Σημεία και τέρατα

Ενα επίκαιρο ερώτημα που δικαιούμαι να θέσω: πώς η κυβέρνηση θα μπορούσε να διατηρήσει το παλαιό αντιπολιτευτικό ηθικό της πλεονέκτημα στις συνθήκες του ανήθικου νεοφιλελευθερισμού;

Το ερώτημα πιο επιτακτικό: μπορεί η κυβέρνηση στις συνθήκες του ανήθικου νεοφιλελευθερισμού, υποχρεωμένη να δικαιολογεί αυταπάτες, να προβάλλει τη μεγαλύτερη: το «παράλληλο πρόγραμμά» της; Οταν, μάλιστα, με έναν οξύμωρο τρόπο, η παραλληλία του «τέμνει» το παράλληλο πρόγραμμα των δανειστών της;

Παρ’ όλα αυτά, η πρόταση ενός «παράλληλου προγράμματος» –ακόμη και η αποτυχία του -, παρότι εμφανίζεται σαν αξίωση με εσωτερική αντίφαση, ισχύει. Το κατατάσσει μάλιστα σε ό,τι η επιστημολογία ονομάζει «τέρας της λογικής». Αλλά η νεοφιλελεύθερη λογική και η ναρκωμένη κοινωνία της δεν γεννούν τέρατα; Να τα δικαιολογήσω; Δεν θα είχε καμία σημασία για τα σημεία των καιρών. Σημασία όμως έχει για όποιον μπαίνει στην (επιστημολογική) συζήτηση περί αλήθειας και ψεύδους.

Εχω τη γνώμη, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή αυταπατάται, χάνει, διότι δεν αναγνωρίζει την αλήθεια ως ανώτερη μορφή ψεύδους. Χάνει, γιατί είναι υποχρεωμένος να πει ψέματα, θέλοντας να πείσει πως λέει αλήθεια. Τι μάταιος κόπος για την πολιτική να διακατέχεται από το άγχος της επαλήθευσης, ενώ την αξία του ψέματος, δηλαδή τη διαχείριση του εφικτού ως του μεγαλύτερου ψεύδους, θα έπρεπε να προβάλλει; Και πάλι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ την προβάλλει –διότι δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο -, χάνει μεταλλασσόμενος σε υβρίδιο, εξαιτίας του ότι η κοινωνία δεν ανέχεται σε ζοφερούς καιρούς τον εαυτό της: εξ ου και η Χρυσή Αυγή.

Ο Τσίπρας δεν έχει καταλάβει πως η ιστορία της μοναδικής αλήθειας –όταν δεν είναι θεολογικό εγχείρημα –δεν είναι απλώς αντιφατική, αλλά και άγραφη. Διότι γραμμένη η Ιστορία στις σελίδες των προγραμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγείται στους κάδους καταστροφής εγγράφων των τραπεζών, που είναι οι σημερινοί σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας, όταν η Ιστορία είναι για τα σκουπίδια. Γράφεις Ιστορία, υποστήριζε ο Μπένγιαμιν, σημαίνει ευθυγραμμίζεσαι με τη μνήμη των νικημένων. Γράφεις Ιστορία, όταν δεν θέλεις να γράψεις Ιστορία.

Εχουν άραγε διανοηθεί οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ότι η σκέψη τους εκλαμβάνει πλέον ως αντικείμενο κάτι άλλο από αυτό που είναι η σκέψη; Οπότε, έχουν συνειδητοποιήσει πως και οι σημερινές τους πράξεις είναι κάτι άλλο από αυτό που ονομάζεται «πράξη» και όχι ελιγμός, συμβιβασμός ή αυταπάτη;

Αλλά παράδοξα, ακόμη και αν αυτό δεν είναι οπορτουνισμός, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευφυΐα –αν το επέτρεπε ο ιδιοφυής Μακιαβέλι ή αν το συγχωρούσε ο Μαρξ; Και τις δύο φορές πάντως, η «περίπτωση» εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Φρόιντ.