Οταν λύθηκε ο γάιδαρος!

Τον Σεπτέμβριο 2015 η κυβέρνηση νόμιζε ότι είχε δέσει τον γάιδαρό της.

Η κωλοτούμπα του τρίτου Μνημονίου είχε επιβραβευτεί με μια νέα εκλογική νίκη. Οι ξένοι πίστεψαν ότι βρήκαν την κυβέρνηση που θα περάσει τα πάντα και εύκολα.

Η αντιπολίτευση έδειχνε παραδομένη ή παραζαλισμένη: αφού πρώτα ψήφισε ό,τι της ζήτησε η κυβέρνηση και μετά σύρθηκε σε εκλογές.

Αυτή κι αν ήταν τζάμπα μαγκιά, κατά κυριολεξία. Εδωσαν την ψήφο τους εντελώς δωρεάν, χωρίς να διασφαλίσουν τίποτε –ούτε καν τις εκλογές!

Κορυφαίος παράγων της ΝΔ έλεγε τότε: «Ο Τσίπρας είναι άφθαρτος, αρέσει και ήλθε για δυο τετραετίες. Ας τον αφήσουμε να φθαρεί και βλέπουμε…».

Λογικό συμπέρασμα του ίδιου: «Ο Βαγγέλης είναι σοβαρός και έμπειρος. Δεν χρειάζεται τώρα να πειραματιζόμαστε. Εχουν καιρό μπροστά τους οι νεότεροι».

Με άλλα λόγια: business as usual!

Να σημειώσω ότι ο γάιδαρος είχε δεθεί με πολλά χαλινάρια.

Ενας Πρόεδρος της Δημοκρατίας προερχόμενος από την «καραμανλική» Κεντροδεξιά, με παράξενες απόψεις για την Ευρώπη και με αίσθημα ευμένειας για την κυβέρνηση που τον είχε επιλέξει.

Ενας κυβερνητικός εταίρος πρώην υπουργός και θαυμαστής του Καραμανλή που προεξοφλούσε ότι ο Μεϊμαράκης «θα βγει από τον πρώτο γύρο».

Διάφοροι βουλευτές της ΝΔ που ήταν στο πίτσι-πίτσι με τη συμπολίτευση.

Και ένας αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, πρώην διοικητής της ΕΥΠ επί ΝΔ, που όταν ρωτήθηκε στη Βουλή πώς βρέθηκε στην κυβέρνηση Τσίπρα απάντησε «ρωτήστε τον Καραμανλή».

Ολα αυτά βεβαίως μπορεί να μην είναι παρά συμπτώσεις. Και όχι τα επιμέρους στοιχεία ενός παζλ, ενός σχεδίου ή κάποιας ρητής συμφωνίας.

Ακόμη κι έτσι όμως, ο γάιδαρος της κυβέρνησης ήταν δεμένος. Στη βάση ενδεχομένως μιας συναντίληψης, κάποιας κοινής ανάγνωσης των πραγμάτων, που μπορεί να μην προερχόταν απαραιτήτως από μια επεξεργασμένη συναλλαγή.

Τι έλεγε αυτή η συναντίληψη;

Οτι υπάρχει κάπου στη χώρα ένα «σύστημα» που πολέμησε κάποτε τον Καραμανλή και το οποίο θα πολεμήσει τώρα ο Τσίπρας –ο οποίος είναι «άφθαρτος», «πανίσχυρος» και «ήλθε για να μείνει»… Να τον βοηθήσουμε!

Στην ουσία και οι δύο πλευρές πρέσβευαν κάτι δημοκρατικά αμφιλεγόμενο και ιστορικά ξεπερασμένο: ότι η βούληση της κυβερνητικής εξουσίας οφείλει να επιβάλλεται ανεμπόδιστη και ανεξέλεγκτη στη χώρα. Χωρίς όρια από έξω ή από μέσα.

Αλλά ξαφνικά ο γάιδαρος λύθηκε.

Η κυβέρνηση Τσίπρα υπέστη τη μοίρα όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός απέδειξε με μεγάλη σπουδή ότι μόνο άφθαρτος δεν είναι.

Και η αντιπολίτευση σήκωσε επιτυχώς κεφάλι στην ακριβώς αντίθετη λογική από εκείνη που πρέσβευε ο γάιδαρος: όχι «να τους βάλουμε πλάτη» αλλά «να τους διώξουμε».

Τέλος πρώτου ημιχρόνου. Με προφανείς νικητές και ηττημένους.

Μεταξύ των ηττημένων υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται επισήμως στην εξουσία και ασφαλώς θα δώσουν μέχρι τέλους τη μάχη να παραμείνουν –με όλα τα μέσα…

Αλλά αυτό θα είναι η ιστορία του δεύτερου ημιχρόνου.

Διότι στην πλευρά των ηττημένων βρίσκονται και όσοι πόνταραν υπογείως στην ήττα της αντιπολίτευσης, ακόμη και αν θεωρητικά αποτελούν μέρος της.

Τι θα κάνουν από εδώ και πέρα; Θα επιμείνουν σε συμπεριφορές που πρώτα από όλους εκθέτουν και αποδυναμώνουν τους ίδιους;

‘Η θα επιδείξουν τον ρεαλισμό που συχνά τους διακρίνει και χωρίς μισόλογα ή δεύτερες σκέψεις θα διεκδικήσουν θέση σε μια αντιπολίτευση που όλο το διάστημα κράτησε την αντικυβερνητική συνοχή της και επιβραβεύεται;

Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα, και ομολογώ ότι δεν διαθέτω εύκολη απάντηση. Ούτε με φώτισαν οι δηλώσεις Μεϊμαράκη.

Αποδίδω όμως μεγάλη σημασία στην ικανότητα των ενδιαφερομένων να αντιληφθούν ότι ο γάιδαρος της κυβέρνησης λύθηκε και δύσκολα θα περιέλθει ξανά σε ομηρεία.