Εχει;

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου της Κρήτης κ. Οδυσσέας Ζώρας με εξώδικο συνόδευσε την άρνηση του Ιδρύματος προς το υπουργείο Παιδείας να δεχθεί περισσότερους εισακτέους απ’ όσους το ίδιο είχε προτείνει.

Οσο και αν ξενίζει ο τύπος της αντίδρασης, θα πρέπει να χαιρετισθεί. Περισσότεροι εισακτέοι από αυτούς που το Πανεπιστήμιο μπορεί να καταρτίσει σημαίνει ματαίωση της αποστολής του σε πολλαπλά επίπεδα. Αλλά ιδίως σε δύο:

–Πρώτα γιατί υπονομεύει την αναγκαία συμπλησίαση διδασκομένων και διδασκόντων. Ενα πανεπιστήμιο είναι μια κοινότητα στην οποία για κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο συναντώνται –στην κυριολεξία πρέπει να «συναντώνται» –οι νέοι άνθρωποι με εκείνους που έχουν επιλέξει –ως Αποστολή –να τους προσφέρουν γνώση και καλλιέργεια. Για να παραχθεί όμως κάτι τέτοιο, απαιτείται, σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η δυνατότητα δημιουργίας επιστημονικής φιλίας ανάμεσα σε ανθρώπους με ονόματα και αναγνωρίσιμα πρόσωπα. Η φιλία στην κλασική της σημασία παιδαγωγεί στην ευθύνη και των δύο πλευρών. Κάτι που μέσα στους μεγάλους αριθμούς εξαφανίζεται, αφού εκεί οι σχέσεις ανωνυμοποιούνται.

–Επειτα, είναι και κάτι άλλο: ότι η Πολιτεία πρέπει να πάψει να θεωρεί το Πανεπιστήμιο θεσμό αναπλήρωσης της πλημμελούς γενικής κατάρτισης που θα έπρεπε να παρέχει η μέση παιδεία. Στάση που δικαιολογείται και από την αντίληψη ότι το δίπλωμα, το όποιο δίπλωμα, αρκεί για να διεκδικηθεί οτιδήποτε. Ακόμα και το απολύτως αναντίστοιχο προς το περιεχόμενό του. Γιατί αλλιώς η Πολιτεία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να υιοθετεί τη «λύση» της υποκατάστασης όλων σε όλα. Και όχι την αρχή της λειτουργικής διαφοροποίησης ρόλων. Μια σύγχυση η οποία όσο μεγαλύτερη καταγράφεται τόσο χαμηλότερη είναι και η συνεπόμενη κατάταξη μιας χώρας στον παγκοσμιοποιημένο πίνακα αξιολόγησης. Και καταξίωσης.

Εκτός και αν η έντοκη εισαγωγή φοιτητών υπαγορεύεται από άλλες προεξοφλήσεις. Εχει όμως μια σύγχρονη πολιτική κοινωνία την ευχέρεια να ανέχεται μια τέτοια, ενδεχομένως, εκλογική τοκογλυφία; Εχει;