Μιλάμε συχνά για το οικονομικό τέλμα της Ελλάδας αλλά ακόμα και στον κινηματογράφο μπορούμε να βρούμε ευχάριστες εξαιρέσεις. Ένα παράδειγμα η ταινία «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» του 80 χρονου Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς. Ο Λόουτς δεν χρειάζεται συστάσεις, παρά την ηλικία του (ή ακριβώς χάρη σε αυτή) αποτελεί εγγύηση. Επίσης η ταινία κέρδισε εφέτος τον Χρυσό Φοίνικα.
Παρ’ όλ’ αυτά το θέμα του «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» φαινόταν επίφοβο: η ταινία μιλά για την προσπάθεια ενός ανθρώπου με προβληματική υγεία να παλαίψει με το τέρας της γραφειοκρατίας του δημοσίου · το τέρας που θα κάνει ότι μπορεί για να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την ζωή του και θα τα καταφέρει. Η ταινία μιλά για τα απλά, αυτονόητα δικαιώματα ενός πολίτη τα οποία ωστόσο δεν εκπληρώνονται από την απρόσωπη, αδιάφορη, εχθρική κοινωνία των καιρών μας. Και μας αφορά όλους διότι όλοι είμαστε όλοι πολίτες.
Ποιός θα πήγαινε σε ένα τέτοιο θέμα θα μου πείτε; Και όμως! Η ταινία που άνοιξε στην Ελλάδα πριν από δύο εβδομάδες (Πέμπτη 3 Νοεμβρίου) έχει σημειώσει τεράστια για τα μέτρα της επιτυχία: παραπάνω από 17.000 ειστήρια σε οκτώ αίθουσες της Αθήνας συν τέσσερις στην υπόλοιπη Ελλάδα. Επίσης, σύμφωνα με τον κ. Ηλία Γεωργιόπουλο, ιδιοκτήτη της αίθουσας Δαναός, με τον «Μπλέικ» σημειώθηκε κάτι που έχει να συμβεί πολύ καιρό, τουλάχιστον στην δική του αίθουσα που είναι από τις καλύτερες στην Αθήνα: το δεύτερο Σαββατοκύριακο προβολής της η ταινία παρουσίασε άνοδο της τάξης του 10 –15 % συγκριτικά με το πρώτο! «Αυτό έχει να συμβεί πάρα πάρα πολλά χρόνια» μου είπε χαρακτηριστικά ο αιθουσάρχης συμπληρώνοντας ότι πολύς κόσμος βγαίνει κλαίγοντας από την αίθουσα.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά χαρμόσυνη είδηση που επιβεβαιώνει μια άποψη που ανέκαθεν εξέφραζα λέγοντας ότι αυτό το σινεμά, του Λόουτς, των αδελφών Νταρντέν, του Μάικ Λι, του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν («Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο»), του Ακι Καουρισμάκι, εξακολουθεί να υπάρχει και θα υπάρχει.
Αυτό το σινεμά, το ανθρωποκεντρικό, το πολιτικό αλλά όχι στρατευμένα κομματικό, το κοινωνικό, το σαρκικό, το άμεσο, το ειλικρινές, αυτό το σινεμά που αφορά κάθε σκεπτώμενο πολίτη, δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ.
