Ο σημερινός 33ος Μαραθώνιος της Αθήνας έχει να επιδείξει το ρεκόρ των 16.000 συμμετοχών, εκ των οποίων 6.500 από το εξωτερικό. Δηλαδή, θα ταξιδέψουν στην Αθήνα περί τους 15.000-20.000 τουρίστες, είτε για να τρέξουν είτε για να συμπαρασταθούν στους δικούς τους. Βεβαίως οι επισκέπτες θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι με βάση το ενδιαφέρον που προσελκύουν μαραθώνιοι άλλων πόλεων οι οποίοι ξεκίνησαν μαζί με την Αθήνα, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν άρχισε να γίνεται μόδα ο «Μαραθώνιος δρόμος». Τότε «στήθηκαν» και οι αγώνες σε Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Παρίσι και Βερολίνο, οι οποίοι σήμερα προσελκύουν 40.000-50.000 δρομείς από όλον τον κόσμο.
Το γεγονός ότι ο «Αυθεντικός Μαραθώνιος» της Αθήνας, παρά το συγκριτικό πλεονέκτημά του, έμεινε πίσω έχει την εξήγησή του. Οταν το 1979 έγινε η πρώτη διοργάνωση, η διεξαγωγή της ανατέθηκε σε ιδιωτική εταιρεία, η οποία ακολουθώντας το παράδειγμα των άλλων πόλεων έβαλε χορηγούς και χρέωσε τη συμμετοχή. Αυτό ξεσήκωσε την κοινή γνώμη, η οποία ήταν αντίθετη στην «εμπορευματοποίηση του Μαραθωνίου» και οδήγησε τους έλληνες στο μποϊκοτάρισμα του αγώνα. Ετσι το 1983 έγιναν ταυτόχρονα (!) δύο Μαραθώνιοι: ο διεθνής «Οriginal Run» και ο «1ος Λαϊκός Μαραθώνιος στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη» υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ, στον οποίο μετείχαν μόνο Ελληνες. Αυτό ήταν και το τέλος του «Οriginal Run».
Το 2001 ο ΣΕΓΑΣ καθυστερημένα προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα. Με τη συνδρομή μεγαλύτερων και μικρότερων χορηγών και με ποικίλες προωθητικές ενέργειες, ο κόσμος αγκάλιασε τη διοργάνωση, άρχισε να λαμβάνει μέρος πληρώνοντας και φθάσαμε στο σημείο οι δρομείς να ξεπερνούν τους 40.000.
Η ιστορία είναι επίκαιρη εξαιτίας της πρόσφατης απόφασης για την αξιοποίηση της περιοχής των «Λιπασμάτων» στη Δραπετσώνα. Σωστά το παραλιακό μέτωπο εξαιρέθηκε από τον διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ ώστε να διασφαλιστεί η πρόσβαση των πολιτών σ’ αυτό. Ωστόσο το θέμα είναι με ποιο μοντέλο θα αξιοποιηθεί.
Θα ανατεθεί έναντι ανταλλάγματος σε ιδιώτες όπως έγινε στην περιοχή της Μαρίνας Φλοίσβου ή θα δοθεί στους όμορους δήμους ικανοποιώντας ψηφοθηρικές σκοπιμότητες του ΣΥΡΙΖΑ με κίνδυνο να καταντήσει σαν τη Μαρίνα Φαλήρου;
Διότι στην περίπτωση του Φλοίσβου οι ιδιώτες ανέλαβαν την ανάπλαση της μαρίνας, επένδυσαν, έφτιαξαν καταστήματα, δημιούργησαν θέσεις εργασίας και πληρώνουν ενοίκια, φόρους και τέλη σε κράτος και δήμους, ενώ στην περίπτωση της Μαρίνας Φαλήρου τα Ολυμπιακά Κτίρια δόθηκαν στην τοπική αυτοδιοίκηση, στεγάζουν κάποια μίζερα δημοτικά γραφεία και οι προβλήτες είναι έρημες.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη. Αυτό το μοντέλο άλλωστε υπηρετεί το Μνημόνιο που υπέγραψε και προσπαθεί να εφαρμόσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Στόχος των μεταρρυθμίσεων που περιλαμβάνει είναι να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες που θα διευκολύνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις. Βεβαίως, ο ρόλος του κράτους είναι σημαντικός αλλά περιορίζεται στη διασφάλιση των συμφερόντων των πολιτών και στην ενίσχυση του ανταγωνισμού.
Κατανοούμε τη δυσκολία του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του να ξεπεράσουν τις ιδεοληψίες τους. Οι εμμονές όμως σε αποτυχημένα μοντέλα μόνο χάσιμο χρόνο επιφυλάσσουν, όπως αποδεικνύει και το παράδειγμα του Μαραθωνίου της Αθήνας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
