Δολοπλοκούσες Διαπλοκές

Ούτε απαιτείται καμία απολογία

και παρασκήνιο κανείς δεν στήνει.

Ο,τι έγινε, έγινε

και αφορμή καμία

κ’ ήταν γραφτό να γίνει

Ολη η Ελλάδα (αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, ανένταχτοι) μια παρέα δολοπλόκων, συνωμοτών, ένα μέρος των οποίων είναι και διαπλεκόμενοι.

Αυτός και αν είναι χρήσιμος μύθος για –πολιτικά –άχρηστους ηλίθιους.

Οι περισσότεροι θα ήθελαν να μπουν μέσα σε αυτούς τους κύκλους των σκοτεινών παρασκηνίων, άλλοι δημιουργούν ένα περιφερειακό παρόμοιο δίκτυο και οι απ’ έξω καταγγέλλουν το Σύστημα (κυρίως επειδή δεν τους αφήνει να εισέλθουν κι αυτοί στον επίγειο Παράδεισο όπου όλα τα γνωρίζουν, όλα τα μαγειρεύουν, όλα τα κατευθύνουν και όλα τα «μαχαιρώνουν»).

Αυτή είναι η Πατρίδα μας; Ετσι πράγματι ζούμε και κινούμαστε; Ούτε ένας δεν αρνείται τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού;

Και εντέλει ποιο είναι, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, το αποτέλεσμα αυτού του είδους των καθημερινών καταγγελιών, αποκαλύψεων, σκανδάλων;

Ενα ηθικό, κοινωνικό, αξιακό και πολιτικό Τίποτα. Απλώς αλλάζουν οι ρόλοι και οι πρωταγωνιστές.

Οι πονηροί καταγγέλλοντες βρίσκουν μία θέση στο νέο σύστημα εξουσίας και οι αφελείς διαμαρτυρόμενοι μένουν και πάλι με το όνειρο ανεκπλήρωτο.

Στο εύλογο ερώτημα «γιατί τόσες ενδο-διευθετήσεις και δια-συναλλαγές δεν οδηγούν σε Κάθαρση;» προσωπικά δεν έχω απάντηση. Εκτός κι αν με παρασύρει το κλίμα της εποχής και θεωρήσω ότι τα πάντα είναι μια (προσχεδιασμένη; συμψηφιστική;) διαδικασία, στο τέλος της οποίας δεν βρίσκεται κάποιος Ενοχος, αφού, όπως στα μυθιστορήματα της Αγκαθα Κρίστι, όλοι θα επιθυμούσαν ή θα μπορούσαν να έχουν τελέσει αυτοτελώς το Εγκλημα.

ΥΓ.: Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Είμαι υπέρ της θεσμικής κάθαρσης και κομματικής αυτοκάθαρσης. Είμαι όμως εναντίον των α λα καρτ εκκαθαρίσεων (liquidations, τις χαρακτήριζαν κάποιοι στο παρελθόν).