ΟΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, λέει, τον Μακρόν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών, αλλά αυτό ουδεμία σημασία έχει. Σημασία έχει το ότι υποστήριξαν τον Μελανσόν στον πρώτο, παρότι ο τελευταίος έβρισε χυδαία τον Πρωθυπουργό ως κάποιον που «πρόδωσε τον λαό του». Θα μπορούσαν να είχαν εκδηλωθεί υπέρ του Αμόν, του οποίου το πρόγραμμα ήταν εξίσου ανεδαφικό και στο βάθος το ίδιο αντιευρωπαϊκό. Θα ήταν μια οφειλόμενη έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον Ολάντ, ο οποίος παρά τις ανοίκειες επιθέσεις που είχε δεχθεί από τον Α. Τσίπρα (Ολαντρέου), στη συνέχεια τον υιοθέτησε ανοίγοντάς του τις πόρτες στα σαλόνια της καταραμένης, ιμπεριαλιστικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και έτσι έγινε δυνατό το θέατρο που στήθηκε τελευταία, ότι αυτοί που μας έκαναν δώρο τους κ.κ. Πολάκη, Ζουράρι, Κουρουμπλή, και παλιότερα Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη και Χαϊκάλη (για δες τι θυμήθηκα τώρα) είναι δήθεν το κόμμα της Κεντροαριστεράς…
Η πιθανότητα αντίπαλοι να είναι στον δεύτερο γύρο οι Μελανσόν και Λεπέν ήταν το απόλυτα εφιαλτικό σενάριο, το οποίο θα έθετε πάραυτα σε κίνηση έναν ασυγκράτητο αυτοματισμό προς τη διάλυση της ΕΕ. Και οι ημέτεροι «αριστεροί ριζοσπάστες» δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τον εαυτό τους από το να βάλουν πλάτη στο εγχείρημα αυτό που εξακολουθεί να κυριαρχεί στα πιο ηδονικά όνειρά τους. Τα κείμενα του κόμματος και της νεολαίας τους, που εκφράζουν την «ψυχή τους», εξακολουθούν να αποπνέουν τη δυσοσμία ενός πρωτόγονου αντιευρωπαϊσμού: η καλή μας κυβέρνηση διακαώς επιθυμεί να απογειώσει την αεροπορία (με τον Π. Καμμένο στο πηδάλιο) να ρίχνει τσουβάλια με χρήματα ανά την επικράτεια, αλλά οι διαβολικοί «δανειστές» την έχουν πιάσει από τον λαιμό και της το απαγορεύουν.
Και αυτή τι να κάνει; Αντί να παραιτηθεί (όπως μια στοιχειώδης εντιμότητα θα απαιτούσε), σφίγγει τα δόντια και με πατριωτική αποφασιστικότητα εξακολουθεί να στραγγαλίζει τον λαό, εντείνοντας την υπερφορολόγηση και μειώνοντας ακόμη τις συντάξεις με αριστερή προτίμηση στις μικρές και μεσαίες. Οταν όμως έρθει η Δευτέρα Παρουσία, θα δείτε πως όλα αυτά θα τα πάρουμε πίσω. Αρκεί να μείνουμε στην κυβέρνηση μέχρι τότε.
Την ίδια ακριβώς αντίληψη εκφράζει και ο Πρωθυπουργός όταν με άρθρα στον διεθνή Τύπο ζητάει από την ΕΕ να «επιτρέψει στην Ελλάδα να αναπτυχθεί». Κατ’ αυτόν, το εμπόδιο στην ανάπτυξη είναι συνεπώς η Ευρώπη (χωρίς την οποία θα τρώγαμε σήμερα χορτάρι παρέα με τους υπηκόους του Μαδούρο) –και όχι η λυσσώδης υπονόμευση από τους υπουργούς του κάθε επενδυτικής προσπάθειας, και ιδίως αυτών που είναι υποτίθεται ήδη τελειωμένες, καθώς και η κωμικοτραγική ανικανότητα των υπολοίπων. Θα πρέπει τουλάχιστον να τους αναγνωρίσουμε την απόλυτη συνέπεια.
Η πιθανή εκλογή Μακρόν (που μόνο στις δικές του συγκεντρώσεις κυμάτιζαν οι σημαίες της ΕΕ) είναι μια υπόσχεση ότι μετά τα χτυπήματα Brexit και Τραμπ, το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης θα αποκτήσει μια καινούργια δυναμική, ιδεολογική και θεσμική, που θα είναι εντονότερη και μετά την ενδεχόμενη επικράτηση Μέρκελ στη Γερμανία. Αυτό θα έχει δραστικές συνέπειες και για την ελληνική πολιτική ζωή, παρά το γεγονός ότι η ολέθρια πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και στην αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση έχει ήδη μολύνει την κοινή γνώμη με αυτοκαταστροφικά αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά. Η συριζαίκη αυτή κληρονομιά θα καταστήσει απείρως πιο δύσκολη την έξοδο της χώρας από την κατωφερή σπείρα της κρίσης, γιατί θα τρέφει για πολλά χρόνια ακόμα την ακροδεξιά και ακροαριστερή αντιδημοκρατική δημαγωγία.
Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στον εξοχότατο υπουργό Εθνικής Αμύνης, όλες οι κυβερνήσεις έχουν ημερομηνία λήξεως –εκτός αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. Ενα λοιπόν είναι βέβαιο: ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει φτάσει στο τέλος της. Αυτό το είχαν ήδη ομολογήσει και οι ίδιοι θεσμοθετώντας την απλή αναλογική. Επειδή όμως έχουν φροντίσει να ναρκοθετήσουν καταλλήλως τον δημόσιο βίο, φοβάμαι ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα είναι καθόλου εύκολο, και ίσως καθόλου ομαλό.
Ο κ. Περικλής Βαλλιάνος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
