Τον Δεκέμβριο του 2014 οι τρισκατάρατοι σαμαροβενιζέλοι ήταν έτοιμοι να βάλουν τέρμα στο Μνημόνιο και να βγουν στις αγορές, με γενική την πρόβλεψη ότι το 2015 θα άρχιζε πάλι η ανάπτυξη.
Επρόκειτο για μια ανείπωτη καταστροφή.
Οι πράκτορες των ξένων, οι εθελόδουλοι μερκελικοί, οι ραγιάδες των Αθηνών θα είχαν καταφέρει να βάλουν την Ελλάδα στη χορεία των άλλων ευρωπαϊκών κρατών που πέταξαν από επάνω τους την οικονομική επιτροπεία τηρώντας τους όρους των συμφωνιών: δημοσιονομική εξυγίανση, αποκρατικοποιήσεις, μείωση του παρασιτικού κράτους και διευκόλυνση των ξένων επενδύσεων.
Οχι ότι οι σαμαροβενιζέλοι (συγχώρησον, Κύριε, που πιάνω στο στόμα μου ξανά αυτήν τη λέξη) ήταν πρόθυμοι να εφαρμόσουν το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα –καθόλου δεν ήταν. Αλλά, με τους Χαρδούβελη και Στουρνάρα κάπου μέσα στο κάδρο, ίσως προς τα εκεί να πήγαινε τελικά το πράγμα.
Το Ελληνικό σφάδαζε ήδη κάτω από την μπότα των ιμπεριαλιστών, με τις κρυμμένες αρχαιότητες να βγάζουν σπαρακτικές κραυγές πόνου. Τα μεταλλεία της Χαλκιδικής έδιναν ήδη δουλειά σε 2.000 ανθρώπους. Τα περιφερειακά αεροδρόμια είχαν και αυτά μπει σε πορεία εκσυγχρονισμού που θα έδινε δραστική ώθηση στις τοπικές οικονομίες. Οσο για την COSCO, δυστυχώς ήταν πολύ αργά: οι Κινέζοι είχαν δώσει και αυτοί δουλειά σε 2.000 άτομα και μετατρέψει πλέον τον Πειραιά σε λιμάνι διεθνών προδιαγραφών. Τι αβάσταχτη ντροπή, Θεέ μου! Ασε που η κυβέρνηση διαπραγματευόταν με την τρόικα το τελικό τίμημα των 900 εκατ. για να μπει επιτέλους η Ελλάδα στον δρόμο που θα οδηγούσε στη μείωση της φορολογίας.
Ο λαός και το έθνος βρίσκονταν σε θανάσιμο κίνδυνο. Από τα βάθη των αιώνων ξεπηδούσαν οιμωγές και γογγυσμοί. Ο Παλαιών Πατρών (πρόγονος του σημερινού υπουργού μας των Εξωτερικών), ο Μακρυγιάννης, ο Βελουχιώτης έχυναν δάκρυα πικρά. Ο λαός είχε ξεχυθεί στις πλατείες με τα σύμβολα της νέας εποχής: κρεμάλες, καδρόνια, γιαούρτια και βέβαια τις απαραίτητες μολότοφ.
Αλλά τα ενεργούμενα του Σεϊτάν Αλαμάν (του γερμανού Διαβόλου, του τρομακτικότερου εχθρού του Γιώργου Θαλάσση) λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί το θρυλικό Ελληνόπουλο, το Παιδί Φάντασμα, καραδοκούσε. Ξεδιπλώνοντας το σχοινί με τον γάντζο που είχε πάντα τυλιγμένο γύρω από τη μέση του έκανε ένα φοβερό άλμα επάνω από όλα τα εμπόδια και άρπαξε επιδέξια την εξουσία από τα χέρια τους. Και βέβαια το ψηλότερο εμπόδιο ήταν το Σύνταγμα που όχι μόνο το υπερπήδησε αλλά το έριξε και το τσαλαπάτησε μέσα στην εξαίσια ορμή του: ανατρέποντας μια κυβέρνηση που διέθετε κοινοβουλευτική πλειοψηφία μέσα από την προεδρική διαδικασία που ο νομοθέτης δεν είχε τάξει για αυτόν τον σκοπό.
Και τώρα άρχιζε η εποποιία της εθνολαϊκής σωτηρίας. Για να πετάξουμε τα μνημόνια από επάνω μας τι πιο απλό από το να χρεοκοπήσουμε. «Δεν χρειαζόμαστε τα λεφτά σας, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Τα υπολειπόμενα 10 δισ. ευρώ του προγράμματος που εκπνέει πάνε χαμένα: τα ίδια ακριβώς 10 δισ. που θα χρηματοδοτούσαν υποτίθεται (αν και απαγορευόταν φυσικά από τις συμβάσεις) το λαμπερό ψέμα της Θεσσαλονίκης, με την αποκατάσταση των 14ων και 15ων κ.ο.κ συντάξεων και μισθών. Βουλιάζουν οι τράπεζες και άλλα αναρίθμητα δισ. του ελληνικού λαού που είχαν πάει για την ανακεφαλαιοποίησή τους εξαφανίζονται και αυτά.
Τότε ο Διαβολάκος (το δεξί χέρι του Παιδιού Φάντασμα) κλείνει αριστοτεχνικά τις τράπεζες και βάζει capital controls, τηλεγραφώντας θριαμβευτικά στην καλή του. Χιλιάδες επιχειρήσεις χρεοκοπούν και η ανεργία διογκώνεται δραματικά. Είναι μια ηλιόλουστη ημέρα του καλοκαιριού του ’15. Χαμογελάει και χαίρεται ο κόσμος και τα ηρωικά Ελληνόπουλα που πολεμάνε ενάντια στον κατακτητή (ή ενάντια στη χώρα τους;) κόβουν βόλτες με αγαλλίαση στον Εθνικό Κήπο.
Ρίγη συγκινήσεως διαπερνούν τις λαϊκές μάζες. Στο ερώτημα αν θέλουν να συνεχίσουν με την ίδια ορμή προς τον γκρεμό της έσχατης εξαθλίωσης απαντάνε με ένα βροντώδες «Ναι» και στήνονται τα νταούλια στην πλατεία με τις κρεμάλες.
Ομως ο Σεϊτάν Αλαμάν δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Βγάζει από την τσέπη του 50 δισ. σε ψιλά και ζητάει από το Παιδί Φάντασμα να ξεκουμπιστεί από την ΕΕ. Τότε αυτό καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται για λαϊκό πανηγύρι αλλά για πένθιμες καμπάνες. Ξετυλίγει πάλι το σχοινί του και με μια εκτυφλωτική εναέρια πιρουέτα διαρκείας 17 ωρών τού τη φέρνει ευφυέστατα από πίσω του Σεϊτάν. Υπογράφει το τρίτο Μνημόνιο που φοράει θηλιά 100 δισ. στον λαό, ελευθερώνοντάς τον έτσι οριστικά από το άγος του σαμαροβενιζελισμού. Τρομοκρατημένος τώρα ο Σεϊτάν απαιτεί και την υποθήκευση ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. Το θρυλικό Ελληνόπουλο ολοκληρώνει τις καταιγιστικές του επιτυχίες υποκύπτοντας και στην απαίτηση αυτή. Οι ξένοι κατακτητές τρέμουν σαν δαρμένα σκυλιά στη γωνία.
Από τότε ο χοντρός Σπίθας (ο άλλος σύντροφος του Παιδιού Φάντασμα) που μόνο τσιμπούσια ονειρεύεται το έχει ρίξει στο φαγοπότι ξεκοκαλίζοντας όσα μπορεί από τα 100 δισ. Το αφεντικό του έχει μάθει εν τω μεταξύ αγγλικά. Για να αγοράσει ψήφους εν όψει εκλογών, μοιράζει ψεύτικα πλεονάσματα (που προέρχονται από την εσωτερική στάση πληρωμών του κράτους) σε όσους έχουν εισόδημα κάτω των 800 ευρώ –περιλαμβανομένων και βουλευτών του. Αδιαφορεί φυσικά για τα εκατομμύρια των ανέργων που έχουν εισόδημα 0 ευρώ και τους 150.000 δικαιούχους συντάξεων που δεν τις εισπράττουν. Αριστερή πανδαισία. Ψεύδεται ότι έχει αρχίσει η ανάπτυξη το ’16, ενώ τα αληθινά στοιχεία δείχνουν βαθύτερη ύφεση. Ταυτόχρονα αγωνίζεται μανιωδώς για να μην εφαρμόσει τα όσα έχει υπογράψει (απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας). Και συμπράττει με τον Τραμπ στην υπονόμευση της ΕΕ στην πιο δύσκολη στιγμή της. Προσφέρεται να πληρώσει (από την καμπούρα μας φυσικά) 4 δισ. για να ξεπλύνει την παλιά ντροπή των 900 εκατ. Και σε λίγο θα αρχίσει να κόβει ασταμάτητα κορδέλες εγκαινιάζοντας τα έργα των σαμαροβενιζέλων που θα είχαν τελειώσει προ πολλού αν δεν είχε αναλάβει να μας σώσει.
Η περιπέτεια συνεχίζεται και η Ελλάδα βυθίζεται αδιάκοπα σαν πέτρα.
Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
