Παρένθεση

Να μη λέμε μεγάλα λόγια αλλά η παρένθεση που άνοιξε στην Ευρώπη πριν από λίγα χρόνια μάλλον οδεύει στο τέλος της.

Τι συνέβη τότε; Μια σειρά από δεξιές και αριστερές δυνάμεις, που δεν προέρχονταν από τις κυρίαρχες συνιστώσες του ευρωπαϊκού συστήματος, αμφισβήτησαν την υπόσταση του ευρωπαϊκού σχεδίου.

Το σύνολο ή επιμέρους πλευρές του. Το είδος της δημοκρατίας, το κοινωνικό πλαίσιο, το νόμισμα και τα οικονομικά δεδομένα, το κράτος δικαίου, τη σχέση μας με τον κόσμο.

Ως πρόβα τζενεράλε λειτούργησε ο Ορμπαν στην Ουγγαρία.

Αλλά η παρένθεση άνοιξε ουσιαστικά με την (διπλή) εκλογή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Ελλάδα, σφραγίστηκε από την (διπλή) αποτυχημένη προσπάθεια των Podemos να επιβληθούν στην Ισπανία και κορυφώθηκε με το Brexit.

Εκτοτε η πλημμυρίδα του λαϊκισμού ανακόπηκε. Οι εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν καταγράφουν σταθεροποίηση του συστήματος και επιστροφή στις δυνάμεις του ευρωπαϊκού Κέντρου.

Πάει ο Βίλντερς. Πάει ο Μελανσόν. Πάει η Λεπέν. Ο Κόρμπιν πάτωσε στις τοπικές εκλογές και αναμένεται να πάει ακόμη χειρότερα στις βουλευτικές.

Ούτε είναι τυχαίο ότι ο Σουλτς πήρε την κάτω βόλτα μόλις υπονόησε μια εναλλακτική πλειοψηφία με τους Πράσινους και την Αριστερά. Οι Γερμανοί δεν γουστάρουν παλαβομάρες.

Ο Ρέντσι που έχασε το δημοψήφισμα (και την εξουσία) απέναντι στον Μπέπε Γκρίλο επανήλθε με απόλυτο ρεαλισμό: «Κερδίζει πλέον όποιος είναι στο Κέντρο».

Κατά πάσα πιθανότητα οι βουλευτικές της Γαλλίας (τον Ιούνιο) και της Γερμανίας (τον Σεπτέμβριο) θα ολοκληρώσουν την άμπωτη. Για να κλείσει η παρένθεση μένει μόνο η Ελλάδα –κάποια στιγμή μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο.

Ασφαλώς τα πράγματα δεν τελειώνουν εκεί.

Αφενός η Ευρώπη πρέπει να ξαναδεί τον εαυτό της –ελπίζω χωρίς την πίεση ενός ηττημένου λαϊκισμού. Η νέα αρχή από την τελευταία ευκαιρία δεν απέχουν πολύ.

Αφετέρου οι δυνάμεις του Κέντρου στην Ελλάδα (της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς) πρέπει να βρουν τρόπο να ενσωματωθούν στο νέο ευρωπαϊκό σκηνικό που τους ευνοεί.

Οχι για παραταξιακούς αλλά για εθνικούς λόγους. Δεν γίνεται η χώρα να μείνει έξω από την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και να μετράει τραυματίες στα γήπεδα.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει άλλη προοπτική: πρέπει να ανέβουμε ξανά κατηγορία.

Και αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν φτιάξουμε πάλι ομάδα που θα παίζει ισότιμα με τους καλύτερους.