Δύο σταγόνες Ιστορίας

Πρέπει να παραδεχθώ ότι η ανησυχία της Αριστεράς και των παρατρεχάμενων της Αριστεράς για το μέλλον αυτής της εφημερίδας είναι συγκινητική.

Πρώτα προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μας ελέγξουν, να μας εκβιάσουν, να μας εκφοβίσουν.

Μετά επιχείρησαν να μας πλασάρουν σε φίλους (τους) επιχειρηματίες.

Υστερα πάσχισαν μέχρι τελευταία στιγμή να μας κλείσουν.

Κι όλα αυτά αφού αναλώθηκαν επί δεκαετίες σε ανεξάντλητες και ακατάληπτες ιερεμιάδες για «το σκοτεινό Συγκρότημα», τους «ΔΟΛιους», τη «διαπλοκή», τον Λαμπράκη, τον Ψυχάρη και όποιον πέρασε την πόρτα της Χρήστου Λαδά ή της Μιχαλακοπούλου.

Ακόμη και ολόκληρες εφημερίδες είχαν και έχουν ως σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση την κριτική στο Συγκρότημα.

Ποτέ δεν μας γούσταραν. Δικαίωμά τους.

Τώρα όμως τους έπιασε ο πόνος. Και τα κροκοδείλια δάκρυα για μια Αλεξάνδρεια που χάνουν –χωρίς να τους ανήκε ποτέ… Ποιος άραγε θα εκπροσωπεί πλέον το «προοδευτικό Κέντρο» στενοχωριέται ακόμη και η «Εποχή».

Λες και οι μοιρολογίστρες έχουν την παραμικρή σχέση με κάποιο «προοδευτικό Κέντρο» και θα τους λείψει το μετερίζι.

Πάμε λοιπόν να πιάσουμε την υπόθεση από την αρχή. Δύο σταγόνες Ιστορίας.

Η δημοκρατική παράταξη και «Το Βήμα» είναι δημιουργήματα του βενιζελισμού στη διάρκεια της δεκαετίας του ’20. Η ταυτότητα και η εκλεκτική συγγένειά τους ήταν προφανής: συγκροτούσαν τον φιλελεύθερο πόλο του αστικού συστήματος.

Καμία σχέση με την Αριστερά. Ούτε τότε ούτε μετά.

Στα Δεκεμβριανά, στον Γράμμο και στο Βίτσι, στον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε, βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο «φιλελεύθερος πόλος» συντάχθηκε με το αστικό σύστημα, η Αριστερά επεδίωξε την ανατροπή του. Και έχασε.

Τότε χαράχτηκαν (και με αίμα) οι διαχωριστικές γραμμές που ισχύουν έως σήμερα. Το Συγκρότημα ουδέποτε παρέκκλινε από αυτήν τη θεμελιώδη και ιστορική διαχωριστική γραμμή. Τι έκανε η Αριστερά, δικό της θέμα.

Βεβαίως και ευτυχώς, τα πάθη και οι διαφορές αμβλύνθηκαν και εξομαλύνθηκαν στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Στη δημοκρατία μας πλέον δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο αντίπαλοι.

Αλλά αυτό δεν μας κάνει όλους ίδιους. Η Αριστερά και «ο φιλελεύθερος πόλος του αστικού συστήματος» είναι πάντοτε και εξ ορισμού αντίπαλοι. Με σεβασμό, με εκτίμηση, με ένταση, με ανοχή, με διάλογο, αλλά αντίπαλοι.

Αυτή την «ειρηνική συνύπαρξη» διέρρηξε πρώτη η Αριστερά την περίοδο μετά το Μνημόνιο. Τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως ο Οργανισμός και το Mega, αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα, περίπου ως αντίπαλο κόμμα.

Επινοήθηκε ο όρος «συστημικά μέσα» για να στηλιτευθούν όσα μέσα δεν εξυπηρετούσαν την αντιμνημνονιακή υστερία.

Τόνοι ύβρεων, ψεύδους και συκοφαντίες ξεχύθηκαν από τα κομματικά φερέφωνα. Η διαφωνία εξελίχθηκε σε ανοιχτή εχθρότητα.

Δεν ήταν μόνο ένα σχέδιο αλλά και ένα παλιό κόλπο. Κάθε επιχείρηση άλωσης της ενημέρωσης ξεκινάει από το πρόσχημα ότι η ενημέρωση δεν κάνει σωστά τη δουλειά της. Ο στόχος της Αριστεράς δεν ήταν πλέον η «συνύπαρξη» αλλά η ηγεμονία.

Εξι χρόνια αργότερα μπορούμε με απόλυτη νηφαλιότητα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα: και αυτήν τη φορά η Αριστερά απέτυχε!

Το αστικό σύστημα ανασυγκροτείται σε ανανεωμένη βάση. Υπήρξαν ασφαλώς προδοσίες και λιποταξίες και αλητείες και μικρότητες αλλά νομίζω ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας.

Η ιστορία θα γραφεί προφανώς και σύντομα στο σύνολό της. Με ημερομηνίες, στοιχεία και ονόματα –αυτή είναι άλλωστε η δουλειά μας…

Αλλά προς το παρόν να μείνουμε στα βασικά.

Τα ιστορικά συγκροτήματα Τύπου όχι μόνο αντέχουν αλλά και πολύ δύσκολα στρίβουν. Είναι μεγάλα σκαριά. Δείτε τους «Times», τη «Monde», τη «Wall Street Journal»… Ολοι έζησαν περιπέτειες και αλλαγές αλλά όλοι έμειναν πιστοί στον εαυτό τους.

Ο «φιλελεύθερος πόλος του αστικού συστήματος» επέζησε από δύο εμφύλιες διαμάχες, έναν παγκόσμιο πόλεμο, δύο δικτατορίες και αναρίθμητες κυβερνήσεις. Κλονίστηκε, άντεξε και θα κυριαρχήσει ξανά.

Η συνέχεια επί του πιεστηρίου.

Υπάρχουν και χειρότερα!

Οφείλω να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στον δοκιμαζόμενο βρετανικό λαό. Η επιλογή πρωθυπουργού μεταξύ Τερέζα Μέι και Τζέρεμι Κόρμπιν αγγίζει τα όρια του πολιτικού σαδισμού.
Ευλόγως αυτή η άσκηση σαδισμού δεν είχε προφανές αποτέλεσμα. Οπως προηγουμένως ψήφισαν Brexit και τρέχουν τώρα να ξεμπλέξουν.

Νέο Βατερλό αλλά με άλλους χαμένους!
Μιλάμε όμως για την παλαιότερη κοινοβουλευτική δημοκρατία του κόσμου.

Και μπορεί να παραπονιόμαστε δικαίως για την ποιότητα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού αλλά μπροστά στον Φάρατζ, τον Κάμερον, τη Μέι ή τον Κόρμπιν, ο Τσίπρας θυμίζει Μπλερ, ο Κυριάκος είναι φτυστός ο Τσόρτσιλ και η Φώφη φέρνει σε Θάτσερ.

Με άλλα λόγια, υπάρχουν και (πολύ) χειρότερα. Τη συμπάθειά μας στον βρετανικό λαό!