Χώρα χωρίς σύνορα

Aς υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα στην οποία συμβαίνουν μια σειρά από περιστατικά –προφανώς τέτοια χώρα δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά λέμε τώρα…

Σε αυτή την υποθετική (αλλά ανύπαρκτη…) χώρα ένας βουλευτής δέρνεται ανηλεώς στο κέντρο της πρωτεύουσας από ομάδα κρανιοφόρων.

Ο αρμόδιος υπουργός τού δηλώνει ότι γνωρίζει ή έστω ότι υποψιάζεται ποιοι το έκαναν, ο βουλευτής καταγγέλλει την ύπαρξη οργανωμένου παρακράτους αλλά δεν τρέχει τίποτε. Κανείς δεν συλλαμβάνεται και κανείς δεν διώκεται.

Μικρό το πρόβλημα. Αλλωστε σε προηγούμενη περίπτωση ξυλοδαρμού βουλευτή οι δράστες παραδόθηκαν μόνοι τους και ύστερα από καιρό.

Σε πολλές άλλες περιπτώσεις βιαιοπραγιών κατά πολιτικών οι δράστες ουδέποτε βρέθηκαν ενώ αναζητούνται ακόμη εκείνοι που έκαψαν τρεις ανθρώπους στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Μικρό και το κακό. Εδώ αναφέρεται κάποια ομάδα περιφερόμενων αναρχικών που μπουκάρει ανενόχλητη και ανεμπόδιστη σε δημόσια γραφεία, πρεσβείες, υπηρεσίες και εταιρείες καταστρέφοντας με μανία ό,τι βρει μπροστά της. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους σταματήσει. Αν και όλοι γνωρίζουν ποιοι είναι και τι κάνουν.

Οπως επίσης φαίνεται ότι στα πανεπιστήμια της χώρας αυτής δραστηριοποιούνται ομάδες τραμπούκων με κύριο έργο να προπηλακίζουν τους αξιολογητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και να παρεμποδίζουν τη διαδικασία αξιολόγησης.

Λέγεται ότι προ ημερών σε ένα περιφερειακό πανεπιστήμιο οι αξιολογητές εκδιώχθηκαν βιαίως και κατέφυγαν σε ένα ξενοδοχείο –στο υπόγειο του οποίου συνέταξαν πολιορκημένοι την αξιολόγηση.

Ανάλογα περιστατικά έχουν σημειωθεί και σε πανεπιστήμια της πρωτεύουσας. Κανείς δεν συνελήφθη και κανείς δεν διώχθηκε ποτέ για αυτούς τους τραμπουκισμούς.

Και γιατί να διωχθεί; Εδώ στο κέντρο της πρωτεύουσας λέγεται ότι υπάρχει ολόκληρη περιοχή όπου βασιλεύουν η ανομία και η πολιτική βία, όπου λειτουργεί ένα πραγματικό άβατο για τις δυνάμεις της πολιτείας και από όπου ορμώνται με κάθε ευκαιρία πάνοπλες και συντεταγμένες «ομάδες εφόδου».

Οσοι δε ταραξίες συλληφθούν χαίρουν αποδεδειγμένα της στήριξης (ηθικής αλλά και δικαστικής) του κυβερνητικού κόμματος στο υψηλότερο επίπεδο –το οποίο, παρεμπιπτόντως, πολύ περισσότερο ασχολείται νομοθετικά με τις συνθήκες των φυλακών και διαφόρων φυλακισμένων τρομοκρατών παρά με τις συνθήκες της οικονομίας.

Ο αρμόδιος υπουργός το έχει πάρει προσωπικά να τους φτιάξει τη διάθεση.

Αντιθέτως, ανάλογη μέριμνα δεν λαμβάνεται για τα γραφεία των κομμάτων ή των πολιτικών. Τα οποία πυρπολούνται ελεύθερα και κατά τη βούληση των εχθρών τους ή απλώς των διερχομένων –μηδέ των γραφείων του κυβερνητικού κόμματος εξαιρουμένων…

Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία του μέσου αναγνώστη να δεχθεί ότι μια τέτοια χώρα μπορεί να υπάρξει.

Και η δυσκολία θα γίνει ασφαλώς μεγαλύτερη αν βάλουμε στο μυαλό μας ότι η υποθετική αυτή χώρα μπορεί να κατακλύζεται από την αρχή του χρόνου με περισσότερους από 600.000 μετανάστες ή/και πρόσφυγες. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι τα σύνορά της έχουν ουσιαστικά καταλυθεί.

Αλλοι από αυτούς συνεχίζουν για κάπου αλλού το ταξίδι τους. Κάποιοι επαναπροωθούνται. Οι περισσότεροι ξεμένουν αμανάτι να σουλατσάρουν σε δρόμους και πλατείες, να στριμώχνονται σε γήπεδα ή υποτυπώδεις εγκαταστάσεις υποδοχής.

Αν υπήρχε μια τέτοια χώρα, θα λέγαμε ασφαλώς ότι είναι μια ξεχαρβαλωμένη χώρα, μια διαλυμένη πολιτεία, η οποία (πολύ απλά) δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά σε μη κανονικές συνθήκες.

Μια χώρα χωρίς εσωτερικά και εξωτερικά σύνορα. Με άλλα λόγια, μια κοινωνία χωρίς όρια και κανόνες. Θα θύμιζε ίσως το μακρινό Φαρ Ουέστ, αλλά ακόμη κι εκεί η έλλειψη νόμου και τάξης είναι περισσότερο μέρος του μύθου παρά της πραγματικότητας.

Ευτυχώς τέτοια χώρα δεν υπάρχει. Κι ευτυχώς οι πολίτες της Ευρώπης στα τέλη του 2015 τέτοια περιστατικά τα ανακαλύπτουμε μόνο σε ανταποκρίσεις από τον Τρίτο Κόσμο.

Ή στη φαντασία μερικών δημοσιογράφων –της διαπλοκής, εννοείται!..