Το κόλπο με το κρεμμύδι

Οι αδαείς αντιμετωπίζουν τις δημοσκοπήσεις όπως παλιά στα χωριά το θερμόμετρο. Ο άλλος ψηνόταν στον πυρετό και του έλεγαν:

Πάντα τα επιστημονικά εργαλεία ενοχλούν τους κομπογιαννίτες. Ξέρετε γιατί; Επειδή αμφισβητούν τη δική τους αμφίβολη και υποκειμενική γνώση.

Ετσι και με τις δημοσκοπήσεις. Οι κομπογιαννίτες τις αγνοούν αντί να επιχειρήσουν να τις καταλάβουν. Διότι οι δημοσκοπήσεις μιλούν πάντα σε δύο επίπεδα.

Να πάρω ένα παράδειγμα από την τελευταία δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΣΚΑΪ, 13/3).

Τι λέει η δημοσκόπηση; Το 37% επιλέγει για πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη. Το 39,5% θέλει μια κυβέρνηση ΝΔ. Αλλά μόνο το 27% πιστεύει ότι η ΝΔ μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα.

Τι εννοεί η δημοσκόπηση; Οτι ο κόσμος δεν διατηρεί ψευδαισθήσεις, ούτε έχει ιδιαίτερες προσδοκίες για μια καλύτερη διακυβέρνηση της ΝΔ. Την επιλέγει επειδή είναι ο τρόπος να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ίδια δημοσκόπηση, το 71,5% (μεταξύ των οποίων το 47% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ) θεωρεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει τίποτα πια να προσφέρει στη χώρα.

Και ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι η ΝΔ δεν επιλέγεται ως σωτήρας αλλά ως ελευθερωτής. Είναι εκείνοι που θα απαλλάξουν τη χώρα από τη σημερινή κυβέρνηση.

Ισχύς τους είναι η απόρριψη των άλλων.

Οταν λοιπόν στην κυβέρνηση παιανίζουν οι γνωστές φανφάρες για το ΔΝΤ, τον νεοφιλελευθερισμό και την «κρυφή ατζέντα» της ΝΔ, τσάμπα ξοδεύουν το σάλιο τους. Η μεγάλη πλειοψηφία επιθυμεί να φύγει η κυβέρνηση, κι ας αναλάβουν πρωθυπουργοί η Λαγκάρντ με τον Τόμσεν αυτοπροσώπως.

Η επιτυχία του Μητσοτάκη είναι ότι διέγνωσε εγκαίρως αυτό το ρεύμα και κολύμπησε μαζί του –σε πείσμα πολλών ανόητων παραγόντων (και) της παράταξής του…

Η συνακόλουθη ολιγωρία είναι ότι δεν κατάφερε έως τώρα να καλλιεργήσει προσδοκίες πέραν της εκδίωξης του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως δεν μπόρεσε. Ενδεχομένως δεν ήθελε να εγκλωβιστεί σε ανέφικτες υποσχέσεις.

Αυτά λίγο-πολύ τα λένε όλες οι δημοσκοπήσεις. Δημιουργούν την εικόνα ενός μη αναστρέψιμου ρεύματος, το οποίο όχι μόνο δεν εξασθενίζει, αλλά διογκώνεται.

Το φθινόπωρο είχαμε την εικόνα μιας ΝΔ στο 32%-35% και ενός ΣΥΡΙΖΑ στο 22%-25%. Τώρα, η εικόνα δείχνει μια ΝΔ καθαρά πάνω από το 35% και έναν ΣΥΡΙΖΑ καθαρά κάτω από το 20%.

Με άλλα λόγια, αυτό που υποδεικνύουν πλέον οι δηµοσκοπήσεις δεν είναι µόνο ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Αλλά ότι διαμορφώνεται μια νέα πολιτική σκηνή, διαφορετική από όσα γνωρίσαμε έως τώρα.

Ο παραδοσιακός δικομματισμός της Μεταπολίτευσης εξελίσσεται σε ένα σύστημα με έναν ισχυρό κεντροδεξιό πόλο της τάξεως του 35%-40% και διάφορα μικρότερα κόμματα που θα κινούνται κάτω από το 20% και ίσως το 15%.

Ούτως ή άλλως, μόνο πέντε κόμματα είναι σίγουρο ότι θα βρίσκονται και στην επόμενη Βουλή (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠαΣοΚ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή) –όλα πλην ΣΥΡΙΖΑ με αυξημένα ποσοστά…

Υποψιάζομαι ότι η εικόνα αυτή δυσκολεύει την οικειοθελή αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα γαντζωθούν στο «κάτι μπορεί να συμβεί» ή θα επιχειρήσουν κάθε λογής μεθοδεύσεις αφού αν χάσουν χάνονται.

Ούτως ή άλλως, δεν ξέρω πόσο έτοιμη είναι συνολικά η πολιτική τάξη να αφομοιώσει τη νέα κατάσταση που εκκολάπτεται.

Για παράδειγμα, σε αυτό το σκηνικό η απλή αναλογική του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταργηθεί από μόνη της –δεν χρειάζεται καν να «κάψει» μια εκλογική αναμέτρηση ο Μητσοτάκης…

Από την άλλη πλευρά, δημιουργείται μια ευρεία ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΝΔ και ΠαΣοΚ που ακόμη κι αν δεν συγκυβερνούν, μπορούν να προχωρήσουν σε μεγάλες τομές, όπως η συνταγματική μεταρρύθμιση, και να εκλέξουν νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το 2020.

Ολα αυτά φυσικά αν πάρουμε σοβαρά την εικόνα που αναδύεται από τις δημοσκοπήσεις. Η άλλη λύση είναι να φάμε κανένα κρεμμύδι!

Μαρξισμός!

Ο κανονικός Μαρξ, ο Γκράουτσο, είχε πει κάποτε ότι «δεν θα δεχόμουν ποτέ να είμαι μέλος σε μια λέσχη που θα είχε εμένα για μέλος».

Ο Κιμούλης τον αγνόησε. Κι έτσι επέλεξε να εμπιστευτεί μια κυβέρνηση που επέλεξε να εμπιστευτεί εκείνον για πρόεδρο στο «Σταύρος Νιάρχος».

Η επιλογή θα έπρεπε να τον βάλει σε σκέψεις ως προς τη σοβαρότητα της κυβέρνησης.

Βέβαια μετά έβγαλε στη σέντρα την κυβέρνηση. Καλά να πάθει κι αυτή!

Αφού σκέφτηκε να εμπιστευτεί κοτζάμ Κέντρο Πολιτισμού σε κάποιον που την εμπιστεύτηκε ως κυβέρνηση και ενορχήστρωνε τσάμικα στο δημοψήφισμα, τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί;

Γι’ αυτό σας λέω. Γκράουτσο και πάλι Γκράουτσο!