Η ελπίδα σε αποδρομή

«Μη χάνετε την ελπίδα!..

Θα τη βρουν και θα σας την ξαναπουλήσουν!»

(Ο Προφήτης του Αρκά)

Δεν είπαν πολλά∙ είπαν πάρα πολλά. Δεν υποσχέθηκαν υπερβολικά∙ υποσχέθηκαν πέραν κάθε μέτρου. Δεν επέκριναν σφόδρα τους αντιπάλους∙ τους εμφάνισαν ως βδελύγματα. Και δεν συμβιβάστηκαν από σύνεση∙ συμβιβάστηκαν από ιδιοτέλεια.

Μετά από δεκαετίες εγκωμίων για «αριστερούς» που άντεξαν τα πάνδεινα και δεν λύγισαν, απεδείχθη ότι 17 ώρες αρκούν για να μετατρέψουν τους πιο ένθερμους μαρξιστές σε υμνητές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ολα παίζονται στο δέλεαρ. Ενόσω η επιλογή ήταν ή αφανής δεξιός ή αφανής αριστερός, να επιλέξεις την Αριστερά διέθετε μιαν αύρα αλτρουισμού.

Μόλις η επιλογή έγινε ή να παραμείνεις πρωθυπουργός, υπουργός, κυβερνητικός βουλευτής, ή να επιστρέψεις στην αφάνεια, η απόφαση δεν καθυστέρησε διόλου.

Επί δεκαετίες, επίσης, κυριαρχούσε η αντίληψη μιας ιδιαίτερης ροπής των αριστερών προς την κουλτούρα. Επειδή οι πιο γνωστοί αριστεροί ήταν άνθρωποι των γραμμάτων, άρα όλοι οι αριστεροί ενδιαφέρονταν για τα γράμματα και τις τέχνες. Μετά τις αθρόες εμφανίσεις συριζαίων βουλευτών και άλλων στελεχών του κόμματος στις τηλεοράσεις, αποδείχθηκε ότι οι αριστεροί είναι το ίδιο αγράμματοι με τους δεξιούς.

Η διαφορά έγκειται στο ότι οι δεξιοί αντιμετωπίζουν ακομπλεξάριστοι την αμορφωσιά τους ενώ οι αριστεροί εννοούν να τη μεταμφιέσουν. Διαθέτουν μακρά θητεία, εξάλλου, σε αναλύσεις που μεταμφιέζουν το μαύρο σε άσπρο ή αντιστρόφως. Τι πιο εύκολο από το να αποδείξουν, έτσι, ότι και παλαδίνος του νεοφιλελευθερισμού ή παράσιτο του κράτους μπορείς να γίνεις και την αριστεροσύνη σου να κρατήσεις αλώβητη.

Τα έχει αυτά η διαλεκτική. Κάνει την ιστορία θεό και η θεοποιημένη ιστορία επιδίδεται σε ό,τι από πάντα έκαναν οι θεοί –σε θαύματα.

Εβδομήντα χρόνια ζωής, δεν είχα νιώσει τόση απέχθεια για πολιτικό κόμμα. Η Χρυσή Αυγή μού ενέπνεε φρίκη για την εμμονή στη γυμνή κτηνωδία. Το ΚΚΕ, μια θλίψη για τη θρησκευτική προσήλωση στην παράνοια.

Αλλά ο κάποτε τρυφερός Συνασπισμός, με τις οικουμενικές ανησυχίες, τη θαρρετή αθεΐα, την κοσμοπολίτικη φινέτσα και τη διεθνιστική αλληλεγγύη, να γίνεται ένα με τους αγριωπούς θιασώτες του «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» των ΑΝΕΛ είναι φρίκη και θλίψη και αναγούλα μαζί.

Κυρίως, γιατί αυτή η ταύτιση ανέδειξε μιαν αναπάντεχη, βαθύτερη συνάφεια: έπαρση για την εντιμότητα όσων δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μπουν σε πειρασμό και πλήρη απουσία αυτογνωσίας. Πώς να αμφισβητήσεις τη «θεωρία των άκρων» εάν στις ήπιες εκδοχές τους τα άκρα ταυτίζονται τόσο θριαμβικά;

Ισως εκείνο που με εξοργίζει περισσότερο είναι ότι έχασα αρκετούς φίλους τα τελευταία χρόνια. Ανθρώπους που νόμιζα ορθολογιστές και έντιμους. Να όμως που κάποιοι επιμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ, «για να μην έρθει», λένε, «ο Μητσοτάκης».

Παραβλέποντας έναν κοτζάμ Καμμένο. Και κάποιοι άλλοι κρίνουν ότι «αφού ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ θα εμπόδιζε τις μεταρρυθμίσεις των προηγουμένων, ας μείνει για να τις κάνει αυτός». Δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Την τυφλότητα, στη μία περίπτωση, ή τον κυνισμό, στην άλλη; Ιλιγγιώδης, ξαφνικά, η απόσταση που σε χωρίζει από κοντινούς σου ανθρώπους.

Ευτυχώς, δεν υπήρξαν φίλοι ή γνωστοί που να θεωρούν εύλογη τη συμμετοχή ενός υπουργού Αμυνας σε ανακρίσεις εμπόρων ναρκωτικών. (Με το απαράμιλλο επιχείρημα που πρόβαλε βουλευτής των ΑΝΕΛ, ότι ο υπουργός «έχει πέντε παιδιά» και άρα κάθε λόγο να ανησυχεί για τη διάδοση δύο τόνων ηρωίνης!)

Κι αφού στους δύο τόνους ηρωίνης ευλόγως εμπλέκεται ο πολύτεκνος υπουργός, στους τέσσερις επαναφέρουμε τη θανατική ποινή. Ξεκινώντας από εμπόρους ναρκωτικών, μπορούμε, κατόπιν, να την επεκτείνουμε σε μεγάλους φοροφυγάδες ή πολιτικούς αντιπάλους. Χωρίς καθυστερήσεις σε δικονομικές τυπικότητες. Με λαϊκά δικαστήρια ή συνεχή δημοψηφίσματα, στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει σαφή προτίμηση. Θεωρώντας την «άμεση δημοκρατία» πολύ δημοκρατικότερη από την «αστική».

Ούτε σύνταγμα, ούτε νόμοι, ούτε πρωτόδικες αποφάσεις, εφέσεις, ευρωπαϊκά δικαστήρια ή άλλες ευκαιρίες αποφυγής τιμωριών. Μαζευόμαστε, ψηφίζουμε και η πλειοψηφία επιβάλλει την τυραννία της σε κάθε μειοψηφία.

Να μια ακόμη συνάφεια ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Λαϊκά δικαστήρια, ο ένας, άμεσο λιντσάρισμα των κακών πολιτικών, οι άλλοι, όπως είχε προτείνει και ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ πριν γίνει υπουργός Αμυνας.

Μια ολόκληρη παράδοση ανθρωπισμού κρίνει προτιμότερο να γλιτώσουν εννέα ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος. Αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δείχνουν να προτιμούν το αντίστροφο. Εκτός αν ο πιθανός ένοχος είναι σύντροφος, οπότε ευθύνεται η αστική δικαιοσύνη που τον κρατά στη φυλακή. Μόνο που αν πράγματι είναι σύντροφος όσων έσπαζαν τα μαγαζιά της Ερμού τις προάλλες, τότε μάλλον δεν είναι τόσο αθώος.

Η κορυφαία σύγκλιση των δύο κυβερνητικών συνεταίρων ίσως να βρίσκεται στην κοινή τους αντίθεση στις αστικές τυπικότητες. Η αυθορμησία των παλικαριών του λαού και το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» αρκούν. Και όσο λιγότερο ελεγχόμενη η αστική δικαιοσύνη τόσο πιο οργισμένα τα παλικάρια του λαού. Εξ ου η απίστευτη ανοχή στους νεαρούς με τις μολότοφ.

Ενα είδος λαϊκής δικαιοσύνης αποτελούν κι αυτοί. Με λίγη παραπάνω οργή, φθάνουμε και στην κατάργηση των εκλογών –μιας ακόμη αστικής τυπικότητας.

Η ελπίδα που ερχόταν, πριν τρία χρόνια, βρίσκεται πλέον σε αποδρομή. Της εύχομαι ταχεία εξαφάνιση καθώς γίνεται πολύ επικίνδυνη. Με την προϋπόθεση πως δεν θα ενισχυθούν η Χρυσή Αυγή ή το ΚΚΕ, η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δείγμα «ενηλικίωσης» των Ελλήνων.

Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων ΑΠΘ και συγγραφέας.