Στον «Νονό» κάποιος κάνει νερά στον Ντον Βίτο Κορλεόνε. Πάνε λοιπόν τρεις τύποι και τον σαπίζουν στο ξύλο. Εκεί που τον δέρνουν αλύπητα, ο ένας γυρνάει και του λέει:
«Δεν είναι προσωπικό. Είναι ζήτημα δουλειάς!..».
Πολύ φοβούμαι ότι σήμερα στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν φτάσει στο αντίθετο άκρο. Η αντιπαράθεση του Τσίπρα με τον Μητσοτάκη έχει πάρει έναν τόσο οξύ προσωπικό χαρακτήρα που δεν μοιάζει με ζήτημα δουλειάς.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι δύο πολιτικοί είναι από ιδιοσυγκρασία, συγκρότηση και καταβολές εντελώς ασύμβατοι.
Η εξήγηση αυτή δεν με πείθει: γνωρίζω δεκάδες ασύμβατους πολιτικούς που συγκρούστηκαν, χωρίς απαραιτήτως να χαρακτηρίζει ο ένας τον άλλον «παιδί της Siemens».
Ακόμη κι όταν ο Καραμανλής σε μια κοινοβουλευτική κόντρα αποκάλεσε τον Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής», απέφυγε να επαναλάβει τον χαρακτηρισμό, ενώ μίλησε αργότερα για υπερβολή της στιγμής.
Αντιθέτως, ο Τσίπρας επιτέθηκε στον αντίπαλό του με τους ίδιους χαρακτηρισμούς δύο φορές μέσα σε δεκαπέντε μέρες –τη δεύτερη από το ήρεμο βήμα μιας κομματικής συνεδρίασης του ΣΥΡΙΖΑ…
Ηδη άλλωστε από τις πρώτες ημέρες της εκλογής Μητσοτάκη είχαν εκδηλωθεί επιθέσεις κατά της συζύγου του από βορβορώδη δημοσιογραφικά κυκλώματα που υποκινούνται από το Μέγαρο Μαξίμου. Κάτι σαν προειδοποιητικές βολές.
Τέτοια κρούσματα δεν είχαμε ποτέ ως τώρα στην ελληνική πολιτική. Ακόμη και στις πιο έντονες στιγμές, κανείς δεν άπλωνε χέρι στα γυναικόπαιδα.
Μια εξήγηση είναι πολιτική. Ο Πρωθυπουργός καταφεύγει στην πόλωση, μήπως συγκρατήσει ένα κομματικό στράτευμα που δεν ζει τις πιο ευτυχισμένες στιγμές του.
Είναι περίπου η τακτική της ακραίας προσωπικής εχθροπάθειας που έχει υιοθετήσει ο Ντόναλντ Τραμπ απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη Βουλή ο Μητσοτάκης απάντησε στις προσωπικές επιθέσεις με την αποστροφή που η Μισέλ Ομπάμα έκανε σύνθημα στις ΗΠΑ:
«Οταν κατεβάζετε το επίπεδο, εγώ θα το ανεβάζω!..».
[«When they go low, we go high!» είναι η φράση της Μισέλ…]
Η άλλη εξήγηση είναι πιο σύνθετη. Ούτως ή άλλως, ο Πρωθυπουργός έχει αναπτύξει γενικά απέναντι στην αντιπολίτευση μια στάση βαθιάς δυσφορίας. Σαν να αισθάνεται αδικημένος από τη συμπεριφορά όσων τον αντιπολιτεύονται.
Αλλοτε τους κατηγορεί ότι δεν τον αφήνουν να κυβερνήσει, άλλοτε ότι απεργάζονται πραξικοπήματα, άλλοτε ότι τον υπονομεύουν ή ότι θέλουν να τον ανατρέψουν.
Λες και η αντιπολίτευση έχει κάποια συνταγματική υποχρέωση να του κάνει τη ζωή εύκολη ή να του στρώνει το χαλί.
Λες κι η αντιπολίτευση αποτελεί αθέμιτη δραστηριότητα.
Πώς εξηγείται αυτή η δυσανεξία; Υπάρχει σαφώς μια δόση αυταρχισμού.
Ταυτοχρόνως όμως ο Πρωθυπουργός φαίνεται να υπονοεί ότι εκείνος βάδισε τον δρόμο που του αναλογεί με τη συνθηκολόγηση του περασμένου καλοκαιριού. Και ότι εφεξής θεωρεί σχεδόν υποχρέωση των άλλων να τον διευκολύνουν.
Το παράπονό του είναι περίπου «αφού συμφωνήσαμε μαζί εκείνο που ζητούσατε, γιατί δεν βάζετε πλάτη;».
Η λογική αυτή δεν είναι μόνο του Πρωθυπουργού.
Φαίνεται να εκπορεύτηκε και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και από ορισμένους «καραμανλικούς» κύκλους όταν εντελώς ωφελιμιστικά εκτιμούσαν ότι «ο Τσίπρας είναι ισχυρός και θα μείνει, γιατί να μη συνεννοηθούμε μαζί του;».
Μόνο που αυτή η αντίληψη ηττήθηκε κατά κράτος στην εσωκομματική αναμέτρηση της ΝΔ.
Ο Μητσοτάκης επικράτησε με την ακριβώς αντίθετη πλατφόρμα: ότι η φθορά της κυβέρνησης θα είναι ραγδαία, συνεπώς η αντιπολίτευση πρέπει να είναι ασφυκτική, ώστε να μεγιστοποιήσει τη ραγδαία φθορά. Γι’ αυτό και ταχύτατα ζήτησε εκλογές, παρά τις ενστάσεις ορισμένων.
Προς το παρόν, οι εξελίξεις τον δικαιώνουν. Το πολιτικό σκηνικό σήμερα δεν έχει την παραμικρή σχέση με εκείνο του περασμένου φθινοπώρου –μόνο ο Λούλης δεν το έχει αντιληφθεί…
Και αυτός ίσως είναι ένας βασικός λόγος που εξηγεί την επιθετικότητα του Πρωθυπουργού: έλλειψη διεξόδου αλλά και αδυναμία κατανόησης του αδιεξόδου.
Ελαφρυντικά
Τελικά όλα εξηγούνται. Σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνικής Θεωρίας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…) Κύρκο Δοξιάδη, ο Αλ. Τσίπρας «έχει το τεράστιο ελαφρυντικό ενός αριστερού ηγέτη που δέχεται κατακέφαλα ολόκληρη την πίεση των πιο επιθετικών δυνάμεων του διεθνούς καπιταλισμού και των εγχώριων συμμάχων τους».
Τελικά όλα εξηγούνται. Σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνικής Θεωρίας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…) Κύρκο Δοξιάδη, ο Αλ. Τσίπρας «έχει το τεράστιο ελαφρυντικό ενός αριστερού ηγέτη που δέχεται κατακέφαλα ολόκληρη την πίεση των πιο επιθετικών δυνάμεων του διεθνούς καπιταλισμού και των εγχώριων συμμάχων τους».
Αυτό ασφαλώς εξηγεί πολλά. Οταν σε βαράνε κατακέφαλα, κάτι σου μένει.
Δεν εξηγεί όμως τι ελαφρυντικά έχει ο καθηγητής. Τον βαράνε κι αυτόν κατακέφαλα ή το είχε από πριν; Διότι άλλο πράγμα να σε κυνηγάει κοτζάμ διεθνής καπιταλισμός κι άλλο να τα λες μόνος σου.
Εκτός αν τον καθηγητή πιέζουν μόνο οι εγχώριοι σύμμαχοι –του διεθνούς καπιταλισμού… Τότε, εξηγείται!..
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
