Υπάρχουν και υγιείς δυνάμεις

Τα ξημερώματα τις 13ης Ιουλίου 2015, μετά την ολοκλήρωση της μαραθώνιας συνεδρίασης της Συνόδου Κορυφής για την Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε ότι «παλέψαμε έξι μήνες τώρα… κερδίσαμε τη λαϊκή μας κυριαρχία» και «στείλαμε το μήνυμα της αξιοπρέπειας σε όλη τη Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο».

Βεβαίως οι μάχες που έδωσε ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του τόσο κατά τη 17ωρη Σύνοδο Κορυφής όσο και το επόμενο χρονικό διάστημα έως την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου περιορίστηκαν σε θέματα λαϊκής κατανάλωσης και όχι σε θέματα ουσίας που θα εξασφάλιζαν την κυριαρχία και την αξιοπρέπειά μας. Πράγματι έδωσε μάχες για το πού θα είναι η έδρα του νέου Υπερταμείου για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, για τις 100 δόσεις, τις συντάξεις, τα επιδόματα, την κάρτα σίτισης κτλ. Ομως τα αποτελέσματα είναι αμφιλεγόμενα: για να πάρει κάτι έδωσε κάτι άλλο. Οπως για παράδειγμα με την έδρα του Υπερταμείου που ναι μεν πέτυχε να είναι στην Αθήνα και όχι στο Λουξεμβούργο, έχασε όμως τον έλεγχο. Διότι μπορεί οι Ελληνες να υπερτερούν στο διοικητικό συμβούλιο (τρεις έναντι δύο ξένων), όμως οι αποφάσεις προβλέπεται να λαμβάνονται με πλειοψηφία τεσσάρων πέμπτων και άνω. Δηλαδή, τουλάχιστον ένας από τους ανθρώπους των πιστωτών θα πρέπει να συμφωνεί με τους τρεις Ελληνες. Αρα, δώρον άδωρον η αριθμητική υπεροχή αφού οι πιστωτές στην ουσία διαθέτουν βέτο.

Το ίδιο έγινε και στις τράπεζες καθώς συμφώνησε σε έναν νόμο που ουσιαστικά δίνει στους πιστωτές τον έλεγχο των τραπεζών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Εθνική, στην οποία ενώ το ΤΧΣ κατέχει το 40% διαθέτει μόλις ένα από τα 13 μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και τώρα φωνάζει ο Γιάννης Δραγασάκης γιατί η πρόταση του ΤΧΣ για πρόεδρο δεν εισακούεται από το ΔΣ της τράπεζας.

Μικρή σημασία έχει όμως ποιος είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος. Διότι στο ΔΣ της Εθνικής οι πιστωτές έχουν τοποθετήσει τρία μέλη (μια Νορβηγίδα, έναν Αυστραλό και έναν Βέλγο), τα οποία είναι επικεφαλής των επιτροπών Διαχείρισης Κινδύνου, Ελέγχου, Ανθρώπινου Δυναμικού και Αμοιβών και Εταιρικής Διακυβέρνησης και Υποψηφιοτήτων. Δηλαδή, οι ξένοι έχουν τον τελευταίο και καθοριστικό λόγο στις χορηγήσεις, στις ρυθμίσεις δανείων, στις προσλήψεις και στις αποδοχές. Από τη στιγμή που ελέγχουν όλα αυτά κάνουν τη δουλειά τους ανεξαρτήτως ποιος είναι πρόεδρος ή διευθύνων σύμβουλος.

Οι πιστωτές επέμεναν να βάλουν ξένους στις θέσεις κλειδιά επειδή δεν εμπιστεύονται τους Ελληνες. Και ο κ. Τσίπρας περήφανα το αποδέχθηκε για να πάρει την έδρα του Υπερταμείου, τις 100 δόσεις (που όμως αν δεν πληρώσεις μία χάνεις τη ρύθμιση), τις συντάξεις (που δεν κόπηκαν αλλά θα τις προσαρμόσει ο «κόφτης») κ.τ.λ.

Ομως δεν είναι όλοι οι έλληνες σκάρτοι. Υπάρχουν και υγιείς δυνάμεις σε αυτόν τον τόπο που θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά καλύτερα από τους ξένους. Και η χώρα πρέπει να στηριχθεί σε αυτές τις υγιείς δυνάμεις για να βγει από την κρίση. Γι’ αυτό ο Πρωθυπουργός δεν έδωσε και δεν δίνει μάχη. Διότι για να αναδειχθούν απαιτείται αξιολόγηση, αξιοκρατία και ανοικτές διαδικασίες, αρχές και έννοιες με τις οποίες ο κ. Τσίπρας δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις.