Πολύ φοβάμαι ότι στο ερώτημα «τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ» υπάρχει μια τρομακτική απάντηση: είναι οι λογαριασμοί που δεν ξεκαθαρίσαμε με το παρελθόν.
Μπερδεμένες ιδέες, αναχρονιστικές απόψεις, ανορθολογικές πεποιθήσεις, παλιομοδίτικες βεβαιότητες και ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες στοιβάχτηκαν για χρόνια στο ντουλάπι με τα ξεχασμένα παλιόρουχα και ξαφνικά (συγκυρίας δοθείσης…) φιγουράρουν πρώτο τραπέζι πίστα.
Αυτή η τραγική πραγματικότητα αναδείχθηκε και στη συζήτηση για την Παιδεία στη Βουλή.
Φαινομενικά αναμετρήθηκαν δύο διαφορετικές αντιλήψεις. Αλλά μόνο φαινομενικά.
Διότι πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν υπάρχουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις για τα αυτονόητα.
Ακουσα, ας πούμε, την αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας (και καθηγήτρια πανεπιστημίου…) να αποφαίνεται ότι «η αριστεία είναι στόχος για όσους θέλουν, όχι για όσους μπορούν». Είναι η ίδια λογική με την οποία ο Καρανίκας έχει στόχο τη Μενεγάκη!
Η αναπληρώτρια πρέπει να τραβάει κάποιο ζόρι με το καλό πράγμα, διότι εξήγγειλε επιπλέον ότι, εκτός από στόχος του Καρανίκα, «αριστεία ίσον αποκλεισμός κaι ελιτισμός».
Ενώ στην ίδια λογική, ο Πρωθυπουργός τάχθηκε εναντίον «μιας εκπαίδευσης των ελίτ, μιας αριστοκρατίας».
Δεν ξέρω σε ποιον κόσμο έχουν ζήσει οι προαναφερθέντες –προφανώς σε έναν φανταστικό πλανήτη όπου, κατά τον Πρωθυπουργό, «τα κορυφαία πανεπιστήμια είναι δημόσια»…
Θέλω όμως να σημειώσω το εξής. Οι συμπαθείς αυτοί πολέμιοι της αριστείας και του ελιτισμού έχουν μπροστά τους τρεις επιλογές.
  • Είτε να εξοντώσουν μια κι έξω τις ελίτ, μέθοδο που δίδαξε πρώτος ο Στάλιν και τελειοποίησε ο Πολ Ποτ.
  • Είτε να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τις ελίτ που παράγουν το χρήμα, η οικογένεια, η κοινωνική τάξη ή το κόμμα.
  • Είτε να αναθέσουν τη δημιουργία των ελίτ στην εκπαιδευτική διαδικασία –στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο.
Προσωπικά είμαι αναφανδόν υπέρ της τρίτης επιλογής. Κι αναρωτιέμαι ποιος λογικός άνθρωπος με στοιχειώδη δημοκρατική συνείδηση θα έλεγε το αντίθετο.
Πάνω από έναν αιώνα, το σύγχρονο ελληνικό κράτος στηρίχτηκε σε μια διαδικασία η οποία επέτρεπε στο ξυπόλυτο αγροτόπαιδο που έμπαινε στο πανεπιστήμιο να καταλήξει υπουργός, καθηγητής της Ιατρικής ή δικαστής.
Φυσικά τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι εκπαιδευτικές διαδρομές έχουν διαφοροποιηθεί. Αλλά ένα πράγμα μένει σταθερό: η ανάγκη μιας κοινωνίας να εναποθέσει στις διαδρομές αυτές τη συγκρότηση των ελίτ που θα τη διευθύνουν.
Για πολλούς λόγους. Αλλά κι επειδή δεν πρέπει να την εναποθέσει σε κανέναν άλλον.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ