Αχίλλειος πτέρνα

Η παρατήρηση είναι εμπειρική και όχι αξιολογική. Οπου βρέθηκαν αναχώματα και όπου λειτούργησαν άμυνες απέναντι στην επίθεση του λαϊκισμού προήλθαν από την Κεντροδεξιά.

Συνέβη στην Ισπανία, όπου την επιχείρηση εκτροχιασμού ανέκοψε ο Ραχόι σε δύο συνεχόμενες εκλογές απέναντι στους Podemos.

Συνέβη στη Γαλλία στις περιφερειακές εκλογές και μπορεί να επαναληφθεί στις προεδρικές με τον Φρανσουά Φιγιόν απέναντι στη Μαρίν Λεπέν.

Στη Γερμανία η Μέρκελ αντιστέκεται πολύ καλύτερα του αναμενομένου απέναντι στο AFD.

Συνέβη στην Ελλάδα, όπου και το 2012 (όταν νίκησε) αλλά και το 2015 (όταν έχασε) η ΝΔ διατήρησε σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις της Κεντροδεξιάς. Το 33,47% του 2009 έπεσε στο 28% το 2015 που δεν είναι και καταστροφή ύστερα από όσα μεσολάβησαν.

Ακόμη και μετά την «τριπλή ήττα» του 2014-2015 η ΝΔ ανασυντάχθηκε ταχύτατα και πλέον προηγείται καθαρά στις δημοσκοπήσεις.

Συνέβη ακόμη και στην Πορτογαλία, όπου το κόμμα του Κοέλιο βγήκε πρώτο με 38,6% ύστερα από τέσσερα χρόνια «μνημονιακής» διακυβέρνησης και έχασε την κυβέρνηση μόνο επειδή οι δεύτεροι Σοσιαλιστές συμμάχησαν με την Ακρα Αριστερά.

Αντιθέτως, η Κεντροαριστερά είτε αποδείχθηκε πολύ πιο ευάλωτη στις πιέσεις του λαϊκισμού, είτε περιθωριοποιήθηκε προσπαθώντας να τον ενσωματώσει.

Οπως με τον Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο: ο «Εconomist» μιλούσε πρόσφατα για «μονοκομματικό σύστημα» υπέρ των Συντηρητικών.

Στη Γαλλία οι Σοσιαλιστές είναι σε ελεύθερη πτώση. Στη Γερμανία οι Σοσιαλδημοκράτες κινούνται στο 20%, όπως στην Ισπανία και στην Ολλανδία. Στην Ελλάδα, άσ’ τα να πάνε.

Η Χίλαρι έχασε από τον Τραμπ. Και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί το ματσάκι Ρέντσι – Γκρίλο στην Ιταλία.

Δύο παρατηρήσεις:

Πρώτον, η θεωρία των Βρυξελλών πως οι ευθύνες της διακυβέρνησης αποτελούν το φάρμακο για τον λαϊκισμό δεν είναι γενικής ισχύος.

Στη Φινλανδία και στην Ελλάδα, ας πούμε, ο λαϊκισμός των True Finns και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ταλαιπωρείται στην κυβέρνηση. Οι δικοί μας καταρρέουν, ενώ οι Φινλανδοί έχουν χάσει σχεδόν το μισό εκλογικό ποσοστό τους.

Αυτό όμως δεν ισχύει στην Ουγγαρία και στην Πολωνία, όπου οι δεξιές λαϊκίστικες κυβερνήσεις παραμένουν ισχυρές.

Δεύτερον, είναι η αποσάθρωση της Κεντροαριστεράς ή (ακόμη χειρότερα) η σύμπλευσή της με τον λαϊκισμό που αναδεικνύεται σε αχίλλειο πτέρνα του ευρωπαϊκού συστήματος.

Και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.