Στάθης

Φεβρουάριος 1987. Νέος δημοσιογράφος συνοδεύω τη Μελίνα σε μια πολιτιστική περιοδεία στις ΗΠΑ.

Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Βοστώνη, Χιούστον και πάλι Νέα Υόρκη.

Μέρος ή ευκαιρία της αποστολής ήταν να γνωρίσω μια μυθική δημοσιογραφική φυσιογνωμία, τον επί σειρά ετών ανταποκριτή του «Βήματος» και των «Νέων» Στάθη Ευσταθιάδη.

Πώς θα τον βρω; «Θα σε βρει αυτός!» με καθησύχασε ο Ψυχάρης.

Ξυπνάω πρωί στην Ουάσιγκτον και κατεβαίνω στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου.

-Σας αναζητεί ο Ambassador Eust, με πληροφορεί ο ρεσεψιονίστ.

Πρέσβης Γιουστ; Κόκαλο. Δεν γνώριζα κανέναν πρέσβη στην Ουάσιγκτον και ούτε είχα ακούσει ποτέ για κάποιον Ambassador Eust. Τι σόι πρέσβης ήταν αυτός;

-Νεαρέ μου, αν δεν απατώμαι έχουμε ραντεβού, άκουσα μια φωνή πίσω από την πλάτη μου.

Φεβρουάριος στην Ουάσιγκτον. Ο Πότομακ σχεδόν παγωμένος. Και ο μικροσκοπικός άνθρωπος που χαμογελούσε ευχαριστημένος επειδή με αιφνιδίασε δεν φορούσε παλτό!

Εκτοτε δεν νομίζω να τον είδα ποτέ με παλτό. Διότι τότε δεν μπορούσα να φανταστώ πως τα περισσότερα από τα επόμενα τριάντα χρόνια της ζωής μου θα τα περνούσα στο ίδιο ή στο διπλανό γραφείο με τον Ambassador Eust.

Θα ήταν «η αρχή μιας ωραίας φιλίας» όπως στην «Καζαμπλάνκα», αν δεν ήταν η εκκίνηση μιας σχέσης που γρήγορα έγινε σχεδόν πατρική.

Δεν λέω μόνο για τις επαγγελματικές συμβουλές, τις φιλικές παροτρύνσεις, τις ευχάριστες κουβέντες, τις πολιτικές συζητήσεις ή τη διακριτική στήριξη.

Μιλάω για έναν χαριτωμένο, τρυφερό και ευαίσθητο άνθρωπο που θυμόταν πάντα να ευχηθεί στα γενέθλια των παιδιών μου ή στην επέτειο του γάμου μου.

-Μα πώς το θυμάσαι; ρωτούσα.

-Σου θυμίζω ότι ήμουν εκεί! ήταν η απάντηση.

Και είχε δίκιο. Επί τριάντα χρόνια ο Στάθης ήταν πάντα εκεί. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα.

Περίμενε να του πω χωρίς να με ρωτήσει. Και ούτε μου έλεγε αν δεν τον ρωτούσα.

Στα επαγγελματικά, στη δημοσιογραφική αξία του, στην ενημερότητα και στην ευρυμάθειά του έχουν αναφερθεί πολλοί και είναι όλα σωστά. Δεν έχω κάτι να προσθέσω.

Για μένα όμως ο Στάθης Ευσταθιάδης θα είναι ο Ambassador Eust που γνώρισα στην Ουάσιγκτον ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια και ο «Στάθης» της κάθε μέρας μου εδώ και τριάντα χρόνια.

Αλλά δεν θα είναι πια εκεί.