Η βία έχει όνομα;

Δεν είδα ούτε το φόνο ούτε το δραπέτη

Δήμητρα Χριστοδούλου, «Περί το τέλος της ημέρας»

Ελλάδα. Η χώρα των εξαιρέσεων και των εξαιρετικών περιστάσεων.

Ελλάδα. Η χώρα όπου ο νόμος της Πολιτείας δεν είναι νόμος, αφού τελικά η ανομία γίνεται «εφαρμοστέος νόμος».

Το πολιτικοκοινωνικό παιχνίδι διεξάγεται εκτός ορίων. Η πολιτικοκοινωνική απέχθεια απέναντι σε νόμους και κανόνες βλάπτει σοβαρά τη Δημοκρατία.

Ενα άβουλο, αμήχανο κι ενοχικό πολιτικό σύστημα, που περιμένει τη λύση ή άνωθεν ή από τον δρόμο, είναι ευάλωτο σε κάθε είδους επιτιθεμένους.

Βία, παρανομία και «ανατροπή» γίνονται ένα ιδεολογ[ηματ]ικό κουβάρι. Κοινός παρονομαστής = η γοητεία της καταστροφής και «ο επαναστατικός χαρακτήρας των εγκλημάτων εξυγίανσης της μολυσμένης κοινωνίας».

Το δημοκρατικό σύστημα και ο κοινοβουλευτισμός αμφισβητούνται εν τω συνόλω τους [άνθρωποι, δομές, αρχές] και η βία καταγγέλλεται ή και δοξολογείται «με το κομμάτι». Η άσκηση βίας για τη διεκδίκηση και πραγμάτωση κάθε [παρ]άνομης δραστηριότητας [με τον όποιο ιδεολογικό μανδύα] δια-σπάει οριστικά το μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο και καταλήγει σε ακραίο κανιβαλισμό όλων προς όλους. Η επιθετική και μάγκικη υφολογία, με τις ανάλογες εκφράσεις προσβολής ή τρομοκράτησης του άλλου [και της αντίθετης άποψης], στην ουσία συνιστούν μια βαθιά εχθρότητα κατά της ελευθερίας και των ελευθεριών. Ουδείς ασχολείται με το δίκιο του άλλου και ο καθείς απολυτοποιεί το δικό του, αυτονομιμοποιώντας τη χρήση βίας.

Η χώρα έχει αποκτήσει μια Νέα Αξιακή Τάξη [ΝΕΑΤ] που συγκροτείται από διάφορες ένοπλες ομάδες, οι οποίες δεν[θεωρούν ότι] δεσμεύονται από τους νόμους και το Σύνταγμα.

Μολονότι εν αμφιβολία πρέπει να δεχτούμε την καλή εκδοχή [εν τοις αμφιβόλοις το καλοθελές δεχόμεθα] και μολονότι η επιείκεια είναι «επανόρθωμα νομίμου δικαίου» το να παζαρεύει η Δημοκρατία με τον κάθε «αντι-στεκόμενο» για το τι είναι έγκλημα και τι ποινή προβλέπει ο νόμος δεν νομίζω ότι τιμά το κράτος δικαίου.

Το αφήγημα της θεσμικής σύγχυσης και παλινωδίας, πλαισιωμένο με ιδεοληπτική ενδοτικότητα, όχι μόνο διαρρηγνύει το κοινωνικό συμβόλαιο [θέτοντας σε κατάσταση ανασφάλειας όλο τον λαό] αλλά και σηματοδοτεί την ανευθυνότητα της Πολιτείας στη διαχείριση του ελάχιστου χρέους οριοθέτησης νόμιμου/παράνομου, τιμωρητέου/μη τιμωρητέου κ.λπ.

Οποιο κόμμα, όποιος φορέας, όποιος ηγέτης [νομίζει ότι] εκπροσωπεί ή εγγυάται το κράτος δικαίου ας πάρει μια πρωτοβουλία το 2017 προκειμένου να συμφωνηθούν τα όρια της δημοκρατικής νομιμοποίησης και να θωρακιστεί η ελληνική κοινωνία από κάθε μορφή βίας.

Πολιτική δημοκρατική πορεία προς την ανάπτυξη και την ευημερία με την κοινωνία έμφοβη και τους διαφωνούντες «ένοπλους» δεν υπάρχει.

Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.