Δράκος χωρίς παραμύθι

Εννέα μήνες εξετάστηκαν δεκάδες μάρτυρες. Το αποτέλεσμα καταγράφηκε σε χίλιες (περίπου) σελίδες. Και ποιο ήταν το συμπέρασμα;

Εντοπίστηκαν όλες κι όλες δύο περιπτώσεις πολιτικών που παρενέβησαν σε τράπεζες για να δανειοδοτηθεί μέσο ενημέρωσης –η μία μάλιστα εικαζόμενη…

Ο ένας είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εμφανίζεται να αλληλογραφεί με τις τράπεζες ζητώντας να αξιολογηθεί με ευρύτερα κριτήρια η δανειοδότηση της «Αυγής». Πολύ καλά έκανε!

Ο δεύτερος (υποτίθεται) είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος κατά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ρύθμισε ευνοϊκά τα δάνεια του «Κήρυκα Χανίων». Αν το έκανε, καλά έκανε κι αυτός!

Θεωρώ αυτονόητο ότι μια μικρή ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς και μια εξίσου ιστορική εφημερίδα της περιφέρειας δικαιούνται πιστωτική μεταχείριση με ευρύτερα κριτήρια.

Αλλη περίπτωση άμεσης ή έμμεσης εμπλοκής πολιτικού προσώπου σε δανειοδότηση μέσου ενημέρωσης δεν εντοπίστηκε.

Ούτε άλλωστε καταγράφηκε δραστηριοποίηση κάποιου μέσου ενημέρωσης υπέρ της δανειοδότησης πολιτικού κόμματος.

Πράγμα που σημαίνει κάτι απλό: ότι η επιτροπή δεν κατάφερε να αποδείξει με πραγματικά στοιχεία την ύπαρξη ενός «αμαρτωλού τριγώνου διαπλοκής». Δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι τα αποδεικτικά στοιχεία μιας τέτοιας ανωμαλίας είναι η… «Αυγή» και ο «Κήρυκας Χανίων».

Τι απέδειξε η επιτροπή; Δύο πράγματα.

Η Ελλάδα έχει 220 δισ. εσωτερικό δανεισμό. Από αυτά, τα 110 δισ. είναι μη εξυπηρετούμενα δάνεια, «κόκκινα» δηλαδή.

Από τα μη εξυπηρετούμενα, τα επιχειρηματικά δάνεια είναι περίπου 50 δισ. Και από αυτά, ο συνολικός δανεισμός των ΜΜΕ είναι 1,3 δισ., εξυπηρετούμενα και μη. Τα μη εξυπηρετούμενα περίπου 500 εκατομμύρια.

Με άλλα λόγια μιλάμε για το 0,55% του συνόλου των δανείων, το 0,4% των μη εξυπηρετούμενων δανείων ή το 1% των μη εξυπηρετούμενων επιχειρηματικών δανείων.

Δεν λέω ότι δεν είναι πρόβλημα. Ασφαλώς είναι. Αλλά αν αυτό είναι το κόστος της λειτουργίας κοτζάμ «αμαρτωλού τριγώνου της διαπλοκής», τότε πολύ φτηνιάρικη διαπλοκή μας είχε προκύψει.

Μεμπτό; Προφανώς. Αλλά στο μέτρο των αριθμών που αναφέραμε. Το σύνολο των μη εξυπηρετούμενων δανείων όλων των ΜΜΕ είναι περίπου όσο ο δανεισμός του «Μαρινόπουλου».

Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι τράπεζες δεν ήταν ελαστικές μόνο απέναντι σε κόμματα και μέσα ενημέρωσης αλλά είχαν μια γενικότερη ελαστική συμπεριφορά απέναντι σε μεγάλες επιχειρήσεις, ακόμη και σε ιδιώτες.

Ηεπιτροπή δηλαδή απέδειξε κάτι που ήδη γνωρίζαμε. Οτι το τραπεζικό σύστημα και η χώρα κατ’ επέκταση απέτυχαν να διαχειριστούν χρηστά, αποτελεσματικά και με εγκράτεια το «φθηνό χρήμα» της δεκαετίας 2000-2010.

Και πώς το γνωρίζαμε; Μα από το αποτέλεσμα. Αν δεν απατώμαι η χώρα χρεοκόπησε!

Υπό αυτή την έννοια και ως πράξη αυτογνωσίας, η επιτροπή είχε θετικό έργο. Εδειξε και το πρόβλημα αλλά και το μέγεθος του προβλήματος.

Μόνο που ούτε το ένα ούτε το άλλο δικαιώνουν την αρχική πολιτική υπόθεση.

Ασφαλώς, πολιτικό σύστημα, οικονομικό σύστημα και μιντιακό σύστημα μετέχουν σε ένα πλέγμα σχέσεων εξουσίας –όπως σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες.

Ειδικά στην Ελλάδα το πλέγμα αυτό κουβαλάει τις βαλκανικές παθογένειες όσων το αποτελούν –όπως και όλοι οι τομείς της ελληνικής κοινωνίας… Οι μεγιστάνες θυμίζουν περισσότερο κατσαπλιάδες.

Αλλά οι ανοησίες περί αμαρτωλής συναλλαγής, συστήματος διαπλοκής και κατάλυσης της δημοκρατίας είναι μάλλον για τους επιτήδειους και τους αφελείς.

Ενα σύστημα για να λειτουργήσει χρειάζεται συνείδηση συστήματος, κι αυτή στη χώρα μας δεν υπάρχει.

Αν η υφαρπαγή της δημοκρατίας μετριόταν απλώς σε εύκολο τραπεζικό δανεισμό, τότε ο «Μαρινόπουλος» και η «Βιομηχανία Ζάχαρης» θα είχαν καταλύσει τη δημοκρατία πολύ προτού αναλάβουν οι μιντιάρχες!

Ή, για να το πω διαφορετικά, η επιτροπή απέδειξε ότι υπήρχε δράκος. Αλλά δυστυχώς και ότι δεν υπήρχε παραμύθι.