Πανηγύρια και πραγματικότητα

Επί έναν μήνα η «διαμάχη» της σημασίας της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα. Οι μεν κυβερνητικοί διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους περί των προσδοκώμενων και σίγουρων αποτελεσμάτων για το χρέος, οι δε αντιπολιτευόμενοι την χαρακτήριζαν ως απλή εθιμοτυπική επίσκεψη.

Οι απλοί πολίτες απλώς γελούσαν. Γελούσαν ενθυμούμενοι τις παλαιότερες δηλώσεις/κραυγές συριζαίων υπαλλήλων περί ΗΠΑ και Ομπάμα. Ενθυμούμενοι την προσπάθεια, μέσω τουίτερ, του συγκυβερνήτη να τρολάρει τον Ομπάμα. Ενθυμούμενοι πολλά. Πέρα από αυτά και τα άλλα γέλια που προκλήθηκαν από την επίσκεψη (όποιος επιθυμεί ας ανατρέξει στο Διαδίκτυο), οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι ανεξαρτήτως της παραδεκτής ποιότητας του πολιτικού και ανθρώπου Ομπάμα η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ουδέν έχει να κάνει με τη συμπάθεια. Ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ υπηρετεί (και ορθώς) τα συμφέροντα του λαού του. Η μετάβαση από Ομπάμα σε Τραμπ, στην εξωτερική πολιτική τουλάχιστον, θα είναι ομαλή. Το δε ζήτημα της διευθέτησης του χρέους της Ελλάδας έχει την υπογραφή της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου στο τρίτο Μνημόνιο.

Τι μένει λοιπόν; Αυτό που περιγράφει μια σκληρά εργαζόμενη μητέρα τριών παιδιών που μένει σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Νέα Σμύρνη: «Ο γιος μου με μεταπτυχιακό δουλεύει με κυλιόμενο ωράριο τεσσάρων ωρών στο χχχ (μεγάλη επιχείρηση μικροεστίασης). Κερδίζει 290 ευρώ σερβίροντας καφέ (αλλά και μεταφέροντας παλέτες) δουλεύοντας πέραν του ωραρίου του χωρίς παραπάνω αμοιβή. Ποτέ δεν πήγα σε πολιτικό γραφείο, ούτε θα πάω. Και ντρέπομαι να το κάνω αλλά και δεν θα έπρεπε και να χρειάζεται. Ας βολευτούν οι κάθε κομματικοί. Δεν πειράζει. Τα παιδιά μας όμως; Ποιο είναι το μέλλον τους; Πώς θα ζήσουν;».

Αυτές θα πρέπει να είναι οι σκέψεις της κυβέρνησης. Διότι καλές οι δημόσιες σχέσεις, οι επισκέψεις και θεμιτή η προσπάθεια για εκμαίευση περαιτέρω πολιτικού χρόνου, αλλά λύσεις δεν έχουν δοθεί ακόμα.

Ο χρόνος τελειώνει, όπως και η οικονομία μας. Τους κάθε Καρανίκα και Γιάμαλη τους δικαιολογεί η προαναφερόμενη μητέρα. Δεν δικαιολογεί όμως ότι το δικό της παιδί, παρά τις σπουδές του, δεν μπορεί να βρει μια ευκαιρία λόγω στραγγαλισμού του ιδιωτικού τομέα. Στο κάτω – κάτω, εφόσον η κυβέρνηση θαυμάζει τον πρόεδρο Ομπάμα ας αντιγράψει την πολιτική του –σε όλα όμως.