Η τρομοκρατία, η οποιαδήποτε, έπαψε να αποτελεί ένα ιδιαίτερα έκτακτο περιστατικό. Κάποιοι μάλιστα που δεν έχουν τη σωματική εμπειρία της δράσης της δείχνουν και να την έχουν συνηθίσει (banalization)! Η αντιμετώπισή της από μια και μόνη δημοκρατική κοινωνία δεν φθάνει. Είναι υπόθεση όλων. Η εξουδετέρωσή της συνίσταται, προεχόντως, στην καταγγελία των ιδεών που την προκαλούν, την υπαγορεύουν και, κυρίως, τη «δικαιοποιούν». Η μέχρι τώρα προληπτική αντιμετώπισή της εκδηλώνεται με την ενίσχυση ενός όχι και τόσο τέλειου συστήματος πληροφοριών, ώστε να μπορεί διάφορες οργανώσεις αλλά και συγκεκριμένα πρόσωπα να επισημανθούν, να παρακολουθηθούν και έγκαιρα να τεθούν εκτός δράσης. Χωρίς βέβαια να παραβλέπεται ότι η αξιολόγηση του βαθμού της επικινδυνότητάς τους –και σε σχέση μάλιστα με το δυσεπίλυτο ζήτημα στάθμισης ανάμεσα στην ελευθερία και την ασφάλεια –είναι ένα ιδιαίτερα σύνθετο πρόβλημα.
Στην εξουδετέρωση των ιδεών, πράγματι, συνίσταται μια αποτελεσματική πρόληψη. Ιδεών αθλίων που οδηγούν στην υιοθέτηση της τρομοκρατικής στάσης. Μιας στάσης, «συντακτικού» χαρακτήρα, που απαιτεί ασυζήτητη αυτοθυσιαστική υποταγή στις επιταγές της. Η αυτοθυσιαστική συμπεριφορά σε προσωπικό επίπεδο αποτελεί και το στρατηγικό σκεπτικό του ισλαμικού χαλιφάτου. Συνεπάγεται την αποκεντρωμένη, ακόμα και αυτόνομη άσκηση της δολοφονικής υποχρέωσης σε ατομικό επίπεδο. Ετσι, και αν ακόμα εξουδετερωθεί το ισλαμικό κράτος, η ήδη συντελεσθείσα γεωγραφική εξακτίνωση των ιδεών που το συγκροτούν, για καιρό θα αυτοσυντηρείται. Φθάσαμε στα 2014 όπου χιλιάδες πιστοί γίνονται παραλήπτες της… «εγκυκλίου» του Al Adnani σύμφωνα με την οποία «Αν μπορείτε να σκοτώσετε κάποιον άπιστο, Αμερικανό ή Ευρωπαίο, … ή κάποιον πολίτη ενός κράτους που είναι σε σύγκρουση με το ισλαμικό κράτος, τότε, υπολογίστε στον Αλλάχ. Και συνεχίστε να σκοτώνετε με οποιονδήποτε τρόπο». Και είμαστε στα 2017. Απέναντι τώρα σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο καθεστώς, ταυτόχρονα κεντρικό και αποκεντρωμένο και στην υπηρεσία του οποίου έχει τεθεί, εξ αντικειμένου, το Διαδίκτυο, τι κάνουμε; Ο υπαρκτός ουμανισμός μας, έστω αυτός, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την ίδια επικοινωνιακή δυνατότητα; Και τις δικές του αξίες να διαδώσει; Και να εξηγήσει;
Και κυρίως να αποκαλύψει τη βαρύτατη, ιστορικοποιημένη, ψυχασθένεια, ατομική ή συλλογική, που παραμονεύει πίσω από κάθε απολυτοποιημένη «πίστη»; Λίγο πιο πέρα, προς αυτή την κατεύθυνση, δεν πρέπει να πάμε;
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς, επίτιμος καθηγητής πανεπιστημίων, είναι τακτικό μέλος της Academie Europeenne Interdisciplinaire des Sciences.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
