Εκείνη η αποφράδα Παρασκευή της 15ης Ιουλίου

Δεν είχαμε καν συνέλθει από τη γαλλική τραγωδία της Μασσαλίας και την Παρασκευή βράδυ της 15^ης Ιουλίου ενώ πολλοί ευτυχείς κοιμόντουσαν, κάποιοι άλλοι παρακολουθούσαν διάφορα «ψυχαγωγικά» προγράμματα. Ξαφνικά τα τηλέφωνα ανάβουν από μια συγκλονιστική είδηση. Συγγενείς και φίλοι επικοινωνούσαν με τρεις λέξεις: «Πραξικόπημα στην Τουρκία!».

Τώρα εντελώς μεταξύ μας, δεν επρόκειτο για κάτι πρωτοφανές στα χρονικά της γειτονικής χώρας. Αντίθετα μάλιστα, αυτή διακρίνεται από μια μακρά παράδοση επιβολής πραξικοπημάτων : 196Ο αιματηρό πραξικόπημα με συνακόλουθο απαγχονισμό του πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές. 1971, άλλο πραξικόπημα. 1980 τρίτο πραξικόπημα από τον κατά μακαρίτη Αβέρωφ σώφρονα στρατηγό Εβρέν και τέλος το αποκληθέν μεταμοντέρνο πραξικόπημα του 1996. Πλούσιος απολογισμός για μία χώρα που επιμένει να θέλει να αποκαλείται Δημοκρατία της Τουρκίας

Στραφήκαμε στο αξιόπιστο και σοβαρό εθνικό κανάλι 1. Πλήρης σύγχυση! Ενώ αφενός η newscaster σχεδόν από την αρχή μιλούσε για ήττα των πραξικοπηματιών, επαναλαμβάνοντας-τουλάχιστον δέκα φορές ότι «το πραξικόπημα δεν εστέφθη υπό επιτυχίας», αφετέρου οι φήμες για την τύχη του Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν– όπου έπαιζε με ζηλευτή επάρκεια το ρόλο του μάγου Χουντίνι- οργίαζαν: «Ζήτησε άσυλο από τη Γερμανία αλλά το αίτημά του απερρίφθη». Αλλά πώς μπορούσε να ζητάει ως επαίτης άσυλο, όταν οι πραξικοπηματίες είχαν αρχίσει να υποχωρούν λόγω της κάκιστης οργάνωσής του και της αδυναμίας τους να καταλάβουν θέσεις-κλειδιά . Και η φάρσα συνεχίστηκε. Ο «πανικόβλητος» Τούρκος Πρόεδρος σκόπευε να ζητήσει άσυλο από τη Ρώμη, ή, εναλλακτικά το Λονδίνο, ή, εν πάση περιπτώσει, από το Κατάρ. Πώς ήταν δυνατό να διαδίδουν ανεύθυνα ειδήσεις έτσι για να γεμίσουν το δελτίο τους;

Μέχρι και η Ελλάδα ενεπλάκη με πρόταση να προσγειωθεί το προεδρικό αεροσκάφος στη Ρόδο, κάτι που ο «Σουλτάνος» απέκρουσε μετά βδελυγμίας. Ευτυχώς που παρουσιάστηκε ως από μηχανής θεός το θαυματουργό και σωτήριο “Face Time App” και η φάτσα του «Σουλτάνου» με εμφανή τα σημάδια κόπωσής του στο πρόσωπό του έκανε την εμφάνισή του στα κινητά τους απευθύνοντας έκκληση στο λαό να βγει στους δρόμους να διατρανώσει την πίστη του στο καθεστώς του, προειδοποιώντας και τους στασιαστές ότι θα πλήρωναν με βαρύ τίμημα για την προδοσία τους. Ο λαός να βγει στους δρόμους, ενώ εκείνος εκ του ασφαλούς να παροτρύνει τους πάντες σε αντιεξέγερση-αντικίνημα

Τέλος πάντων το κόλπο έπιασε. Σύσσωμος ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους και κατάφερε να βάλει… σε τάξη το στρατό που ουσιαστικά δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο και ενεργούσε σπασμωδικά χτυπώντας αμάχους με τα τανκς, εξαγριώνοντας ακόμα περισσότερο το λαό στους δρόμους

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η πλήρης απουσία λαού φιλικού προς τους στασιαστές. Τόση ομοψυχία των οπαδών του Ερντογάν, ακόμη και των πολιτικών του αντιπάλων! Ακόμα και νέοι άνθρωποι που είχαν εκφράσει ανοιχτά τη δυσανεξία τους άλλοτε για τον «Σουλτάνο», τώρα ζητούσαν την επαναφορά της θανατικής ποινής για… πατριωτικούς λόγους. Αντίθετα, οι στρατιωτικοί αφού αρχικά προέβησαν σε πράξεις βίας, , κατόπιν κυριεύτηκαν από αληθινό πανικό μπροστά στην εξαγριωμένη λαοθάλασσα. Απλοί άνθρωποι τους τραβούσαν έξω από τα τανκς σαν φρεσκοπλυμένα ρούχα έξω από τον κάδο ηλεκτρικού πλυντηρίου, ενώ εκείνοι έτρεμαν από το φόβο τους, και υποχρεωνόντουσαν να πέσουν μπρούμυτα, πολλοί ξεγυμνωμένοι ωσάν σε ένα είδος ισλαμικής προσευχής.

Η Δημοκρατία είχε τελικά αποκατασταθεί! Οι συστασιώτες δεν μπόρεσαν να πάρουν το λαό με το μέρος τους. Στο κάτω κάτω δεν επρόκειτο για καμιά δημοκρατική στρατιωτική εξέγερση πορτογαλικού τύπου (1974). Απουσίαζε τελείως ο επαναστατικός λόγος. Ο λόγος ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς του μονάρχη Ερντογάν. Και ο τουρκικός λαός προέκρινε το μη χείρον βέλτιστον. Οι μνήμες των τεσσάρων στρατιωτικών δικτατοριών που επιβλήθηκαν στο δεύτερο ήμισυ του 20^ου αιώνα δεν σβήνουν εύκολα και προτίμησαν την κατ’ευφημισμόν δημοκρατία του Ερντογάν από μια στρατιωτική δικτατορία την πικρή εμπειρία της οποίας είχαν δοκιμάσει τέσσερις φορές.

Η παράνοια Ερντογάν, (του κατά κάποιους εκτιμητές δήθεν ενισχυμένου από την έκβαση του πραξικοπήματος) προσομοιάζει με αυτή του Στάλιν την εποχή των μεγάλων εκκαθαρίσεων της δεκαετίας του 1930 : δικαστικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, και καθηγητές, περίπου 60 χιλιάδες στο σύνολό τους έχουν στοχοποιηθεί και περιμένουν «να πληρώσουν το βαρύ τίμημα».

Μέσα στο απόλυτο γειτονικό χάος δεν επρόκειτο να γλιτώσει η Ελλάδα με την «τιμητική» επιλογή των 8 αξιωματικών και υπαξιωματικών να ζητήσουν πολιτικό άσυλο από τη χώρα μας Ο εν Ελλάδι Τούρκος πρέσβης μας κούνησε επιτιμητικά το δάκτυλο τονίζοντας ότι ήταν «λάθος κίνηση» να τους επιτρέψουμε να προσγειωθούν στην Αλεξανδρούπολη. Επρεπε να ζητήσουμε την άδειά τους!

Κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του πρωθυπουργού αυτή τη στιγμή. Αν τους εκδώσει, θα κατηγορηθεί για ολιγωρία, για φοβικό σύνδρομο, για παντελή έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, εν όψει μάλιστα και της επικείμενης επαναφοράς της θανατικής ποινής στην Τουρκία.

Αν αρνηθεί να τους εκδώσει, ο Τσίπρας θα κατηγορηθεί ότι οδηγεί την Ελλάδα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ότι η Τουρκία θα αυξήσει τις προκλήσεις της και ότι θα μας προκαλέσει ανήκεστες βλάβες σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό και εν τέλει θα κάνει ό,τι μπορεί για να δυσκολέψει τη ζωή μας με τις καθιερωμένες παραβιάσεις του δικού μας εναερίου χώρου.

Για λόγους γοήτρου ο Ερντογάν θα εντείνει τις πιέσεις του προς την Ελλάδα για την έκδοση των 8, αφού ο Μπαράκ Ομπάμα δεν τείνει καθόλου ευήκοον ους στην έκδοση του μεγάλου εχθρού του θρησκευτικού ηγέτη Φετουλάχ Γκιουλέν. Εχει δεχθεί ένα ηχηρό «όχι». Δεν θα αντέξει άλλο ένα «όχι» από τον Τσίπρα. Θα είναι ύστατη ταπείνωση που δε θα θέλει επ’ουδενί να ανεχθεί.

Ισχυρή συγκεντρωτική εξουσία υποδηλώνει αδύναμο κράτος με δυσλειτουργία θεσμών και αυξημένο δημοκρατικό έλλειμμα. Η τρίμηνη υποχρεωτική άδεια στη Βουλή (κατάσταση έκτακτης ανάγκης) και η άνετη επιβολή νόμων διά προεδρικών διαταγμάτων παραπέμπει νοερά στην αλήστου μνήμης Δημοκρατία της Βαϊμάρης με τη γνωστή μοιραία απόληξή της. Ο Ερντογάν είναι απογοητευμένος από τη στάση των Ευρωπαίων . Αλλά η μοναξιά και η απομόνωση δεν είναι και οι καλύτερες φίλες των παρανοϊκών της εξουσίας. Γιατί τους κάνουν χειρότερους, και τελικά απολήγουν εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο βίας από τον οποίον αδυνατούν να βγουν, ωσάν τον ήρωα της τραγωδίας του Σέιξπιρ «Μακμπέθ». Η προσώρας συμπαράταξη όλου του πολιτικού φάσματος των κομμάτων της τουρκικής αντιπολίτευσης είναι προσωρινή. Το ίδιο και η επιδειχθείσα αρχικά συμπάθεια των Ευρωπαίων καθώς και του Ομπάμα. Η φήμες για βασανιστήρια πολιτών θα οδηγήσει τον Ερντογάν σε πλήρη απομόνωση. Το ευρωπαϊκό όνειρο-που τον τυραννάει για πολλά χρόνια- έχει ξεθωριάσει πλέον, όπως έχει ξεθωριάσει και το όνειρο για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που τόσο καλλιέργησε ο «απολυμένος» ΥΠ.ΕΞ. Αχμέτ Νταβούτογλου.