Τις τελευταίες μέρες δημιουργήθηκε μια ευρύτατη διένεξη γύρω απ’ την απόκρυψη και τελικά τη διαρροή της επιστολής της ελληνικής κυβέρνησης προς τους «θεσμούς». Η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την ακατονόμαστη συμπεριφορά της, επικαλέστηκε την πολιτική ορθότητα. Είπε, δηλαδή, ότι δεν μπορούσε να δημοσιοποιήσει επίσημη επιστολή που δεν είχε παραλάβει ακόμα ο αποδέκτης. Είναι βέβαια απορίας άξιον γιατί αυτή την ευαισθησία δεν την επέδειξε πριν αποφασίσει τις προεκλογικού χαρακτήρα διανομές δώρων προς τους αναξιοπαθούντες.
Τη δεκαετία του ’60 γεννήθηκε στην Αμερική ο όρος και η πρακτική του «politically correct». Ηταν μόδα και είχε ημερομηνία λήξης, όπως καταδεικνύει το αποτέλεσμα των πρόσφατων αμερικανικών προεδρικών εκλογών. Εξελέγη ο Τραμπ, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του, με επιμονή θα λέγαμε, κακοποιούσε συνεχώς τη συμπεριφορά που επέβαλλε η πολιτική ορθότης και έφτασε μέχρι το αδιανόητο, την αμφισβήτηση δηλαδή του μελλοντικού αποτελέσματος των εκλογών στις οποίες μετείχε. Παλιότερα, ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάποιος την εφαρμογή των κανόνων της πολιτικής ορθότητας σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες ή τέλος σε αυτήν την ίδια την πολιτική. Ηταν η εποχή που οποιοσδήποτε δεν χρησιμοποιούσε τον όρο «αφροαμερικανός» αν έλεγε «μαύρος» ή «νέγρος» ή οτιδήποτε άλλο σχετικό καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο. Η εποχή που οι εφημερίδες είχαν σαν τίτλο όχι ποιος νίκησε ούτε καν ποιος έχασε αλλά κάτι σαν αυτό που ακολουθεί: «Παραλίγο να κερδίσει ο…», για τον ηττηθέντα αντίπαλο.
Οπως συμβαίνει γενικά με τις μόδες, η πολιτική ορθότης έφτασε με καθυστέρηση στην Ελλάδα, όταν πια είχε αρχίσει να παρακμάζει έξω από τα σύνορα. Τότε, επωφελούμενοι και των μεγάλων εκλογικών θριάμβων της πασοκαρίας, νέες μάζες νεόπλουτων και βλαχαδερών εισέβαλαν στην πολιτική κοινωνική σκηνή. Αυτοί οι παράγοντες είχαν ποδοπατήσει τις παλιές αξίες και απομακρύνει τους παλιούς αγωνιστές για να αναρριχηθούν οι ίδιοι και να καταλάβουν τις θέσεις τους.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Πρωθυπουργό. Είναι από σπίτι που διαθέτει οικονομική άνεση, εργολάβων της μεγάλης εποχής της χούντας. Η οικονομική άνεση συνοδεύεται από παχυλή άγνοια και έλλειψη πολιτισμού. Ο νέος είναι όπως τον κάνανε. Δεν σπουδάζει τίποτα ουσιαστικό, διακρίνεται όμως στα αμφιθέατρα των καταλήψεων και των απεργιών. Κακοποιεί, όταν μιλάει, ιδιαίτερα χωρίς χειρόγραφο, όχι μόνο τις ξένες γλώσσες τις οποίες μισοξέρει, αλλά και τη γραμματική και το συντακτικό της καθομιλουμένης. Βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία αποπνέουν οι επιδόσεις του μέσα και έξω απ’ τη Βουλή. Πριν ακόμα γίνει πρωθυπουργός αποκαλεί τους αντιπάλους του πράκτορες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των ξένων συμφερόντων, γερμανοτσολιάδες, προδότες, τους απειλεί με βιαιοπραγίες («δεν θα μπορείτε να βγαίνετε απ’ τα σπίτια σας») και κερδίζει τις πρώτες εκλογές βίας που έγιναν μετά το 1961 στην Ελλάδα. Οι αντίπαλοι απλώς είχαν τρομοκρατηθεί.
Ως Πρωθυπουργός δεν αλλάζει χαρακτήρα. Εξάλλου υποθέτω ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Προσθέτει στη συμπεριφορά του τα θέλγητρα της αλαζονείας και της εγωπάθειας. Κατακλυσμός τα «εγώ» όταν μιλάει για το κόμμα του ή για την κυβέρνηση όλων των Ελλήνων ή ακόμα και για την πατρίδα στο σύνολό της. Παράλληλα όμως, και αυτό είναι χαρακτηριστικό της επιπολαιότητας μιας μοδάτης επικάλυψης από ξενόφερτες έννοιες, συναντάει την ανθούσα σε αυτές τις παρυφές του πολιτισμένου κόσμου πολιτική ορθότητα και την ασκεί με ιδιαίτερη αλαζονεία.
Πρέπει λοιπόν να πιούμε το ποτήρι μέχρι το τέλος; Να εξευτελιστούμε στο έπακρον; Τι είναι αυτά τα τσαλίμια και τα κόλπα με τη γερμανική ηγεσία; Μετά μια χυδαία επίθεση στη σωματική ακεραιότητα, που έχει προκύψει από πολιτική επίθεση εναντίον του υποτιθέμενου αντιπάλου του, αφού μίλησε για ψυχική αστάθεια, που προφανώς δεν μπορεί παρά να έχει προκύψει από τη σωματική αναπηρία, ο χυδαίος και οιηματίας νεαρός νεόπλουτος προσπάθησε να δημιουργήσει, αυτός ο ανύπαρκτος, ρήγμα στην πολιτική ηγεσία της Γερμανίας και τετελεσμένα γεγονότα στο επίπεδο των 27 χωρών της Ευρώπης.
Τσαλακωμένος ο Τσιπουράς μας, επιμένει να μένει στην αρχή και να την εξασφαλίζει στους αργομίσθους, που συγκροτούν την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία. Δεν ξέρω αν ο τράχηλος του Ελληνα ανέχεται «ζυγόν». Εξευτελισμό όμως ανέχεται κατ’ επανάληψη. Ηρθε η ώρα του ξεσηκωμού. Μην αμφισβητήσουμε το δικαίωμα των συριζαίων στον λόγο αλλά να μην ανεχόμαστε πια τον μονόλογο, που έχουν εγκαταστήσει εδώ και δυο χρόνια στην πολιτική έρημο που δημιούργησαν με τους τραμπουκισμούς και την ασυδοσία.
Προχθές μια κυρία μού είπε σε ένα πεζοδρόμιο: «Αισθάνομαι ότι κυβερνάει 10 χρόνια ο Τσίπρας. Κάντε κάτι να μας απαλλάξετε». Ας κάνουμε λοιπόν κάτι μέσα στο πλαίσιο των συνταγματικών μας δικαιωμάτων.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
