«Numbers don’t lie!»

«Numbers don’t lie!» –«οι αριθμοί δεν λένε ψέματα» ισχυρίζονται οι Αμερικανοί.

Προσωπικά προτιμώ την ελληνική εκδοχή. «Τα νούμερα δεν λένε ψέματα εκτός αν διαβάζονται από νούμερα».

Το θυμήθηκα με αφορμή τη συζήτηση για τα πλεονάσματα και το χρέος. Η οποία δεν προσδιορίζεται από γενικόλογες κουβέντες και την παραδοσιακή ελληνική αερολογία αλλά από συγκεκριμένες δεσμεύσεις και νούμερα.

Καλώς ή κακώς, λοιπόν, η Ελλάδα έχει ένα δημόσιο χρέος. Το οποίο οφείλει να εξυπηρετεί, αν δεν θέλει να χρεοκοπήσει.

Πώς θα το εξυπηρετήσει;

˜
Είτε με έκπτωση, αν οι δανειστές το διαγράψουν ή το μειώσουν. Η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα έχει συνομολογήσει όμως τον Ιούλιο 2015 ότι «δεν μπορούν να αναληφθούν απομειώσεις της ονομαστικής αξίας του χρέους» (δήλωση της Συνόδου για το ευρώ, 12/7/2015).

˜
Είτε δανειζόμενη από τις αγορές αλλά αυτό δεν ισχύει στις παρούσες συνθήκες και με τη σημερινή κυβέρνηση. Οι ελπίδες του Ρέγκλινγκ ότι μπορεί επιτευχθεί πριν από το 2018 δεν είναι ιδιαιτέρως βάσιμες διότι στηρίζονται σε επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και σε ραγδαία βελτίωση των οικονομικών μεγεθών. Δύσκολο.

˜
Είτε με νέο Μνημόνιο.

˜
Είτε με δικά της λεφτά, δηλαδή με πρωτογενές πλεόνασμα.

Αλλος τρόπος δεν υπάρχει και ούτε προβλέπεται να εφευρεθεί από την παγκόσμια οικονομική επιστήμη. Ούτε καν από την κομπογιαννίτικη που θεωρεί ότι η κρίση χρέους δεν προήλθε από το χρέος αλλά από τη λιτότητα που ακολούθησε την κρίση –όπως αρμοδίως εξήγησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας!

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαίωσε τη δέσμευσή της για 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα το 2028 και τα επόμενα χρόνια –χωρίς να προσδιορίζεται για πόσα.

Τόσα προφανώς χρειάζονται για να εξυπηρετηθεί ένα χρέος που δεν μειώθηκε, όπως ζητούσε το ΔΝΤ.

Και έρχεται τώρα το ΔΝΤ και ζητάει περίπου 4 δισ. ευρώ μέτρα για να πιάσει η Ελλάδα το 3,5% το οποίο η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε με τους δανειστές και το ΔΝΤ το θεωρούσε ανέφικτο.

Βεβαίως αν δεν θέλει μέτρα για το πλεόνασμα, η Ελλάδα μπορεί να ζητήσει νέο Μνημόνιο. Δεν ξέρω αν θα το πάρει σε ευρωπαϊκή προεκλογική περίοδο (δύσκολο) αλλά και η ίδια η κυβέρνηση έχει πρόβλημα να το ζητήσει.

Τι μένει συνεπώς; Τα μέτρα. Και τι ζητάει η κυβέρνηση; Να κάνουν οι άλλοι «τα στραβά μάτια» και να δεχθούν «πολιτικά» (δηλαδή στο παραμυθιαστό) ότι το πλεόνασμα του 3,5% που έχει συμφωνηθεί βγαίνει και με λιγότερα –να στείλει δηλαδή τον μουντζούρη στους επόμενους.

Κατά προτίμηση και χωρίς συμφωνία με το ΔΝΤ –το οποίο οι περισσότεροι Ευρωπαίοι θεωρούν απαραίτητο εταίρο στο πρόγραμμα.

Επειδή είναι κακοί και μοχθηροί άνθρωποι; Οχι αλλά επειδή αν δεν ελέγχει το ΔΝΤ θα ελέγχει η Κομισιόν με τον Μοσκοβισί και οι σοβαροί άνθρωποι στην Ευρώπη δεν εμπιστεύονται τον Μοσκοβισί ούτε να πάει γράμμα στο ταχυδρομείο.

Ασε που (για αδιευκρίνιστους λόγους) ο επίτροπος εμφανίζεται ενθουσιασμένος με τον Τσίπρα και αυτό δεν είναι απαραιτήτως το καλύτερο συστατικό για την άλλη πλευρά. Υποθέτω ότι στην ηγεσία της αντιπολίτευσης θα έχουν μεταφερθεί όσα έλεγε δεξιά κι αριστερά κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα.

Το Eurogroup όμως δεν επιβεβαίωσε απλώς τις δεσμεύσεις. Αλλά φόρτωσε και στην Ελλάδα την ευθύνη να κάνει τις απαραίτητες υποχωρήσεις για να μείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα.

Τώρα η κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο και με τα πόδια στο τσιμέντο. Προσπαθεί να υποχωρήσει χωρίς να μπορεί να κουνηθεί.

Και γι’ αυτό δεν φταίει κανένας άλλος από τον εαυτό της. Προφανώς δεν της φταίνε ούτε τα νούμερα –τα οποία ποτέ δεν λένε ψέματα εκτός αν διαβάζονται από νούμερα!..