«Το πλούτο κι ο ταξικός μίσος!»

Την Τρίτη στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών έκανε την εξής ακατάληπτη δήλωση. Την παραθέτω ως έχει:

Υποθέτω ότι γλωσσολόγοι του μέλλοντος θα ασχοληθούν με το ιδίωμα του υπουργού ώστε να αποκρυπτογραφήσουν αυθεντικά τη σκέψη του.

Εγώ υποψιάζομαι ότι εννοεί απλώς πως το μίσος είναι μια χαρά πράγμα, αρκεί να μισούν οι δικοί μας. Μάλλον δεν θα συμφωνεί όταν οι αγρότες πλακώνουν και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτως ή άλλως, ο παράγων της ταξικής μνησικακίας στην ελληνική πολιτική είχε εκλείψει μετά τα Δεκεμβριανά του 1944 και επανέκαμψε μόνο εσχάτως.

Ξέρετε πότε; Ακούστε μια ιστορία.

Τον Δεκέμβριο του 2012, στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίστηκε η έννοια «ταξική μεροληψία» σε κάποια εισήγηση της ΑΚΟΑ (μία από τις αριστερές ομάδες που αποτελούσαν τότε τον ΣΥΡΙΖΑ) και σε ένα κείμενο με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά ριζοσπαστικός και πολιτικά αποφασιστικός» που υπέγραφε μεταξύ άλλων… ποιος; Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Η βασική έννοια είναι παλαιά και κομμουνιστικής κοπής. Θεωρεί ότι η πολιτική είναι μια υπόθεση «κάποιων σαν κι εμάς» που δρουν εναντίον «κάποιων εχθρών».

Με πιο χαρακτηριστική τη «δικτατορία του προλεταριάτου» που είναι μεν δικτατορία αλλά τουλάχιστον των δικών μας, του προλεταριάτου.

Ή την τρομοκρατία, αν δεχθούμε με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μάκη Μπαλαούρα ότι η «17 Νοέμβρη» είχε «ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου», την «αντίληψη μιας κοινωνίας εντελώς διαφορετικής, μιας καλής κοινωνίας, και οι κακοί έπρεπε να τιμωρηθούν». Ε πώς να το κάνουμε; Οι «δικοί μας τρομοκράτες» έχουν μιαν άλλη ευγένεια ιδανικών!..

Να θυμίσω ότι η σοβιετική εξουσία στα πρώτα διατάγματά της χαρακτήριζε τις κοινωνικές ομάδες που δεν την υποστήριζαν (ευγενείς, αστούς, αγρότες, επαγγελματίες, διανοουμένους κ.λπ.) «πρώην ανθρώπους». Εκεί να δεις πόσοι κακοί έπρεπε να τιμωρηθούν!..

Τελικά αυτό που οι μεν ονομάζουν «κοινωνική μεροληψία» και οι δε «κοινωνικό μίσος» είναι μάλλον το ίδιο πράγμα. «Ή αυτοί ή εμείς» σύμφωνα με το παλαιότερο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι η αντίληψη ότι υπάρχουν εμπόλεμες κοινωνικές ομάδες και ότι η κυβέρνηση αποτελεί μέρος της αναμέτρησης. Δεν υποχρεούται συνεπώς να εκπροσωπεί το δημόσιο σύνολο αλλά μόνο τους ταξικούς οπαδούς της στον πόλεμο εναντίον των ταξικών αντιπάλων τους.

Και στη φορολογία και στην ασφάλιση και στην ενημέρωση και στη δικαιοσύνη. Οι όποιες αποφάσεις δεν λαμβάνονται με κριτήρια ορθότητας, νομιμότητας ή αποτελεσματικότητας αλλά μέσα από τη σκοπιμότητα της επικράτησης των μεν επί των δε.

Από τη Μεταπολίτευση και μετά ζήσαμε μεγάλες δόσεις κομματικής φαυλότητας και μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Οι οποίες όμως ποτέ δεν διεκδίκησαν τέτοια κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Ακόμη και την εποχή των «πράσινων» και των «γαλάζιων» καφενείων, των έντονων κομματικών αντιπαραθέσεων, ουδείς διανοήθηκε να επικαλεστεί ανοιχτά κάποιο ταξικό συμφέρον –ίσως επειδή και οι δύο μεγάλες παρατάξεις ήταν κοινωνικά εξίσου πολυσυλλεκτικές. Οι ίδιοι σύχναζαν σε διπλανά καφενεία.

Αυτό δεν καθιστά βεβαίως τον ΣΥΡΙΖΑ ταξικό κόμμα. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων του ελάχιστα διαφέρουν από εκείνα, ας πούμε, του ΠαΣοΚ της δεκαετίας του ’80. Χρησιμοποιεί όμως το ταξικό επιχείρημα άλλοτε ως ιδεοληψία και άλλοτε ως άλλοθι.

Αυτό περίπου υποστηρίζει (αν κατάλαβα καλά…) και η ακατάληπτη δήλωση Τσακαλώτου.

Με άλλα λόγια, «σας βάζουμε φόρους όχι επειδή είμαστε φορομπήχτες αλλά επειδή δεν είστε σαν κι εμάς». Είναι η άλλη όψη του επιχειρήματος «θέλουμε άλλα κανάλια επειδή θέλουμε τη δική μας ενημέρωση».

Και οδηγεί στο «θέλουμε το δικό μας κράτος επειδή πρέπει να είναι δικό μας».