίκαιο και την απλή λογική. Το σκεπτικό ήταν τόσο σαθρό που η εισηγήτρια πρότεινε την αναίρεσή του ενώπιον του Αρείου Πάγου. Μετά όμως κατά τρόπο μαγικό ψήφισε και η ίδια εναντίον του εαυτού της!

Ο κ. Κοτζιάς εθίγη επίσης διότι ο επιστολογράφος της ARB τον αποκάλεσε «γκαουλάιτερ του σταλινισμού», προβάλλοντας την εξοργιστική σοφιστεία ότι το περιοδικό τον αποκάλεσε έτσι «ναζιστή».

Ο όρος «γκαουλάιτερ» έχει πολιτογραφηθεί στην πολιτική ορολογία με την έννοια του επικεφαλής, του πρωτοστάτη. Αυτό ο κάθε χρήστης της καθημερινής γλώσσας το γνωρίζει.

Εξάλλου ο ίδιος ο κ. Κοτζιάς τον χρησιμοποιούσε κατά κόρον για να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Οταν όμως τον χρησιμοποιεί άλλος εναντίον του είναι… συκοφαντία. Και πάλι το δικαστήριο δικαιώνει αυτήν τη διαστροφή της συνήθους επικοινωνίας, που είναι η πιο επικίνδυνη υπονόμευση του δημοκρατικού διαλόγου.

Οπλισμένος με τα νομικά αυτά τερατουργήματα ο κ. Υπουργός έρχεται τώρα να κατάσχει την περιουσία της ARB, με σκοπό (που τον είχε εξαρχής) να καταπνίξει μια ανεξάρτητη φωνή με διεθνή καταξίωση, μόνο και μόνο επειδή δεν υποκλίνεται ενώπιον της πολιτικής του μεγαλοφυΐας.

Εάν η κοινή γνώμη, ο πολιτικός κόσμος και η διανόηση της χώρας μας επιτρέψουν το έγκλημα αυτό, θα συνεργούν στην απομόνωσή της στο περιθώριο του πολιτισμένου κόσμου. Και τότε όλα αυτά τα στομφώδη που ακούσαμε πρόσφατα από επίσημα χείλη για «τη δημοκρατία μας» θα έχουν άλλη μια φορά αποδειχθεί ανούσια κομπορρημοσύνη.

Ετσι κι αλλιώς, η απόφαση του Αρείου Πάγου θα καταπέσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως έχει συμβεί ήδη δύο φορές με παρόμοιες δικαστικές αποφάσεις κατά του διευθυντή του περιοδικού.

Εκεί όμως θα καταδικαστεί η Ελλάδα, που θα πάρει έτσι θέση δίπλα στις χώρες που τον καιρό αυτό επιβουλεύονται την ελευθερία του Τύπου και τη Δικαιοσύνη (όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία).

Τα δε έξοδα για την αποζημίωση των υπευθύνων της ARB για τον άδικο διωγμό που υπέστησαν θα τα πληρώσουμε εμείς οι έλληνες φορολογούμενοι και όχι ο υπαίτιος της αδικίας.

Είναι όντως οδυνηρό σε μια εποχή που η Δικαιοσύνη ως θεσμός δέχεται λυσσαλέα επίθεση από τους θιασώτες ενός λαϊκίστικου απολυταρχισμού οι πράξεις κάποιων λειτουργών της να καταρρακώνουν το κύρος της εκ των έσω.