Θα γίνουμε όλοι δεξιοί;

Θα ήταν γραφικό αν δεν ήταν αποκρουστικό. Και ταυτοχρόνως επικίνδυνο.

Κάθε φορά που η Δύση γίνεται στόχος της τρομοκρατικής κτηνωδίας καλείται να απολογηθεί για την επίθεση που δέχτηκε. Να συμμεριστεί την ευθύνη.

Πρώτα ήταν το «καλά να πάθουν!» της 11ης Σεπτεμβρίου για τους Δίδυμους Πύργους.

Ακολούθησαν επιφωνήματα δικαίωσης για τις επιθέσεις στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στο «Charlie Hebdo» που (είπαν διάφοροι…) ξυνόταν στην γκλίτσα του τσοπάνη αφού δημοσίευσε γελοιογραφίες του Προφήτη.

Και ύστερα αναρίθμητες οιμωγές για τα αμέτρητα εγκλήματα της Δύσης που οδηγούν τα αξύριστα ανθρωπάκια σε απονενοημένες πράξεις απελπισίας. Τόσο καλά!

Παρδαλά επιχειρήματα καφενείου ανασυρμένα συνήθως από τον χειρότερο υπόνομο του Διαδικτύου. Ή απλώς παραλογισμοί που ξεπηδούν από ιδεοληψίες, εκκεντρικότητες και ενοχές μιας αριστερής διανόησης –η οποία είναι συνήθως ανισόρροπα αριστερή και καθόλου διανόηση…

Ισως δεν αξίζει να σταθώ στις δικές μας παραδοξότητες των τελευταίων ημερών. «Η Γαλλία όπως έστρωσε, έτσι θα κοιμηθεί» (Κ. Ζουράρις) ή «να καταλάβουμε τη δική μας κτηνωδία που εκτρέφει την κτηνωδία των άλλων», αφού «οι εγκληματικές συμπεριφορές είναι προϊόντα της κοινωνικής αθλιότητας της εποχής μας» (Κ. Βεργόπουλος).

Η «Αυγή» όμως αναδημοσίευσε αντί σχολίου (υποθέτω…) την ανακοίνωση της οργάνωσης ATTAC Γαλλίας, η οποία αναφέρει μεταξύ άλλων τρία πράγματα:

Οτι «η Γαλλία βρίσκεται σε πόλεμο, μας λένε, αλλά δεν είναι δικός μας πόλεμος» –προφανώς τα μέλη της οργάνωσης κατοικούν σε άλλη χώρα ή άλλον πλανήτη και δεν κινδυνεύουν από τους βλαμμένους…

Οτι η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος αντλούν τη δύναμή τους «από τις αδικίες» –και όχι από τον θρησκευτικό φανατισμό…

Οτι «περισσότερο από ποτέ πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ακόμη και αν είναι «ανθρωπιστικός»» –φονιάδες των λαών Γάλλοι κ.λπ.

Κεφάλια παραγεμισμένα με ξεπερασμένες ιδέες και ματαιωμένα σχέδια επιμένουν να βλέπουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει αντί να ανοίξουν τα μάτια τους στο προφανές. Στην απειλή που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.

Με άλλα λόγια, δεν αφήνουν με τίποτα την πραγματικότητα να τους χαλάσει μια ωραία θεωρία. Αλλά αν αυτό λέγεται «αριστερή σκέψη», τότε δεν είναι να απορείς γιατί η άκρα Δεξιά τούς έχει πάρει αμπάριζα.

Διότι την ίδια στιγμή που οι αριστεροί αναμασούν τα ιδεολογήματα και τις εμμονές τους, οι δεξιοί βλέπουν τον κόσμο κατάματα.

Μιλούν για τρομοκρατία, για ασφάλεια, για μετανάστες, για ισλαμισμό, για σύνορα, για την πόλη που αλλάζει γύρω τους. Θέτουν τα καίρια ερωτήματα του φόβου και του κινδύνου –ακόμη και όταν δίνουν λάθος ή υπερβολικές απαντήσεις…

Και ταυτοχρόνως αρνούνται να ενοχοποιήσουν τον εαυτό τους για τα εγκλήματα των άλλων, να προμηθεύσουν άλλοθι ή ελαφρυντικά στα κτήνη.

Το σημειώνω ακριβώς επειδή δεν μου αρέσει. Επειδή με τρομάζει. Και επειδή αισθάνομαι ότι για πρώτη ίσως φορά από τον 19ο αιώνα αυτό που ονομάζουμε «ευρύτερη Αριστερά» στερείται όχι μόνο απαντήσεων αλλά και μιας απλής ανάγνωσης των δεδομένων.

Αντί αυτού παράγει (στην καλύτερη περίπτωση) καλά λόγια, ευγενείς προθέσεις και μπόλικο δωρεάν ανθρωπισμό –δυστυχώς αποδείχτηκε ότι δεν φτάνουν. Ενα διαρκές και μετέωρο «ναι μεν, αλλά…».

Για να επιστρέψω στην απορία της αρχής, τα πράγματα είναι απλά. Είτε θέλουμε είτε δεν θέλουμε, έχουμε πόλεμο. Εναν πόλεμο ύπουλο, τον οποίο δεν κηρύξαμε εμείς, αλλά οι άλλοι.

Στο ερώτημα «πώς θα τον κερδίσουμε;» μόνο η Δεξιά φαίνεται να διαθέτει προς το παρόν μια απάντηση –σωστή ή λάθος, αδιάφορο…

Οι υπόλοιποι αναμασούν απλώς τις παρλαπίπες τους. Αλλά αν δεν βρουν σύντομα κάποια άλλη απάντηση, τότε μόνη απάντηση θα παραμείνει εκείνη της Δεξιάς.

Και εκόντες άκοντες, με αυτήν θα πορευτούμε.