Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Η μέθοδος είναι γνωστή από το μπάσκετ. Οταν η ομάδα παίρνει την κάτω βόλτα, ο προπονητής ζητάει τάιμ άουτ μήπως τη συμμαζέψει.

Αυτό περίπου προσπαθεί να κάνει και η κυβέρνηση.

Πρώτον, είναι προφανές ότι δυσκολεύεται να κλείσει την αξιολόγηση. Οχι επειδή δεν θέλει –το θέλει, και πολύ… Εκεί επάνω έχει στηρίξει όλη τη στρατηγική της.

Ούτε επειδή την εμποδίζει η αντιπολίτευση. Λέτε να μην προτιμά ο Μητσοτάκης να υπογράψει ο Τσίπρας τα πάντα, χωρίς εκείνος να βάψει τα χέρια του με αίμα;

Για πρώτη φορά όμως υποψιάζομαι πως η αδυναμία της κυβέρνησης δεν είναι προσχηματική, ούτε κουτοπόνηρη, αλλά πραγματική. Δεν το αντέχει πολιτικά ή τουλάχιστον έτσι εκτιμά.

Δεύτερον, αφού δεν μπορεί να την κλείσει, προσπαθεί να την παρατείνει. Με άλλα λόγια, να συμφωνήσουν σε ό,τι συμφώνησαν, να καταγραφεί «πρόοδος στις διαπραγματεύσεις», για να μη θεωρηθεί ότι κατέρρευσαν, και να αφήσουν τα σοβαρά για αργότερα.

Πόσο αργότερα; Σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.

Λογικά για τον Μάιο, μετά τις γαλλικές εκλογές και πριν από τον Ιούνιο που πρέπει να εκταμιευθεί η δόση. Υπάρχει ένα Eurogroup στις 22 Μαΐου –αλλά δεν κόβω και το χέρι μου.

Ερώτηση κρίσεως: Γιατί η κυβέρνηση θα μπορέσει να δεχθεί αργότερα αυτά που δεν μπορεί να δεχθεί σήμερα;

Λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Η κωλυσιεργία αποδείχθηκε ως τώρα το καλύτερο όπλο των δανειστών. Κι ελπίζω να μην ποντάρουν ότι «κάτι μπορεί να συμβεί» στις ευρωπαϊκές εκλογές –αυτό που μπορεί να συμβεί είναι «το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί»…

Εκτός αν θυσιάσουν πάλι το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς για να ενεργοποιήσουν το άλλοθι ότι υπέγραψαν «με το μαχαίρι στον λαιμό».

Η οικονομία όμως βρίσκεται ήδη εκτός τροχιάς, οι προβλέψεις για το 2017 είναι μετέωρες και το α’ τρίμηνο αναμένεται να το επιβεβαιώσει.

Ούτως ή άλλως, το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι οι συντάξεις, το αφορολόγητο ή τα αντίμετρα.

Οσα τάιμ άουτ κι αν πάρει, σε όσες δόσεις κι αν κόψει την αξιολόγηση, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει τρόπους να αντιδράσει στο παρκέ. Καλώς ή κακώς, το ματσάκι είναι χαμένο.

Αντιθέτως, το ερώτημα της παράτασης αποκτά λογική αν η ολοκλήρωση της αξιολόγησης αφεθεί για την επόμενη κυβέρνηση, δηλαδή αν μεσολαβήσουν εκλογές. Πότε; Τον Ιούνιο ή τον Οκτώβριο.

Για τον τόπο θα ήταν ιδανική λύση.

Αφενός επειδή μια νέα κυβέρνηση (όποια κι αν είναι αυτή…) έχει πάντα πολύ μεγαλύτερο πολιτικό κεφάλαιο από μια κυβέρνηση που βρίσκεται με το ένα πόδι στην έξοδο.

Αφετέρου επειδή η στοιχειώδης δημοκρατική ηθική επιβάλλει να διαπραγματευθεί τα μέτρα η κυβέρνηση που θα τα εφαρμόσει και όχι η προηγούμενη. Θυμίζω ότι συζητούμε για την τριετία 2019-2021, όταν ούτως ή άλλως θα έχουμε νέα κυβέρνηση.

Απλούστατα, ως τώρα δεν έχω πειστεί ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ενδιαφέρονται να αναζητήσουν ιδανικές λύσεις για τον τόπο. Αν το έκαναν, θα είχαν αφήσει τους προηγούμενους να βγάλουν τη χώρα από το Μνημόνιο.

Αντιθέτως, νομίζω ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χρονοτριβούν επειδή έχουν στο μυαλό τους κάποιο «καλό σενάριο» (για πάρτη τους) το οποίο ως διά μαγείας θα ενεργοποιηθεί όσο μένουν στην εξουσία.

Λυπάμαι, αλλά τέτοιο σενάριο δεν υπάρχει. Είπαμε: ο ελέφαντας στο δωμάτιο.

Δεν κερδίζουν χρόνο λοιπόν. Χάνουν χρόνο.

Οσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν, τόσο ευκολότερα θα σταματήσουν τις καθυστερήσεις και θα επιτρέψουν στο παιχνίδι να ξαναρχίσει.

Μπας και δει ο τόπος άσπρη μέρα!