Η γυναίκα του Λωτ

Μήνυμα σε άγνωστο
παραλήπτη

Το ‘χω ξαναγράψει. Η ελληνική κοινωνία διατρέχει τον κίνδυνο να περάσει μιαν άλλου είδους κρίση. Μια κρίση ιδεολογικοπολιτικής στιγματοποίησης, η οποία εκκολάπτεται στα χθεσινά πάθη και γιγαντώνεται με τα σημερινά λάθη.

Τόσα «μπρος… αριστερά» και τόσα «πίσω… δεξιά», τόσους αναχωρητές και τόσους προσχωρητές, τόσους μόνιμα αλάθητους και τόσους σταθερά σφάλλοντες είχαμε χρόνια να δούμε.

Οι αλάθητοι, κατά βάση ριζοσπάστες[;] αριστεροί, καταγγέλλουν τους σφάλλοντες, κατά βάση δεξιούς και κεντροαριστερούς, για «ύποπτες επιλογές» του παρελθόντος, εξαιρώντας βέβαια όσους πρόλαβαν και «μετάνιωσαν» περνώντας απέναντι [με το αζημίωτο]. Τώρα αν κατά την «ύποπτο περίοδο» επωφελήθηκαν και πλούτισαν ή απέκτησαν αξιώματα/προνόμια και κάποιοι δικοί τους, αυτό δεν συνιστά «στίγμα» αλλά ένδειξη ότι ο καπιταλισμός έχει κενά[sic].

Οσον αφορά σε αυτούς που λάθεψαν, χωρίς όμως να έχει γνωστοποιηθεί δημοσίως το αμάρτημα, αποτελούν για τους αλάθητους τον «εφεδρικό στρατό» πολλαπλών χρήσεων.

Από τη μεριά τους, οι πρώην λαθέψαντες και νυν κρινόμενοι, την «έχουν στήσει» στους σημερινούς αλάθητους κριτές και σε κάθε «στραβή» τούς θυμίζουν την ύπαρξη ειδικών δικαστηρίων.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο ένας στους δύο Ελληνες είναι υπόλογος για το χθες και ο άλλος για το σήμερα. Το μέλλον της χώρας υποθηκεύεται εκ νέου σε μανιχαϊστικές και δυαδικές διακρίσεις/διαιρέσεις, σ’ έναν αέναο φαύλο κύκλο δικαιωμένων και αδικαίωτων παλιών λογαριασμών, σε μία διαρκή «κάθαρση» [στη Βουλή και στις πλατείες αλλά σπανίως στα δικαστήρια και ουδέποτε με αίσθηση ειλικρίνειας και ιστορικής αλήθειας].

Ας αναλογιστούν λοιπόν όλοι όσοι αναζητούν συνεχώς βολικό εσωτερικό εχθρό στα κιτάπια της «δικής τους Ιστορίας» πως από την εποχή της γυναίκας του Λωτ το προς τα πίσω κοίταγμα μόνο καταστροφές μπορεί να προκαλέσει.