Το κόστος της ντροπής

Επειδή ακούστηκαν διάφορα για κάποιες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αλλά και για το Βατοπαίδι χρήσιμο είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

Πρώτον, τι είναι συνταγματικό και τι δεν είναι αποφασίζεται από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Τελεία. Δεν αποφασίζεται από κανέναν υπουργό, πολιτικό, δημοσιογράφο ή φίτσουλα.

Δεύτερον, τι είναι σκάνδαλο και τι δεν είναι αποφασίζεται από τη Δικαιοσύνη. Τελεία. Δεν αποφασίζεται από κανέναν υπουργό, πολιτικό, δημοσιογράφο ή φίτσουλα.

Ασφαλώς ο κάθε υπουργός, πολιτικός, δημοσιογράφος ή φίτσουλας δικαιούται να έχει γνώμη και να εκφωνεί την παρόλα του στα τηλεοπτικά παράθυρα, στις εφημερίδες ή στο καφενείο της γειτονιάς του.

Δι’ όσην σημασία έχει. Δηλαδή, καμία.

Διότι το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» είναι μια ωραία επινόηση για να πουλάμε τηλεθέαση ή μούρη. Αν είχε την παραμικρή αξία τότε δεν θα χρειάζονταν δικαστήρια. Θα κάναμε δημοσκοπήσεις.

Από πού προκύπτει ότι το δικό μου αίσθημα δικαίου είναι ίδιο με του διπλανού; Κι αν είναι διαφορετικό τι κάνουμε; Βγάζουμε μέσο όρο ή τραβάμε κλήρο;

Γι’ αυτό όταν διαβάζω ότι οι αποφάσεις του ΣτΕ δεν υπηρετούν «το δημόσιο συμφέρον» με πιάνουν τα γέλια. Ποιος ορίζει το δημόσιο συμφέρον, αν όχι η Δικαιοσύνη; Η οργάνωση Ανω Βούλας του ΣΥΡΙΖΑ;

Σε πρόσφατο άρθρο του, ο υπουργός Αμυνας εξήγγειλε (ούτε λίγο ούτε πολύ) τέσσερα φοβερά και τρομερά σκάνδαλα που στοιχειώνουν τις νύχτες του.

Ο ίδιος επαίρεται ότι «τεκμηρίωσε» άλλο ένα σκάνδαλο «με εντολή του Κώστα Καραμανλή», το 2000.

Λυπάμαι αλλά σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν νοείται διαδικασία που ένας πολιτικός παίρνει εντολή από τον αρχηγό του να «τεκμηριώσει» σκάνδαλα των αντιπάλων τους.

Ενας πολιτικός μπορεί να καταγγείλει μια αμφιλεγόμενη υπόθεση που υπέπεσε στην αντίληψή του. Να τη φέρει στη Βουλή, να ζητήσει εξηγήσεις από την κυβέρνηση, να προσφύγει στη Δικαιοσύνη ή να τη δώσει στη δημοσιότητα. Η τεκμηρίωσή της όμως και η ενδεχόμενη απόδοση ευθυνών είναι δουλειά άλλων. Των αρμοδίων.

Θέλω να πιστεύω ότι ο Καραμανλής ουδέποτε έδωσε τέτοια εντολή και ότι ο σκανδαλομανής υπουργός έπαιζε απλώς «κλέφτες και αστυνόμους» με δική του πρωτοβουλία.

Το ίδιο ισχύει και για όποιον δημοσιογράφο υποδύεται τον αυτόκλητο ανακριτή ή τον εθελοντή εισαγγελέα. Το Lexotanil βοηθάει, εκτός αν είναι βαλτός. Στημένος.

Καμία αντίρρηση. Αρκεί να κόβει δελτίον παροχής υπηρεσιών και να πληρώνει την Εφορία του.

Ούτως ή άλλως, η ντροπή είναι προσωπική υπόθεση.