Κάτω τα χέρια από τη ναυτιλία, ΙΙ

Οι εθνικολαϊκιστές, που κυριαρχούν στην πολιτική και ιδεολογική σκηνή από το 2015, μίσησαν θανάσιμα τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε.

Κάθε φορά που ο λαμπρός αυτός πολιτικός, που έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο για την ισχύ της γερμανικής οικονομίας και την ευημερία του λαού του, τολμούσε να εκφράσει ορθότατες απόψεις για τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνουμε ή απλώς για την αυτονόητη ιδέα ότι τα δανεικά, που έχουμε σπαταλήσει δεξιά και αριστερά, έπρεπε να επιστραφούν στους εργαζομένους της Γερμανίας και των άλλων χωρών, που έχουν την ατυχία να συνυπάρχουν στο ενιαίο ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα μαζί μας, καταδικαζόταν ως χιτλερικός, ρατσιστής και ανθέλλην.

Ακόμα και «κομπλεξικό σακάτη» τον είχαν χαρακτηρίσει οι πιο βρωμεροί και τρισάθλιοι από τους τυχάρπαστους, που μας κυβερνούν ή εκφράζουν τον πολιτισμό των Εξαρχείων ατιμώρητα.

Ξαφνικά, ίσως γιατί βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο –πολιτικός είναι και αυτός, έχει ανάγκη βλέπετε από ψήφους για να εκλεγεί και οι ανθρωποπίθηκοι υπάρχουν και στη Γερμανία, δεν είναι μονοπώλιο της χώρας μας -, εξέφρασε για πρώτη φορά μια ιδέα, που είναι αδικαιολόγητη, αστήρικτη και εχθρική για την Ελλάδα, την ανάπτυξή της και την προσπάθεια ανόρθωσης που κάνει ο ελληνικός λαός.

Ως εκ θαύματος όσοι τον έβριζαν τον αγάπησαν, πρόβαλαν την ιδέα του, έπαψαν οι εναντίον του κατηγορίες και άδικες καταγγελίες. Τι ήταν αυτό που συνάσπισε έλληνες αριστερούς, αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων και γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες; «Να φορολογηθούν οι έλληνες εφοπλιστές» είπε ο Σόιμπλε.

Η πρόταση είναι βλακώδης ως μη εφαρμόσιμη. Ο πλοιοκτήτης έχει επενδύσει τα λεφτά του ή τα λεφτά που έχει δανειστεί σε ένα αυτοκινούμενο πλωτό μέσο μεταφοράς, αλιείας ή διενέργειας εργασιών στη βαθιά θάλασσα. Το αντικείμενο των επενδυτικών του προσπαθειών μετακινείται. Ο πλοιοκτήτης όμως δεν γίνεται αυτόματα εφοπλιστής επειδή είναι ιδιοκτήτης ενός πλωτού μέσου μεταφοράς. Μπορεί να αλλάξει σημαία και να καταφύγει σε έναν από τους υφιστάμενους φορολογικούς παραδείσους.

Ηδη εξάλλου πολλοί το κάνουν για το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος του στόλου τους. Πέραν όλων αυτών όμως, ο εφοπλιστής είναι χειριστής γνώσεων, ταλέντου και πείρας που αφορά το σύνολο του διεθνούς εμπορίου διά θαλάσσης. Είναι εκφραστής μιας παράδοσης που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Γνωρίζει πώς να επιτυγχάνει την καλύτερη ναύλωση, πώς να της δίνει την απαιτούμενη διάρκεια, πώς να τη συνδυάζει με χρηματοδοτήσεις τραπεζικές και άλλες. Τέλος, ο εφοπλιστής πρέπει να έχει και τύχη.

Για κάθε έναν που καμαρώνει τα πλούτη του και τον στόλο του υπάρχουν δεκάδες που καταστράφηκαν, συχνά χωρίς ιδιαίτερα να το αξίζουν. Απλώς τους έτυχε «μια στραβή».

Οι πρόγονοι των Ελλήνων Μινωίτες της Κρήτης έλεγχαν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα το εμπόριο όλου του γνωστού τότε κόσμου. Η Αθήνα, ιδιαίτερα μετά την καταναυμάχηση των Περσών στη Σαλαμίνα, επικράτησε σε όλο το Αιγαίο και παραπέρα στη Δυτική και Nότια Μεσόγειο. Οι περιπέτειες ήταν πολλές στη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και νωρίτερα στη μακρόσυρτη αγωνία του Βυζαντίου.

Στη σύγχρονη αντίληψή μας για την Ιστορία ξεχνάμε πολλές φορές ότι ο οθωμανικός στόλος είχε κυρίως έλληνες ναύτες και ότι ο μεγαλύτερος ναύαρχος της τουρκικής ιστορίας, ο αποστάτης Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, είχε γεννηθεί σε ένα σπίτι ορθόδοξων ελλήνων ψαράδων στη Μυτιλήνη.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η ναυτιλία είναι ο κλάδος όπου οι Ελληνες διαπρέπουν. Εχουν σύμφωνα με τον Lloyds πλοία χωρητικότητας 334 εκατομμυρίων dwt (dead weight tonnage). Η Γερμανία έχει μόλις 132 και οι πέντε πρώτες χώρες της Ευρώπης που ακολουθούν συγκεντρώνουν όλες μαζί ένα μίζερο 154 εκατομμύρια dwt.

Ως προς τον αριθμό των πλοίων η Ελλάδα είναι έκτη στον κόσμο με 5.226 πλοία, η Γερμανία έχει 4.464, αν και τα κριτήρια νηολόγησης είναι πολύ πιο ελαστικά. Η ποντοπόρος ελληνική ναυτιλία συνεχώς ανανεώνει τον στόλο της τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και στη μεταφορά εμπορευματοκιβωτίων, όπου με 1.564 πλοία η Γερμανία κρατάει με 28,5% την πρώτη θέση, η Ελλάδα είναι στην τρίτη θέση, μετά από την Κίνα, και θα ανέβει σε λίγο στη δεύτερη πλησιάζοντας επικίνδυνα τη Γερμανία. Η μέση ηλικία των ελληνικών πλοίων άνω των 2.000 τόνων ήταν 19,9 έτη το 2003, για να είναι σήμερα 10 έτη, με ισχυρή πτωτική τάση.

Οπως επέτυχαν, με σπάνιες εξαιρέσεις, τη μετατροπή του ιστιοφόρου στόλου σε ατμήλατο, οι έλληνες εφοπλιστές ετοιμάζονται να επικρατήσουν μετά από τη θριαμβευτική τους κατάκτηση της αγοράς τάνκερ και των πλοίων ποικίλου φορτίου και σε τομείς όπως είναι η κρουαζιέρα και η μεταφορά εμπορευματοκιβωτίων. Εκεί δηλαδή όπου οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι λόγω άλλων πλεονεκτημάτων που διαθέτουν (οργάνωση, σύγχρονο κράτος που δεν εχθρεύεται την ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά την ενισχύει, άψογη συνεργασία πανεπιστημίων, επιχειρηματιών και ινστιτούτων έρευνας και τεχνολογίας) τους ανήκει η πρωτοπορία.

Οι έλληνες εφοπλιστές βέβαια φορολογούνται, και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις και δραστηριότητες υφίστανται βαριά φορολόγηση κάθε φορά που έρχονται σε επαφή με τον ελλαδικό χώρο. Ποιοι παίζουν λοιπόν το παιχνίδι της Γερμανίας και χειροκροτούν τον κ. Σόιμπλε για πρώτη φορά στη ζωή τους; Η απάντηση είναι εύκολη.

Οι πάσης φύσεως χρεοκοπημένοι και περιθωριακοί, που εκφράζουν με μεγάλη γνησιότητα την πατροπαράδοτη ευχή του αποτυχημένου και μνησίκακου Ελληνα στο γνωστό ανέκδοτο: «Θεέ μου, να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα».

Δεν ζητάμε κανενός είδους ετεροδικία για τους εφοπλιστές. Αλλά λίγος πατριωτισμός και εθνική υπερηφάνεια θα έπρεπε να λειτουργήσει και για αυτούς, που οικοδόμησαν με τα κέρδη τους ένα μέρος της σύγχρονης Ελλάδας.