«Επιχείρηση Αρετή»

Υποθέτω πως το αγαπημένο παιχνίδι του μικρού συριζαίου είναι «Κλέφτες κι Αστυνόμοι».

Κατανοητό. Η μανιχαϊστική αντίληψη που θεωρείται «αριστερή σκέψη» φαντασιώνεται ότι ζούμε σε έναν κόσμο από κλέφτες τους οποίους οφείλουν να καταδιώκουν αστυνόμοι.

Οι χαρακτηρισμοί βεβαίως είναι αυταπόδεικτοι. Κλέφτες είναι οι άλλοι, αστυνόμοι οι δικοί μας. Αυτοί κι εμείς.

Οσο κι αν μοιάζει περίεργο είναι η αντιστροφή της μετεμφυλιακής αντίληψης που θεωρούσε ότι η κοινωνία χωρίζεται σε ελεγχόμενους πολίτες και σε χωροφύλακες ελεγκτές.

Για αυτό ίσως η σκέψη Τσίπρα και η σκέψη Καμμένου συναντήθηκαν με τόση ευκολία.

Φαίνεται να συμμερίζονται τη βολική αγοραία πεποίθηση ότι η πολιτική είναι μια σκοτεινή υπόθεση συναλλαγής και διαφθοράς που αντιμετωπίζεται με δικογραφίες, διώξεις, εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές.

Ο Τσίπρας εξανέστη όταν ο Σημίτης χαρακτήρισε τη διαφθορά «κοινωνικό φαινόμενο».

Θα πρέπει να είναι ο μοναδικός αριστερός παγκοσμίως που θεωρεί ότι η διαφθορά δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο ή που μπερδεύει τη διαπίστωση με το ελαφρυντικό.

Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε από την αξιοκατάκριτη γενική ατιμωρησία των προηγούμενων χρόνων στη γενικευμένη υποψία. Το «όλοι αθώοι» έγινε «όλοι ύποπτοι».

Από τον υπουργό που ελέγχεται επειδή… δεν σήκωσε το τηλέφωνο έως τον Προβόπουλο και τον Σάλλα. Είναι μια ποινικοποίηση με εξόφθαλμο πρόσημο.

Δεν είναι τυχαίο ότι την «Επιχείρηση Αρετή» διεκπεραιώνει μια ομάδα κατά βάση δεξιών εισαγγελέων υπό την καθοδήγηση (λέγεται) του δεξιάς προέλευσης αναπληρωτή υπουργού.

Με άλλα λόγια, μια κυβέρνηση υποδυόμενη τη δικαιοσύνη ανέλαβε να αποκαλύψει και να ξεριζώσει το κακό. Για να τεκμηριωθεί άλλωστε και η αποκάλυψη του Πρωθυπουργού ότι υπήρχε «σύστημα που για δεκαετίες λεηλάτησε τη χώρα».

Μόνο που αν υπήρχε ένα σύστημα που λεηλατούσε τη χώρα τότε θα έπρεπε να υπάρχει και ένα σύστημα που το ίδιο διάστημα πλούτιζε τη χώρα.

Διότι αν η χώρα δεν πλούτιζε με κάποιον τρόπο, τότε τι θα έβρισκε το άλλο σύστημα να λεηλατεί; Τα πτωχοκομεία;

Η Αριστερά βεβαίως σιχαίνεται τον πλούτο. Είμαι βέβαιος όμως ότι κανένας αριστερός δεν αποστρέφεται τον πλουτισμό. Ακόμη λιγότερο ένας δεξιός που επέλεξε να κυβερνά με αριστερούς.

Και τότε αίφνης η «Επιχείρηση Αρετή» αλλάζει μανδύα. Από απόπειρα κοινωνικού εξαγνισμού μετατρέπεται σε κυνική προσπάθεια εκφοβισμού, εκβιασμού και ελέγχου.

Σε πολιτικό σχέδιο. Ή απλώς σε νταραβέρι.