Δημοκρατικοί (;) υπο-ταγοί

Γιατί οι Σκύθες

μπορεί ξανά να προελάσουν

Και ξέρουμε καλά

τι είναι υποταγή

Νίκος Παπαδόπουλος,
«Ανυποκρισία»

Μια σκεπτικιστική Δημοκρατία των (πολλών) γκρίζων ζωνών ισορροπεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί των κοινωνικών ρηγματώσεων αναζητώντας νέους όρους νομιμοποίησης και νέο ηθικοπολιτικό υπόβαθρο και επιχειρώντας να προλάβει οποιοδήποτε «σχέδιο της Ιστορίας» καταλύει τις ελευθερίες όλων στο όνομα της εξουσίας ορισμένων.

Η δημοκρατική νομιμοποίηση δεν ταυτίζεται ούτε με την προκρούστεια συναίνεση ούτε με την ιδεοληπτική τύφλωση. Κατά συνέπεια, το δόγμα «καμία δημοκρατία δεν δικαιούνται οι εχθροί της (δικής μας) δημοκρατίας» αποδεικνύει ότι η απώλεια του μέτρου και οι αποκλίσεις από τις θεμελιακές αρχές του κοινωνικού συμβολαίου μόνο σε ακήρυκτο πόλεμο θεσμών, αξιών και πολιτών μπορεί να οδηγήσουν.

Η Δημοκρατία, το πολίτευμα των πλειόνων, απωθεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε επιχειρεί μέσα στο πολίτευμα ή μέσα στις πλατείες να απειλήσει ομάδες πολιτών που σκέφτονται διαφορετικά. Η Δημοκρατία δεν είναι ούτε πρέπει να γίνει μονόχρωμη γιατί τότε δεν θα λέγεται Δημοκρατία αλλά Τυραννία των Φανατικών.

Η μακροδημοκρατία της λαϊκής κυριαρχίας αναζητεί όραμα και Ευτοπία, οξυγώνεται από συμμετοχικές αξίες και αλληλεγγύη στους αδύναμους, χωρίς όμως να εκφυλίζεται σε κάθετη διακυβέρνηση… ισμών, οι οποίοι μιλάνε στο όνομα του λαού ταυτίζοντας αυθαίρετα τον προσωπικό τους ψυχαναγκασμό με το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό.

Οι συν-ταγοί της αέναης σύγκρουσης με ορατούς και αόρατους «εχθρούς» μαχαιρώνουν πισώπλατα την πολιτική δημοκρατία διότι αφενός αγνοούν την έννοια του διαλόγου και της σύνθεσης (ίσως για να μη φανεί η γύμνια τους) και αφετέρου κερδοσκοπούν πουλώντας όνειρα, για τη διάψευση των οποίων ουδείς φέρει ευθύνη.

Η χώρα για να βγει από την κρίση πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει την πολιτική παράνοια προτού μολύνει όλο το κοινωνικό σώμα.

Δεξιά ή αριστερή τερατογένεση ακραίων ανθρωπολογικών τύπων, αποσυνδεδεμένων και αυτονομημένων, οι οποίοι τελικά τα δικά τους κόμματα βλάπτουν περισσότερο, είναι ασύμβατη με την κοινωνική ειρήνη και καταλήγει σε ανελεύθερο πολιτικό σύστημα. Χωρίς σεβασμό στην αντίθετη άποψη αλλά και δίχως κοινή συνείδηση για το καλό της Ελλάδας (και των Ελλήνων) όχι μόνο δεν πραγματώνεται η Δημοκρατία αλλά μπαίνουν και οι «ιδεολογικές» βάσεις των διαρκών εμφυλίων.

Επαναλαμβάνω. Δημοκρατία είναι το πολίτευμα των συνεχών και (επ)άλληλων συναινέσεων (περί του είναι και του δέοντος).

Οποιος έχει σχεδιάσει (ταξική), ειρηνική ή βίαιη, αντιπαράθεση με τη δημοκρατία των πλειόνων θα τιμωρηθεί από τον ίδιο τον λαό που εκ του πονηρού ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί. Ευτυχώς ο ελληνικός λαός δεν έχει δώσει σε κανέναν τέτοια εξουσιοδότηση.

ΥΓ.: Τι δεν είναι Δημοκρατία ή πόση Δημοκρατία αντέχει η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία, ο καθένας μας είναι αντικείμενο ευρύτερης δημόσιας συζήτησης και όχι αυθαίρετων και άναρθρων κραυγών δηλωμένων εχθρών του δικαιώματος στη διαφωνία (το οποίο συχνά-πυκνά επικαλούνταν όταν τους συνέφερε πολιτικά).

Δι-πολι(τι)κή δια-ταραχή ή «κούκος μόνος σε τρία ταμπλό (του τύπου «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»);

Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.