Πέρασε μια εβδομάδα αλλά αξίζει να το σχολιάσει κανείς. Τι εννοώ;
Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας με την ομιλία του στην Αβάνα απέδειξε ατυχώς ότι δεν έχει τη στοιχειώδη γνωστική ικανότητα να διενεργήσει μια ειλικρινή αποτίμηση του κουβανικού καθεστώτος . Επιπλέον απέδειξε ότι είναι παραληρηματικά αντιφατικός, αφού στην Ελλάδα μεταβάλλεται στο διώκτη των πιο φτωχών ανθρώπων , ενώ στο εξωτερικό κηρύττει ως Δον Κιχώτης ένα πόλεμο εναντίον του νεοφιλελευθερισμού.
Και σε ότι αφορά το πρώτο. Όσοι συνηγορούν θετικά υπέρ της ιστορικής προσφοράς του Κάστρο επικαλούνται τη σκανδαλώδη σκέψη του γάλου φιλοσόφου Αλαίν Μπαντιού . Δηλαδή ότι είναι «καλύτερη μια καταστροφή από μια έλλειψη του είναι» («Mieux vaut un désastre qu’un désêtre») .
Ή με πιο απλά λόγια ότι είναι καλύτερος ο χειρότερος σταλινικός ολοκληρωτισμός παρά η πιο φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία! Και τι σημαίνει αυτό περαιτέρω για το ζήτημα το οποίο μας ενδιαφέρει;
Σημαίνει ότι ο Κάστρο ως ηγετική μορφή του αντιαποικιοκρατικού κινήματος «διάνοιξε» με την κατάληψη της εξουσίας ένα χώρο, τον χώρο των ουτοπικών προσδοκιών για μια καλύτερη κοινωνία .
Όσοι όμως αποδέχονται μια τέτοια φιλοσοφία λησμονούν απαράδεκτα ότι η ανωτέρω προσδοκία για μια δικαιότερη κοινωνία αποδείχθηκε στην πράξη ένας ξεδιάντροπος μύθος !
Έτσι ο ίδιος ο Κάστρο (ως ανώτατη αρχή) και μια αποκρουστική κομματική ελίτ κανόνιζαν τα πάντα στις προσωπικές ζωές των Κουβανών ( χωρίς λογοδοσία και έλεγχο) .
Υπό αυτό το πρίσμα ερμηνεύονται και τα αντιφατικά αποτελέσματα του κουβανικού «πειράματος». Π.χ. ανηλεείς διώξεις και δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων από τη μια μεριά και υψηλό ποσοστό εγγράμματων ανθρώπων από την άλλη (“Cohen, Fidel in All of His Facets, Nytimes, 28/11/2016”) !
Όμως από το φιντελικό καθεστώς έλλειπαν κυρίως οι δημοκρατικές εκλογές των δυτικών κοινωνιών , όπου μέσα από μια «ανορθολογική τυχαιότητα» και με βάση τον κανόνα της πλειοψηφίας εκλέγουμε τις κυβερνήσεις μας .
Ας μη ξεχνάμε εξάλλου το απόφθεγμα του ευφυούς και πανούργου Ουίνστων Τσώρτσιλ, με άλλα λόγια «ότι η δημοκρατία είναι το χειρότερο από όλα τα δυνατά πολιτικά συστήματα , το μόνο πρόβλημα είναι ότι κανένα από τα άλλα δεν είναι καλύτερο».
Και σίγουρα το κουβανικό regime ήταν απείρως χειρότερο από τις κοινοβουλευτικές μας δημοκρατίες!
Για όλα αυτά ο κ. Τσίπρας δεν τόλμησε να πει τίποτε!
Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός «συλλαμβάνεται» ως παραληρηματικά αντιφατικός . Έτσι από τη μια πλευρά στην Ελλάδα με την πολιτική του χτυπάει τα πιο φτωχά στρώματα ( :περικοπές συντάξεων) και από την άλλη στην Κούβα ξεσπαθώνει κατά του νεοφιλελευθερισμού.
Επιτέλους κάποτε πρέπει να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό ( για το τι θέλει να κάνει).
Διαφορετικά θα έχει την τύχη του Ιταλού Μάσιμο Ντ’ Αλέμα και κάποιος σε μια πλατεία θα του φωνάξει σύντομα : Φροντίστε και για τους φτωχούς στην Ελλάδα κ. Τσίπρα! Κάντε επιτέλους και κάτι στοιχειωδώς «αριστερό»!
kalfelis@law.auth.gr
Ο κ. Καλφέλης Γρηγόριος είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου
