Ονειρο ήταν και πάει…

Αφού άκουσε κατά κόρον, από αυτούς που ήθελαν να διασώσουν έστω και την τελευταία στιγμή την αξιοπρέπεια της χώρας, παρατηρήσεις για το ψευτομάγκικο στυλ του, ο κ. Τσίπρας κατάλαβε ότι έπρεπε να βρει κάποιο άλλο επιχείρημα.

Κατάλαβε δηλαδή επιτέλους ότι διαπραγματεύσεις δεν κάνεις παρά μόνο αν έχεις ένα διαπραγματευτικό επιχείρημα περίπου ίσου βάρους με αυτό που κατέχει ο αντίπαλος. Τα πράγματα είναι απλά. Τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) κερδήθηκαν από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου γιατί χρειαζόταν ομοφωνία για να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις διεύρυνσης για την Ισπανία και την Πορτογαλία και εμείς τις είχαμε παγώσει.

Οσο πιο επαχθής είναι για τους άλλους η συμπεριφορά σου, όσο πιο επιζήμια είναι τα αποτελέσματα για την ομαλή πορεία της Κοινότητας και όσο πιο απομονωμένος είσαι τόσο πιο αποτελεσματική διαπραγμάτευση κάνεις. Να λες όμως ότι «θα τους τρίψεις τα μούτρα» επειδή θα αρνηθείς να εισπράξεις τη δανειακή δόση, που ίσως δικαιούσαι μετά την αβέβαιη και καθυστερημένη αξιολόγηση, είναι πραγματικά γελοίο. Αντιθέτως εμείς κινδυνεύαμε, αν θέταμε ως όρο τη συζήτηση για οποιαδήποτε λύση, τη συζήτηση για το χρέος που καθιστούσε αδύνατη τώρα πια η προεκλογική περίοδος στη Γερμανία.

Η δημόσια συμπεριφορά του Τσίπρα μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα: ή είναι εντελώς ηλίθιος και ακατατόπιστος για τον τρόπο που λειτουργεί και αποφασίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση ή είναι πεπεισμένος ότι απευθύνεται σε έναν λαό ηλιθίων, ο οποίος αποδέχεται ό,τι βγαίνει από τα πρωθυπουργικά χείλη ακόμα και αν είναι κολοσσιαία ανακρίβεια.

Νέα έκτακτη Σύνοδος Κορυφής με ένα μόνο εθνικού ενδιαφέροντος θέμα, ή τροποποίηση της ημερήσιας διάταξης τακτικής Συνόδου ώστε να συμπεριλάβει και αυτό το θέμα, μπορεί να προταθεί μόνο από την τρέχουσα προεδρία του Συμβουλίου Υπουργών και τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από κοινού.

Αν η πρωτοβουλία αυτή δεν υπάρχει, μπορούν ενδεχομένως να ασκήσουν πίεση συμπαγώς και ομοφώνως όλα τα κράτη-μέλη. Για να ασχοληθεί λοιπόν με το ελληνικό χρέος η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να υπάρχει θετική προδιάθεση 27 χωρών και αλλεπάλληλα στάδια αποφάσεων ή επιχείρημα-ρόπαλο του είδους που χρησιμοποίησε μετά το Δουβλίνο ο Ανδρέας Παπανδρέου παγώνοντας τις διαπραγματεύσεις και τις συναντήσεις με τις δύο υποψήφιες χώρες Ισπανία και Πορτογαλία.

Τα περί χρέους λοιπόν ήταν εξαρχής μια τσιπραίικη παπάρα. Μεγαλοπρεπέστατη! Το ερώτημα είναι αν θα μπορούσε να εκβιάσει μη εισπράττοντας τα 8,5 δισ., υποτίθεται ότι ο προϋπολογισμός είναι ισοσκελισμένος και έχει μάλιστα κάποια πλεονάσματα. Αυτό σημαίνει, κατά πάσα πιθανότητα, ότι υπάρχουν και είναι δυνατόν να καταβληθούν μισθοί και συντάξεις ορισμένων μηνών μετά την ηρωική απόφαση.

Το τι θα γίνει στην πραγματική οικονομία, στη ρευστότητα των τραπεζών, στην πληρωμή επιτέλους των ποσών που χρωστάει το Δημόσιο δεξιά και αριστερά αφήστε να το δούμε στην πράξη. Είναι σίγουρο πάντως ότι αν δεν έπαιρνε αυτά τα 8,5 δισ. ο κ. Τσίπρας…