Ομηρος του εαυτού του

Αν δεν προκηρυχθούν εκλογές μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα, τότε δεν προλαβαίνουν να γίνουν εκλογές στις 19 Μαρτίου.

Κι αν δεν γίνουν εκλογές στις 19 Μαρτίου, εκπνέει η λίστα. Εφεξής, όποτε γίνουν εκλογές, θα γίνουν με σταυρό.

Τι σημαίνει αυτό;

Αφενός έχει παρατηρηθεί πως όποτε εκπνέει το δεκαοκτάμηνο της λίστας χαλαρώνει η συνοχή των Κοινοβουλευτικών Ομάδων. Συνέβη και με τη ΝΔ το 2009 και με το ΠαΣοΚ το 2011. Οι βουλευτές μπαίνουν ευκολότερα σε λογικές πολιτικού κόστους και εσωτερικού ανταγωνισμού.

Αφετέρου τα διαλυτικά φαινόμενα εκδηλώνονται εντονότερα στα κόμματα που χάνουν αφού οι υπάρχοντες βουλευτές θα διεκδικήσουν λιγότερες θέσεις.

Η πρόγνωση αυτή ενισχύει βεβαίως την παράταση της σημερινής Βουλής –κανείς δεν πάει οικειοθελώς σπίτι του!

Αλλά δημιουργεί και δεύτερες σκέψεις σε όσους ψάχνουν μια ευκαιρία παραμονής στο πολιτικό προσκήνιο.

Αυτές οι διεργασίες δεν θα καταγραφούν φυσικά σε μια πρόταση δυσπιστίας. Και είναι άξιο απορίας αν κάποιοι στην αξιωματική αντιπολίτευση φλερτάρουν με τέτοιες ιδέες –όπως ανέφερε ο Πρωθυπουργός…

Οχι μόνο επειδή κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν δίνει στον αντίπαλο την ευκαιρία να συσπειρωθεί όταν χάνει. Αλλά και επειδή δεν μπορείς να κάνεις προτάσεις δυσπιστίας για κάτι που ακόμη δεν έχει συμβεί.

Ούτως ή άλλως, ο εκνευρισμός του Πρωθυπουργού στη Βουλή ήταν έκδηλος. Είναι ένας άνθρωπος με την πλάτη στον τοίχο –και το ξέρει.

Αντιλαμβάνεται προφανώς ότι στο δίλημμα «μέτρα ή εκλογές», η αντιπολίτευση είναι μονά-ζυγά κερδισμένη.

Διότι είτε η κυβέρνηση θα πληρώσει ακριβά τα μέτρα που θα αναγκαστεί να πάρει ώστε να μη γίνουν εκλογές, είτε θα κάνει εκλογές και θα χάσει βαριά. Είναι αυτονόητο ότι η αντιπολίτευση δεν θα της αφήσει κανένα περιθώριο και καμία ανάσα. Ο τζάμπας πέθανε!

Ο Τσίπρας το καταλαβαίνει. Ισως και με μια υποψία ζήλιας.

Τι είπε στη Βουλή; Οτι η αντιπολίτευση «καιροφυλακτεί να αποτύχει η κυβέρνηση» ώστε «να έλθει μετά εκ τους ασφαλούς να πει ότι κλείσατε την αξιολόγηση με μεγάλα βάρη».

Εχει δίκιο, αυτό ακριβώς κάνει. Αλλά το ίδιο έκανε και εκείνος στην αντιπολίτευση. Οι κανόνες του παιχνιδιού δεν αλλάζουν επειδή εν τω μεταξύ έγινε ο ίδιος Πρωθυπουργός.

Οταν λοιπόν επικαλείται τη «φανέλα της Εθνικής Ελλάδος» ή όταν αναφέρεται σε «στελέχη της συντηρητικής παράταξης» που έχουν την άποψη «ότι αυτό που προέχει στις κρίσιμες στιγμές για τον τόπο δεν είναι μια στάση ανευθυνότητας και να καιροφυλακτούμε πως η κυβέρνηση θα αποτύχει αλλά να δούμε πώς θα υπάρξει δυνατότητα να μην υποστεί μεγαλύτερη ζημία η κοινωνική πλειοψηφία» δεν είναι σαφές τι ακριβώς επιδιώκει.

Συνεννόηση; Γιατί δεν τη ζητάει; Συναίνεση; Τι δίνει; Υποστήριξη; Με ποιο αντάλλαγμα;

Και με την ευκαιρία: ποια είναι αυτά τα «στελέχη της συντηρητικής παράταξης» που προσφέρονται να τον στηρίξουν; Κανένα όνομα έχουμε;

Διότι από τη μία μιλάει για Εθνική Ελλάδος και από την άλλη την πέφτει στον Μητσοτάκη για το «πόθεν έσχες» –λες και είναι αρμοδιότητα του Πρωθυπουργού να ελέγχει την τσέπη των αντιπάλων του.

Εκτός κι αν ψάχνει πάλι για κορόιδα να τον στηρίξουν στα δύσκολα ώστε να τους τη φέρει μετά –όπως το καλοκαίρι του 2015…

Προσωπικά όμως θα συμφωνήσω μαζί του σε κάτι που σαφώς υπονοεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της διακυβέρνησης Τσίπρα είναι η αδυναμία συνεννόησης με την αντιπολίτευση.

Αλλά δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό.

Θεμελιώθηκε συνειδητά από την αντιπολίτευση Τσίπρα και προφανώς οι κανόνες του πολιτικού ανταγωνισμού δεν αλλάζουν ανάλογα με όποιον βρίσκεται στην εξουσία.

Με άλλα λόγια, ο Πρωθυπουργός είναι όμηρος του εαυτού του και αυτή είναι χειρότερη μορφή ομηρείας στην πολιτική.

Αναγκαστικά έτσι θα πορευτεί μέχρι τέλους. Και γι’ αυτό το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Οσο νωρίτερα το αντιληφθεί τόσο καλύτερα και για τον ίδιο και για τη χώρα.