Μετά την αποχώρηση του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα από την εξουσία –όποτε και αν γίνει αυτή- θα είμαστε στην απελπισμένη θέση να αναφωνήσουμε δυστυχώς αυτό που έλεγε ο μέγας Θουκυδίδης λίγο μετά την ολοκλήρωση της τυχοδιωκτικής εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία. «Ουδέν ότι ουκ απώλετο ( έστιν)». Δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε που να μη χάθηκε!
Και πράγματι ο Πρωθυπουργός έχει αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους τομείς. Τι εννοώ ; Η οικονομία μας βρίσκεται σε κατάρρευση και οι σχέσεις μας με τους δανειστές – λόγω παντελούς έλλειψης στρατηγικής- μπαίνουν ξανά σε μια επικίνδυνη τροχιά. Μάλιστα o Εconomist προβλέπει ότι η Ελλάδα θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη (Economist, «We continue to forecast that Greece will leave the euro zone by the end of our medium-term forecast period , 2/2017)
Όμως ο κ. Τσίπρας έχει αποτύχει οικτρά και σε ένα πεδίο το οποίο αγγίζει νευραλγικά την « αριστερή φιλοσοφία». Με άλλα λόγια το 2016 – επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ- οι οικονομικές ανισότητες και η φτώχεια έχουν διογκωθεί απαράδεκτα , όπως μας λέει η σχετική έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης ( OECD, Tackling poverty and inequality in Greece is crucial to recovery from crisis).
Ωστόσο η πιο επικίνδυνη δράση του πρωθυπουργού αφορά τους θεσμούς και την ενημέρωση . Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες με μια «σκληρή» δικαστική απόφαση επιτεύχθηκε η οικονομική ασφυξία του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη . Βεβαίως όλο τον προηγούμενο καιρό η κυβέρνηση είχε δώσει το πολιτικό μήνυμα στους τραπεζίτες να αποτελειώσουν τον «μεγάλο εχθρό» που ήταν ιδίως το ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΒΗΜΑ !
Επιπλέον, ο κ. Τσίπρας περιφρονεί τη «δημοκρατική δημόσια σφαίρα» και κάνει κρυφά ταξίδια στο Παρίσι για να συναντηθεί με εκπροσώπους της γνωστής εταιρείας Rothschild για ένα θέμα που αφορά τη διαχείριση του δημόσιου χρέους.
Μάλιστα , ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιδεικνύοντας – κατά τη γνώμη μου- μια μορφή μορφωτικής ανεπάρκειας και αυταρχικότητας δηλώνει περίπου ότι ο κ. Τσίπρας νομιμοποιείται να ασκεί και ένα είδος «μυστικής διπλωματίας»!
Και το εκρηκτικό ερώτημα είναι το εξής : Είναι δυνατό ένας πρωθυπουργός μιας δυτικής χώρας να διαχειρίζεται ένα τέτοιο δημόσιο θέμα κάτω από όρους αδικαιολόγητης αδιαφάνειας;
Υπενθυμίζω ότι η «δημόσια σφαίρα» και η «κοινή γνώμη» – ως έννοιες- διαπλάσθηκαν στις αρχές του αστικού κοινοβουλευτισμού στις καφετερίες και τα σαλόνια της Βρετανίας και της Γαλλίας, όπου η συζήτηση και η πολιτική κριτική έγιναν για πρώτη φορά δημόσιο δικαίωμα («McΝair Β., Εισαγωγή στην πολιτική επικοινωνία»).
Το συμπέρασμα; Ο πρωθυπουργός έχει αποτύχει παντού και η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει είναι η προκήρυξη νέων εκλογών! Έτσι θα βγει μια καινούργια εξουσία που θα αναζωογονήσει την κατεστραμμένη οικονομία και θα καταπολεμήσει τη φτώχεια και τις εκρηκτικές ανισότητες!
O κ. Καλφέλης Γρηγόρης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ
