Οι αντοχές του Μητσοτάκη

Αν η πολιτική ήταν δρόμος ταχύτητας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε πάρει το ρεκόρ σπίτι του.

Μέσα σε έναν χρόνο βγήκε αρχηγός σχεδόν από το πουθενά, συμμάζεψε μια ηττημένη παράταξη, παίρνει όλο και πιο καθαρά κεφάλι στις δημοσκοπήσεις, απέφυγε τα μεγάλα λάθη και εμπέδωσε ευρέως την εντύπωση ότι αυτός θα είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών.

Γενικώς, το 2016 γεννούσαν και τα κοκόρια του.

Αλλά η πολιτική είναι δρόμος αντοχής. Μπορεί να σαρώσεις στην εκκίνηση και να χάσεις στην τελική ευθεία.

Η επιτυχία του Μητσοτάκη στηρίχτηκε έως τώρα σε μια βασική αλλά αρχικά παρακινδυνευμένη παραδοχή.

Υπολόγισε (σε πείσμα πολλών παραγόντων της παράταξής του) ότι η φθορά της κυβέρνησης θα είναι ταχεία και πως μόνο μια σθεναρή αντιπολίτευση μπορεί και να την επιταχύνει και να την καρπωθεί. Αποδείχτηκε πως είχε δίκιο.

Αξιολόγησε σωστά και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Οταν πολλοί μιλούσαν για «εποχή Τσίπρα», ο Μητσοτάκης έκανε την εκτίμηση ότι «κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τα βιώματά του» –του το είπε και δυο, τρεις φορές στη Βουλή.

Τώρα υπερτερεί καθαρά του Τσίπρα σε σχεδόν όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλων των μετρήσεων.

Πολλοί βεβαίως ισχυρίζονται ότι η πρωτοφανής αυτή πολιτική ανατροπή οφείλεται περισσότερο στην αποτυχία του Τσίπρα παρά στην επιτυχία του Μητσοτάκη.

Να το συζητήσουμε αλλά τι νόημα έχει; Ούτως ή άλλως, η πολιτική είναι παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Επιτυχία του ενός είναι η αποτυχία του άλλου και αντιστρόφως.

Τώρα ο Μητσοτάκης είναι περίπου δέσμιος της δικής του επιτυχίας.

Κόβοντας στον Τσίπρα όλες τις οδούς διαφυγής (ζητώντας εκλογές και κυρίως αποτρέποντας την απλή αναλογική) σχεδόν τον υποχρεώνει να γαντζωθεί στην εξουσία.

Το σενάριο της «επιτυχημένης απόδρασης» έχει καεί: μπορεί κάποιος να επιχειρήσει να αποδράσει με 25% αλλά με 15% δεν είναι απόδραση, είναι απονενοημένο διάβημα.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, τίθεται το θέμα της αντοχής. Και λογικά αντέχει λιγότερο όποιος έχει τη μεγαλύτερη φθορά, δηλαδή η κυβέρνηση.

Ο Μητσοτάκης όμως έχει δύο προβλήματα που μπορεί να μη μέτρησαν πολύ στο σπριντ αλλά είναι ικανά να φανούν στις στροφές.

Πρώτον, την απουσία ηγετικής ομάδας. Η ΝΔ είναι σήμερα ένα one man show, σε σημείο που κανείς δεν μπορεί να πει με ποιους θα κυβερνήσει ο Μητσοτάκης.

Ποιος θα κάνει κουμάντο στην οικονομία, ποιος θα κρατά τις σχέσεις με τις Βρυξέλλες, ποιος θα χειριστεί την ενημέρωση, ποιοι θα αναλάβουν την εκκαθάριση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε όλα τα επίπεδα.

Οσο πλησιάζει η ημέρα των εκλογών, η απουσία ηγετικής ομάδας θα φαίνεται περισσότερο.

Δεύτερον, την έλλειψη πολιτικής σκληράδας. Ακόμη και σήμερα, με 15 μονάδες υστέρηση στις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αλωνίζει στα παρασκήνια της πολιτικής και στη σκοτεινή πλευρά της εξουσίας.

Απέναντι στο υπόγειο πλέγμα επιρροής που εξυφαίνει η κυβέρνηση, η ΝΔ εμφανίζεται διστακτική και άβουλη. Σαν να μη θέλει να ασχοληθεί ή να μην ξέρει πώς να το κάνει.

Η αδυναμία αυτή αποτυπώνεται και στο ύφος της αντιπαράθεσης. Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία του τόπου η κυβέρνηση είναι στο «κάτσε κάτω, ρε!» και η αντιπολίτευση στο «σας παρακαλώ, αφήστε με να ολοκληρώσω!».

Είναι αλήθεια ότι η ΚΟ της ΝΔ δεν έχει πολλά πρόσωπα μαθημένα στη σύγκρουση. Με το ζόρι τέσσερις, πέντε βουλευτές (και αν…) υποστήριξαν τον Μητσοτάκη στην εσωκομματική εκλογή.

Οι περισσότεροι είναι από νοοτροπία άχρωμοι, άφαντοι και κατευναστικοί, όταν δεν διεκπεραιώνουν προσωπικές ατζέντες μέσα από το άλλοθι της συνεννόησης και της ευπρέπειας.

Καλώς ή κακώς, όμως, με αυτήν την ΚΟ θα πάει η ΝΔ ως τις εκλογές.

Για αυτό η απουσία ηγετικής ομάδας θα φαίνεται όλο και περισσότερο. Και για αυτό οι πολιτικές αντοχές του Μητσοτάκη δεν υπάρχει περίπτωση να μη δοκιμαστούν.