Μια φιέστα για τον Τσίπρα

Η εξ αναβολής εκδήλωση για τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (προσοχή, μόνον ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μαζί με τους ΑΝΕΛ) αποφασίστηκε, εκτός απροόπτου, να πραγματοποιηθεί στις 17 Φεβρουαρίου στο στάδιο τάε κβον ντο και ήδη σας πληροφορώ ότι άρχισαν οι συριζαίοι από τώρα την… κινητοποίηση, με στόχο να γεμίσουν το στάδιο, «να μην πέφτει καρφίτσα», όπως λένε. Τώρα θα πείτε γιατί πήγε τόσο μακριά; Αρχικά είχαν πει ότι η εκδήλωση (διάβαζε «φιέστα») είχε προγραμματιστεί για τις 3 Φεβρουαρίου, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Η αξιολόγηση δεν έκλεινε. Ο κ. Τσίπρας μετά τη συνάντηση που είχε με την κυρία Μέρκελ στη Μάλτα (φωτογραφία από τη συνάντηση) είναι πλέον βέβαιος ότι η αξιολόγηση θα κλείσει πριν από τις 17 Φεβρουαρίου και έτσι ο δρόμος είναι ανοικτός για… θριαμβολογίες. Δεν απασχολεί τους κυβερνώντες το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα η αξιολόγηση θα κλείσει με υποχωρήσεις (μάλλον στο αφορολόγητο), αλλά ότι κλείνει. Ετσι, στην ομιλία του (θα είναι κεντρικός ομιλητής) θα επιτεθεί με δριμύτητα στη ΝΔ και στην ηγεσία της, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι οι αιτιάσεις περί εκλογών του Κυρ. Μητσοτάκη πέφτουν στο κενό. Αλλωστε το άλλο προσφιλές θέμα του Πρωθυπουργού, αυτό με τη διαπλοκή, το εξάντλησε στη Βουλή, με το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ.

Θυμάστε που ο κ. Τσίπρας στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο της δεύτερης φοράς Αριστεράς στην κυβέρνηση έδωσε εντολή στους υπουργούς να μην εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα; Οτι κάνουν κακό στην εικόνα της κυβέρνησης; Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι ουδείς το κράτησε αυτό. Βλέπουν κάμερα και πάνελ και ανταποκρίνονται αμέσως. Και λένε, κατά το Μαξίμου, ό,τι… θέλουν. Χωρίς προγραμματισμό, χωρίς γραμμή, χωρίς συνεννόηση, με αποτέλεσμα να υπάρχει γκρίνια: «Ποιος σου είπε να το πεις αυτό;» ή «με αυτό που είπες δημιούργησες πρόβλημα, πάρ’ το πίσω» είναι μερικές από τις γκρίνιες που ακούν από το Μαξίμου τελευταίως οι υπουργοί. Αλλά αυτοί τον χαβά τους. Τηλεόραση και προβολή και ό,τι κάτσει.

Αποκαρδιωτική έμαθα πως ήταν η εικόνα που αντίκρισε ο Κ. Μητσοτάκης στο hot spot της Μόριας, αν και δεν μπήκε στον κυρίως χώρο του καταυλισμού, αλλά μόνο τον είδε από το περίκλειστο τμήμα του παλαιού στρατοπέδου. Και δεν μπήκε, όπως εξήγησε, γιατί θα χρειαζόταν να τον συνοδεύσουν… δύο διμοιρίες αστυνομικών, αλλά ο ίδιος δεν ήθελε να επιβαρύνει την αστυνομία με μια τέτοια κίνηση.

Σας έχω σπαρταριστές λεπτομέρειες για το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, τύπου Εμπραέρ, αυτό που θέλησε ο Αλ. Τσίπρας να πωλήσει, αφού τα χρήματα υποτίθεται ότι θα πήγαιναν στην ανακούφιση συμπολιτών μας από την ανθρωπιστική κρίση. Ο κ. Τσίπρας λοιπόν έδωσε την εντολή, και μάλιστα από το βήμα της Βουλής. Το αεροσκάφος όμως, όχι μόνον δεν πουλήθηκε, αλλά σήμερα θεωρείται απαραίτητο στην Πολεμική Αεροπορία. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: «Εγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την εντολή του Πρωθυπουργού;». Δείτε τι ακριβώς συνέβη…

nnn

Οταν έδωσε την εντολή ο κ. Τσίπρας, η Πολεμική Αεροπορία το έβγαλε σε διεθνή διαγωνισμό. Η τιμή που ζητήθηκε ήταν 9 εκατ. ευρώ. Ουδείς όμως ενδιαφέρθηκε και έτσι η Πολεμική Αεροπορία κατέβασε το τίμημα, το έκανε 7 εκατ. ευρώ. Ελα όμως που πάλι κανείς δεν έδειξε ενδιαφέρον. Και έτσι αναγκάστηκαν να κατεβάσουν και πάλι το τίμημα στα 5 εκατ. ευρώ. Αυτή ήταν και η τελευταία τιμή, πάλι δεν έδειξε κανείς ενδιαφέρον, μεσολάβησαν και κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια και η Πολεμική Αεροπορία αποφάσισε αντί να «σκοτώσει» και άλλο την τιμή, να αποσύρει το ενδιαφέρον της για την πώληση του αεροσκάφους. Ετσι, τρία ήταν τα πρωθυπουργικά αεροσκάφη, τρία παραμένουν. Και το σημαντικότερο; Οταν τελευταίως αποσύρθηκαν ορισμένα C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας για συντήρηση και αναβάθμιση, το συγκεκριμένο Εμπραέρ τα αντικατέστησε στις αεροδιακομιδές και στη μεταφορά προσωπικού και βεβαίως στη μεταφορά υπουργών, Προέδρου της Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού, αν και ο Αλέξης Τσίπρας προτιμά να πετά με το αμερικανικής κατασκευής Gulfstream.

Ηταν μεγάλη η περιέργειά μου όταν έπεσε στα χέρια μου το νέο βιβλίο του ορθογράφου Λευτέρη Κουσούλη με τίτλο «Ελάχιστο Λεξικό & 16 αφορισμοί». Κυρίως εντυπωσιάστηκα από μία φράση, το «εάν επαναστατούν ή όχι οι λέξεις». Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι λέξεις, όχι μόνον μπορούν να επαναστατήσουν, αλλά και μπορούν να διαμαρτυρηθούν σε αυτούς που γράφουν και σε αυτούς που μιλούν για την κακομεταχείρισή τους. Να υψώσουν φωνή. Να δραπετεύσουν από τη φυλακή του κειμένου ή τη διατεταγμένη υπηρεσία του σκηνοθέτη τους. Οι λέξεις λοιπόν μιλούν, αλλά και σιωπούν, μας διατίθενται, αλλά και μας διαφεύγουν… Αλλά και συνεχώς μεταπλάθονται. Στην πολιτική σύγκρουση κατεξοχήν, οι σημασίες και τα νοήματα δεν είναι όπλο της πολιτικής μάχης. Η εξουσία βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας και όχι στην άκρη της κάννης. Και ιδού πώς ο συγγραφές ερμηνεύει τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό: «Εννοια που προκύπτει από το άγχος των σοσιαλιστών να επαναφέρουν τη σοσιαλιστική ιδέα στον σωστό δρόμο. Πρόκειται για αντίληψη εξουσίας που πρεσβεύει ελεγχόμενα δικαιώματα και ελεγχόμενη ελευθερία. Αφήνοντας όμως διαρκώς πίσω το «δημοκρατικός»».