Ποιος φοβάται τις εκλογές;

Στο πανάρχαιο ερώτημα «ποιος φοβάται τις εκλογές;» υπάρχει μια εξίσου πανάρχαια και αυτονόητη απάντηση: εκείνος που θα τις χάσει. Οταν λοιπόν ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι το ενδεχόμενο των εκλογών «θα αποτελούσε την τέλεια καταστροφή για την οικονομία», τρεις σκασίλες έχει για την οικονομία. Απλώς ξέρει ότι οι εκλογές θα είναι καταστροφή για τον ίδιο και το κόμμα του.

Αν τον ενδιέφερε τι θα πάθει η οικονομία, δεν θα είχε κάνει μέσα στο 2015 δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα. Ούτε είναι λογικό να τον ενδιαφέρει η οικονομία το 2016 αλλά όχι το 2015. Μονά-ζυγά έχει μόνο ο δακτύλιος.

Ακόμη χειρότερα. Δεν θα έβγαινε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι «οι πρόωρες εκλογές δεν συμφέρουν κανέναν» –εννοώντας προφανώς ότι δεν συμφέρουν εκείνον που θα τις χάσει… Και να προσθέτει ανερυθρίαστα: «ούτε τους δανειστές» –από πότε ο ΣΥΡΙΖΑ κόπτεται για τα συμφέροντα των δανειστών;

Ούτε θα ξεχύνονταν διάφοροι υπάλληλοι του Παππά να οδύρονται ότι αν γίνουν τώρα εκλογές «θα χανόταν το θετικό μομέντουμ» –και θα έχανε η Βενετιά βελόνι… Ή να υποστηρίζουν βαρύγδουπα πως ούτε οι ξένοι θέλουν εκλογές πριν από το 2018, ούτε ο… Μητσοτάκης –λες και έχουν ρωτήσει τους ξένους ή τον Μητσοτάκη!

Γενικώς κάθε κυβέρνηση που καταρρέει συνηθίζει να ανασύρει τις εκλογές ως φόβητρο. Φόβητρο για τους βουλευτές της, μη γίνει καμία στραβή, διότι είναι ζήτημα αν από τους υπάρχοντες θα επιστρέψουν στη Βουλή περισσότεροι από 40-45.

Φόβητρο για τους δανειστές –λες και η Μέρκελ τρεις σκασίλες είχε, η μία είναι αν θα μείνει η Αχτσιόγλου στο υπουργείο…

Φόβητρο για όσους σκιάζονται από μια «δεξιά παλινόρθωση» ή από τον «νεοφιλελευθερισμό» ή από το «τέταρτο Μνημόνιο» που δήθεν ετοιμάζει ο Μητσοτάκης αν αποτύχει η αξιολόγηση και όλες τις ανοησίες που κατασκευάζουν τα υπόγεια του Μαξίμου και αναπαράγονται στην «Αυγή» και στις άλλες κυβερνητικές εφημερίδες.

Λες και την αξιολόγηση τη διαπραγματεύεται η αντιπολίτευση, όχι η κυβέρνηση! Η πολιτική του μπαμπούλα. Μόνο που οι μπαμπούλες στην πολιτική έχουν κοντά ποδάρια.

Διότι υποψιάζομαι ότι στη σημερινή Ελλάδα πολύ λιγότεροι φοβούνται τις εκλογές από τη διατήρηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην εξουσία. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε μια πλειοψηφία υπέρ των πρόωρων εκλογών, μόλις δεκατέσσερις μήνες μετά τις προηγούμενες.

Και μη μου πείτε ότι «αυτά τα λένε οι δημοσκοπήσεις!», διότι τις ίδιες δημοσκοπήσεις (που δεν πιστεύει…) κοιτά η κυβέρνηση και φοβάται τις εκλογές όπως ο διάβολος το λιβάνι.

[Σε δημοσκόπηση της ΑΛΚΟ που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (22/11) το 87% των ερωτηθέντων τάχθηκε υπέρ της απομείωσης του χρέους, με άλλα λόγια, συμφωνούν να χρωστούν λιγότερα. Υποψιάζομαι πως αν η καλή εταιρεία είχε ρωτήσει πόσοι θέλουν να περάσουν το Σαββατοκύριακο με την Αλεσάντρα Αμπρόζιο και όλα πληρωμένα, το ποσοστό θα υπερέβαινε το 95%!]

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι –συμφέρουν, δεν συμφέρουν –οι εκλογές πλέον είναι μέρος της ατζέντας. Εκ των πραγμάτων.

Αφενός επειδή εδώ και μήνες ο Μητσοτάκης τις έβαλε στο τραπέζι καίγοντας όλα τα ενδιάμεσα σενάρια. Αφετέρου επειδή η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής σταθερότητας.

Διότι αν ο Μητσοτάκης ζητούσε εκλογές και η ΝΔ υστερούσε στις δημοσκοπήσεις, θα ήταν απλώς γραφικός. Αλλά όταν ζητάει εκλογές και προηγείται δεκαπέντε μονάδες, τότε εκφράζει ένα πλειοψηφικό αίτημα πολιτικής αλλαγής.

Είναι αυτό που δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν οι διάφορες εκδοχές της Κεντροαριστεράς –από το ΠαΣοΚ και το Ποτάμι έως το «Δίκτυο» της Αννας Διαμαντοπούλου.

Οτι δηλαδή οι εκλογές στην ατζέντα λειτουργούν περίπου ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αν εκφράζουν το δημόσιο αίσθημα, αποτρέπουν τη σταθεροποίηση της κυβέρνησης.

Και άρα ανοίγουν τον δρόμο για τις εκλογές…