Τον Δημήτρη Μαρωνίτη γνώρισα στα μέσα της δεκαετία του ’90 όταν «Το Βήμα» μου ανέθεσε τον σχεδιασμό και την επιμέλεια ενός νέου ενθέτου ιδεών, πολιτισμού και διαλόγου. Των «Νέων Εποχών».
Ο Μαρωνίτης θα ήταν από τους βασικούς συνεργάτες του ενθέτου –απεδείχθη ο βασικότερος…
Λέω «γνώρισα» και εννοώ φυσικά από κοντά. Η φήμη του είχε προφανώς προηγηθεί.
Τον διάβαζα, τον είχα ακούσει σε πάνελ συζητήσεων, τον έβλεπα να έρχεται στην εφημερίδα για να παραδώσει τα κείμενά του και να ανταλλάξει δυο κουβέντες με τους ανώτερους και τους παλαιότερους.
Οταν δημοσιοποιήθηκε το σχέδιο των «Νέων Εποχών» και η εμπλοκή του Μαρωνίτη, είδα τα μάτια των ανωτέρων και των παλαιοτέρων να με κοιτούν σχεδόν με χαιρέκακη συμπόνια.
«Εμπλεξες! Δύσκολος άνθρωπος…».
Δεν ξέρω αν έμπλεξα αλλά έμαθα. Ο Μαρωνίτης υπήρξε μια αστείρευτη παραγωγή ιδεών και προσώπων. Πολλοί από τους ακόμη και σήμερα συνεργάτες της εφημερίδας ήταν δικές του εισηγήσεις.
Αγωνιζόμουν να τις βάλω και να τους βάλω σε δημοσιογραφικό καλούπι –δεν ήταν πάντα απλό, ούτε εύκολο…
Δύσκολος άνθρωπος; Ευτυχώς. Διότι η δυσκολία προέκυπτε από το απαιτητικό του χαρακτήρα και από μια αίσθηση πνευματικής ισχύος που δεν τον απόδιωχνε από τα μικρά κι απλά.
Ολα και όλοι τον ενδιέφεραν. Ακόμη κι ένα μικρό αθώο κουτσομπολιό. Το οποίο γινόταν δεκτό με αδιόρατο και λίγο περιπαικτικό χαμόγελο.
Προτού επιστρέψει η συζήτηση στον στίβο όσων πραγμάτων μετρούν πραγματικά.
